My Bonjour

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ 

Ο Χιώτης γιατρός και λόγιος Αδαμάντιος Κοραής είναι μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του νεότερου ελληνισμού.

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1748 στη Σμύρνη από οικογένεια λογίων και εμπόρων.
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Χιώτη Ιωάννη Κοραή, εμπόρου και προεστού της Σμύρνης και της Σμυρνιάς Θωμαϊδας Ρυσίου, κόρης του λογίου εμπόρου και δάσκαλου Διαμαντή Ρυσίου.
Εντρυφώντας από μικρός στην πλούσια βιβλιοθήκη του παππού του είχε μεγάλη επιθυμία για μόρφωση.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη φημισμένη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης.
Σε ηλικία 23 χρονών έφυγε για το Άμστερνταμ της Ολλανδίας, για να ασχοληθεί με τις εμπορικές υποθέσεις του πατέρα του, εκεί όμως τον κέρδισε περισσότερο ο Λόγιος, παρά ο Κερδώος Ερμής.

Ύστερα από επτά χρόνια γύρισε στη Σμύρνη και αφού έπεισε τον πατέρα του, έφυγε το 1782 για το Μονπελιέ της Γαλλίας, όπου σπούδασε ιατρική.
Από εκεί εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, «τας νέας Αθήνας», γιατί ήταν το μεγαλύτερο πνευματικό κέντρο της εποχής.
Γρήγορα έγινε γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους και αναγνωρίστηκε η αξία του ως φιλόλογος και όχι ως γιατρός, γιατί ουδέποτε άσκησε την ιατρική.

Η Γαλλική Επανάσταση τον συγκίνησε και τον έκανε να πιστέψει περισσότερο ότι και η πατρίδα του θα μπορούσε να απελευθερωθεί, αν το γένος μορφωνόταν αρκετά και καταλάβαινε την έννοια της ελευθερίας.
Τα ελληνικά γράμματα με την πανθομολογούμενη μορφωτική και ηθοπλαστική τους δύναμη θα έκαναν τους ραγιάδες να ξυπνήσουν.
Έπρεπε όμως να μεταρρυθμιστεί το εκπαιδευτικό σύστημα και να ανακαινισθεί η γλώσσα.

Ο Κοραής επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη της κλασικής φιλολογίας και της νεοελληνικής γλώσσας.
Συγχρόνως άρχισε να τυπώνει διαφωτιστικά φυλλάδια και βιβλία.
Από τα πρώτα είναι η γνωστή «Αδελφική διδασκαλία προς τους Γραικούς» (1798), που συνιστούσε απάντηση στην «Πατρική διδασκαλία», ένα κείμενο που αποδίδεται στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμο και το οποίο αποσκοπούσε στην αποτροπή της διείσδυσης των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης στον Ελληνισμό. Ακόμη είναι γνωστά τα κείμενα πολιτικού χαρακτήρα «Άσμα Πολεμιστήριον» (1800) και «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» (1801), το ένα έμμετρο, το άλλο πεζό, εμπνευσμένα από τη γαλλική πολιτική του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ελπίδες που είχε προκαλέσει στον Ελληνισμό πιθανή γαλλική συμπαράσταση για την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Το 1805, με την υλική ενίσχυση των Ζωσιμάδων, άρχισε την έκδοση της «Ελληνικής Βιβλιοθήκης», μιας σειράς με έργα αρχαίων συγγραφέων, με προλεγόμενα τους «Αυτοσχεδίους Στοχασμούς» του, για την παιδεία και τη γλώσσα, για την οποία υποστήριξε το μέσο δρόμο.
Ούτε την αρχαία ελληνική ήθελε, ούτε τη δημοτική.
Ο μέσος δρόμος του Κοραή ήταν η καθαρεύουσα.

Την επανάσταση του 1821 δεν την άκουσε με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί την ήθελε τριάντα χρόνια αργότερα, για να ωριμάσει καλύτερα ο σπόρος της παιδείας.
Μια όμως κι άρχισε, έπρεπε να επιτύχει, και για το σκοπό αυτό εργάστηκε ακόμη περισσότερο.
Ο ίδιος δεν κατέβηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα, για να πολεμήσει με το όπλο στο χέρι, γιατί ήταν πια γέρος.
Πολέμησε όμως με την πέννα του.

Οι «Πολιτικαί παραινέσεις του προς τους αγωνιζομένους Γραικούς», οι «Επιστολαί» του στους αρχηγούς της Επανάστασης, στις κοινότητες και τις παροικίες του εξωτερικού, στους εμπόρους και τους μορφωμένους πατριώτες, τα υπομνήματά του στους ξένους ηγέτες για τον ελληνικό αγώνα (επιστολή του στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον), τα άρθρα και τα φυλλάδιά του για τα δικαιώματα του Έθνους και την αληθινή κατάσταση των πραγμάτων της πατρίδας του, ενθάρρυναν τους μαχόμενους, προκάλεσαν το θαυμασμό των ξένων και δημιούργησαν το φιλελληνικό κίνημα της Γαλλίας.

Φιλελεύθερο πνεύμα, προσπάθησε να αποτρέψει την υιοθέτηση ανελεύθερων λύσεων.
Γνωστή είναι η πολεμική του εναντίον της «αυταρχικής» διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια.
Η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827), αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες του προς το Έθνος, θα του αποστείλει ψήφισμα με την έκφραση ευγνωμοσύνης.

Ο Κοραής εργάστηκε ακούραστα πάνω από 40 χρόνια.
Καρπός της εργασίας αυτής είναι το πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο του, περίπου 70 τόμοι, με μεγάλη ποικιλία ύλης.
Βιβλία θρησκευτικά, ιατρικά, φιλοσοφικά, φιλολογικά, εθνικά, γλωσσικά, παιδαγωγικά και λογοτεχνικά.
Ξεχωρίζει για τη λογοτεχνική του χάρη, όσο κι αν την κρατάει πάντα υποδουλωμένη στην εθνική σκοπιμότητα, και τοποθετείται έτσι ανάμεσα στους πατέρες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ιδίως με το αφήγημα «Ο Παπατρέχας» και τις «Επιστολές», ιδίως προς τον Πρωτοψάλτη της Σμύρνης Δημήτριο Λώτο, που θεωρούνται πρότυπο στο είδος τους.

Ο Αδαμάντιος Κοραής πέθανε στο Παρίσι στις 6 Απριλίου 1833, ύστερα από σύντομη ασθένεια που προκλήθηκε από πτώση του στο εσωτερικό του σπιτιού του.
Ενταφιάστηκε με τις φροντίδες φίλων και μαθητών του στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς, όπου υπάρχει έκτοτε κενοτάφιο με την προτομή του σε επιτύμβια στήλη.

Το 1875 στήθηκε, με πανελλήνιο έρανο, ο μαρμάρινος ανδριάντας του, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών και δύο χρόνια αργότερα, στις 8 Απριλίου 1877, το ελληνικό χώμα δέχτηκε τα οστά του σ’ ένα μεγαλόπρεπο μνήμα στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.

Πολλά από τα βιβλία του, που αποτελούσαν και το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο, τα κληροδότησε στη Χίο, την οποία θεωρούσε πατρίδα του, και έκτοτε βρίσκονται στη Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Χίου «Κοραής».
 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΒΟΡΩΝΟΣ

Ο Ιωάννης Ν. Σβορώνος ήταν διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος του 19ου αιώνα.

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1863 στη Μύκονο.

Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε αρχικά στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία και εγκατέλειψε προκειμένου να επιδοθεί στη νομισματολογία και αργότερα αρχαιολογία.

Σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική (1883-1887) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι.
Δημοσίευσε το 1890 το πρώτο του σύγγραμμα Numismatique de la Crete ancienne, το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του "Corpus numorum".
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών, όπου και εργάστηκε σ' αυτό μέχρι τον θάνατό του.
Αργότερα, το 1899, ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου.
Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής, μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920.
Διετέλεσε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.

Ίδρυσε και διεύθυνε τη Διεθνή Εφημερίδα της Νομισματικής Αρχαιολογίας (Journal International d’Archéologie Numismatique).
Βραβεύτηκε από την Γαλλική Ακαδημία των Επιγραφών.
Ακόμη, έλαβε το χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Νομισματικής Εταιρείας του Λονδίνου το 1914 και το βραβείο Χάντιγκτον της Αμερικανικής Νομισματικής Εταιρείας το 1921.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 1922.
 

ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΔΟΛΟΣ

Ο Νίκος Δάνδολος, γνωστός με το ψευδώνυμο Νικ δε Γκρηκ, ήταν ένας από τους γνωστότερους επαγγελματίες παίκτες τυχερών παιχνιδιών.

Γεννήθηκε στις  27 Απριλίου στο Ρέθυμνο το 1883.

Ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας και νέος σπούδασε φιλοσοφία.
Σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. και αργότερα μετακινήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου άρχισε να ασχολείται με το στοίχημα στις ιπποδρομίες.
Αφού κέρδισε πάνω από 500.000 δολάρια μέσα σε έξι μήνες, επέστρεψε στο Σικάγο.
Εκεί συνέχισε παίζοντας μεγάλα ποσά στα χαρτιά και στα ζάρια και έχασε όσα χρήματα είχε κερδίσει στο Μόντρεαλ.
Ωστόσο, έγινε προοδευτικά αριστοτέχνης διάφορων τυχερών παιχνιδιών, απέκτησε μεγάλη φήμη και εξελίχτηκε σε "αξιοθέατο" των διάφορων καζίνο και χαρτοπαικτικών λεσχών όπου έπαιζε.
Συχνά μεγάλα καζίνο του πρόσφεραν μεγάλους μισθούς για να δουλέψει για αυτούς, αλλά ο Δάνδολος απαντούσε συνήθως αρνητικά.

Το 1949 ο Δάνδολος συμμετείχε σε έναν "μαραθώνιο πόκερ", με αντίπαλο τον καλύτερο παίκτη πόκερ της εποχής, τον Τζόνυ Μος. Στον μαραθώνιο αυτό, που κράτησε 5 μήνες, με διαλείμματα μόνο για ύπνο και φυσικές ανάγκες, παίχτηκε κάθε παραλλαγή του πόκερ. Ο Δάνδολος έχασε συνολικά πάνω από 2.000.000 δολλάρια.

Σύμφωνα με ένα αστικό μύθο, ο Δάνδολος κάποτε συνόδεψε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στο Λας Βέγκας.
Τον συνέστησε στους φίλους του, οι οποίοι υπόθεσε ότι δεν γνώριζαν τον Αϊνστάιν, ως ο "μικρός Αλ από το Πρίνστον, που ελέγχει τη δράση στο Τζέρσεϋ"

Ο Νομπελίστας φυσικός Ρίτσαρντ Φέινμαν επίσης γνώρισε τον Νίκο Δάνδαλο όπως αναφέρεται στην αυτοβιογραφία του Σιγουρα θ' αστειέυεστε κύριε Φέινμαν!.
Ο Νίκος εξηγεί πως κερδίζει όχι απλά ποντάροντας, αλλά γνωρίζοντας τις πιθανότητες του παιγνιδιού και ποντάροντας αντίθετα σε άλλους παίκτες με προκαταλήψεις για το αποτέλεσμα, όπως και στην επιρροή της φήμης του στους άλλους παίκτες.

Ήταν άτομο που περιφρονούσε τα χρήματα και υπολογίζεται ότι σε όλη τη ζωή του κέρδισε και έχασε πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια.
Ο ίδιος έλεγε ότι είχε περάσει από την απόλυτη φτώχια στον πλούτο πάνω από 75 φορές.
Έδωσε πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια (περίπου 400 εκατομμύρια με βάση τον πληθωρισμό του 2004) σε φιλανθρωπικά έργα.
Στο τέλος της ζωής του ο Δάνδολος είχε μείνει απένταρος και συνέχιζε να παίζει μικρά ποσά σε καζίνα της Νότιας Καλιφόρνιας.

Πέθανε την ημέρα των Χριστουγέννων, στις 25 Δεκεμβρίου 1966.
 

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν Έλληνας πολιτικός.

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης (περιοχή τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σήμερα της Τουρκίας), όπου ο πατέρας του Παναγιώτης Ζαχαριάδης υπηρετούσε ως επιθεωρητής του οθωμανικού μονοπωλίου καπνού.
Ο ίδιος σ’ ένα σημείωμα του παρουσιάζει τον πατέρα του ως πολύ σκληρό που τον έδερνε συνέχεια, επειδή ήταν άτακτος και τον εξέθετε.
Η μητέρα του, Ερατώ Πρωτόπαπα, με καταγωγή από το Καστρί Αρκαδίας και τη Χίο, μεγάλωσε στα Άδανα της Κιλικίας, όπου o πατέρας της διατηρούσε παντοπωλείο και ξενοδοχείο.
Ο Νίκος είχε δύο μεγαλύτερες αδελφές κι ένα μικρότερο αδελφό.

Λόγω της εργασίας του, ο πατέρας του μετακι­νούταν συχνά στις διάφορες καπνοπαραγωγικές περιοχές της αυτοκρατορίας.
Τις μετακινήσεις ακολουθούσε και ο Νίκος, με αποτέλεσμα να παρακολουθεί μαθήματα σε διάφορες πόλεις.
Τελευταίος σταθμός της μαθητικής του διαδρομής η γενέτειρά του Αδριανούπολη, όπου αποφοίτησε από την Α’ τάξη του Γυμνασίου το 1917 και αποφάσισε να μην συνεχίσει τις σπουδές του.

Αμέσως μετά εργάστηκε για λίγο ως καπνεργάτης, στη συνέχεια ως φορτοεκφορτωτής στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα ως ναυτεργάτης σε πλοία της Μαύρης Θάλασσας.
Μέσα από τα ταξίδια του γνώρισε την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, υιοθέτησε τα κηρύγματά της και άρχισε να αναμιγνύεται στο κομμουνιστικό κίνημα.

Το 1923 έγινε μέλος του Κ.Κ. Τουρκίας και τον ίδιο χρόνο πήγε στη Μόσχα, όπου εκπαιδεύτηκε σε σχολή κομματικών στελεχών (ΚΟΥΤΒ).
Το 1924 στάλθηκε στην Ελλάδα για να βοηθήσει στην ανάπτυξη της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) του νεαρού τότε ΚΚΕ.
Στην ΟΚΝΕ δούλεψε έως το 1927, οπότε πέρασε στις οργανώσεις του κόμματος και δούλεψε πρώτα στον Πειραιά και μετά στη Θεσσαλία.

Όλα αυτά τα χρόνια αναδείχθηκε σε μετρ των αποδράσεων, αφού είχε συλληφθεί αρκετές φορές για την πολιτική του δράση.
Η πιο σοβαρή κατηγορία που του αποδόθηκε ήταν για τη δολοφονία του αρχειομαρξιστή Ηλία Γεωργαπαπαδάκου τον Δεκέμβριο του 1927 στον Πειραιά. Ύστερα από μία σειρά αναβολών της δίκης του στο Κακουργιοδικείο Πειραιά, κατόρθωσε να διαφύγει της προσοχής του φρουρού του μέσα στο τρένο που τον μετέφερε από τον Πειραιά στην Αθήνα και να καταφύγει εκ νέου στη Μόσχα, όπου παρακολούθησε την ανώτατη κομματική σχολή (ΚΟΥΤΒ).
Εκεί γνώρισε την τσεχοσλοβάκα κομουνίστρια Μαρία Νοβάκοβα, την οποία παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, τον Κύρο και την Όλγα.

Τον Οκτώβριο του 1931 επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα, έπειτα από παρέμβαση της Γ’ Διεθνούς, προκειμένου να συμβάλει στον τερματισμό της εσωτερικής κρίσης που μάστιζε τότε το ΚΚΕ.
Ανέλαβε την καθοδήγηση του κόμματος με κοπτάτσια (διορισμό) και τον Ιανουάριο του 1934 η Κεντρική Επιτροπή τον εξέλεξε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ.

Μετά την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο Νίκος Ζαχαριάδης συνελήφθη στις 17 Σεπτεμβρίου 1936 και κλείστηκε στις φυλακές της Κέρκυρας, καθώς εκκρεμούσε και η καταδίκη του ερήμην για το φόνο του Γεωργοπαπαδάκου. Τ
ον Ιανουάριο του 1940 μεταφέρθηκε στην Αθήνα.

Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο Νίκος Ζαχαριάδης απηύθυνε «ανοιχτό γράμμα προς τον λαό της Ελλάδας», με το οποίο καλούσε τα μέλη τού κόμματος και όλους τους Έλληνες πατριώτες να στρατευθούν στον αγώνα εναντίον των φασιστών εισβολέων.
Ωστόσο, όταν ο ελληνικός στρατός απώθησε τους Ιταλούς πέρα από τα σύνορα, ο Ζαχαριάδης σε νέα του επιστολή υποστήριξε ότι ο πόλεμος έπαψε να είναι πατριωτικός και κάλεσε την κυβέρνηση να κλείσει ειρήνη με τους Ιταλούς.

Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 και την κατάρρευση του μετώπου, η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου τον παρέδωσε μαζί με άλλους Έλληνες κομμουνιστές στους Γερμανούς, οι οποίοι τον έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Εκεί παρέμεινε κρατούμενος μέχρι τις αρχές Μαΐου του 1945, οπότε απελευθερώθηκε από τους Αμερικανούς.

Μέσω Παρισίων επέστρεψε στην Ελλάδα στις 29 Μαΐου 1945 κι έγινε δεκτός από τις δυνάμεις της Αριστεράς ως ήρωας.
Η απουσία του από τη χώρα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος στα «Δεκεμβριανά» και της Συμφωνίας της Βάρκιζας, είχαν διατηρήσει άφθαρτο τον μύθο που είχε καλλιεργηθεί γύρω από το πρόσωπό του.

Στη 2η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τον Φεβρουάριο του 1946, ο Ζαχαριάδης έχοντας αναλάβει και πάλι τα ηνία του ΚΚΕ, ισχυρίστηκε ότι οι συνθήκες προσφέρονταν για το «προοδευτικό πέρασμα στον ένοπλο αγώνα». Η θέση του επιβλήθηκε, το κόμμα απείχε από τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 και η τραγωδία του Εμφύλιου Πολέμου πέρασε στην πιο άγρια φάση της.

Η εμφύλια σύρραξη ύστερα από κάποιες πρόσκαιρες επιτυχίες έμελλε να οδηγήσει σε συντριβή των δυνάμεων της Αριστεράς.
Τον Αύγουστο του 1948, ο Ζαχαριάδης έπαυσε τον αρχηγό του «Δημοκρατικού Στρατού» Μάρκο Βαφειάδη, ο οποίος επέμενε ότι ο ένοπλος αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί με τις αρχές του ανταρτοπολέμου.
Ανέλαβε ο ίδιος την αρχιστρατηγία, επιχειρώντας να μεταβάλει τον πόλεμο σε μία τακτική αναμέτρηση με τον εθνικό στρατό.
Τον Αύγουστο του 1949 στον Γράμμο και στο Βίτσι ο «Δημοκρατικός Στρατός» συνετρίβη ολοκληρωτικά και οι περισσότεροι από τους μαχητές του πέρασαν πρόσφυγες στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριαρχούσαν κομμουνιστικά καθεστώτα.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας αρχικά στο Βουκουρέστι και στη συνέχεια μέσω Οδησσού στην τότε Σοβιετική Ένωση.
Από το σημείο αυτό σύρθηκε σε μία πορεία λαθών, που είχαν ως αποτέλεσμα την πρόσθετη ταλαιπωρία της ελληνικής Αριστεράς.
Δηλώνει ότι η ήττα ήταν απλώς η ανάπαυλα του αγώνα και ότι ο «Δημοκρατικός Στρατός» κρατάει το «όπλο παρά πόδα».
Προσπάθησε να κάνει πράξη το δόγμα του αυτό (υποθέσεις Μπελογιάννη και Πλουμπίδη), φροντίζοντας να καταπνίξει κάθε αντίθετη φωνή.

Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953 και την καταδίκη των εγκλημάτων του από τον διάδοχό του Νικήτα Χρουστσόφ, η θέση του στην ηγεσία του κόμματος άρχισε να αμφισβητείται.
Η αντίδραση εναντίον του ξέσπασε το 1955 στην Τασκένδη του Σοβιετικού Ουζμπεκιστάν, όπου διαβιούσε τότε το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων προσφύγων.
Στην 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1956, ύστερα από παρέμβαση των Σοβιετικών, ο Νίκος Ζαχαριάδης παύθηκε από τη θέση του ως γενικού γραμματέα και τον επόμενο χρόνο διαγράφηκε και από μέλος του κόμματος.
Τη θέση του ανέλαβε ο Κώστας Κολιγιάννης.

Τον Μάρτιο του 1956, ο Ζαχαριάδης απομακρύνθηκε από τη Μόσχα και στάλθηκε εξορία, έχοντας μαζί του τον ανήλικο γιο του Ιωσήφ (από τον δεύτερο γάμο του με τη Ρούλα Κουκούλου), στο Μποροβίστι του Νοβγκορόντ στην περιοχή του Λένινγκραντ, 200 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας, όπου με το όνομα Νικολάι Νικολάεφ εργάστηκε στο δασαρχείο, αρχικά στη θέση του διευθυντή και, μετά το 1960, ως αρχιδασοφύλακας.
Δραπέτευσε και πήγε στη Μόσχα και με γράμμα που επέδωσε στην Πρεσβεία της Ελλάδας την 1η Φεβρουαρίου 1962, ζητούσε από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή να του επιτραπεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, και από την Εισαγγελία Αθηνών να δικαστεί για την επαναστατική του δράση.
Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στις 8 Απριλίου 1962 ήταν αρνητική.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης συνελήφθη τον Ιούνιο του 1962 από την KGB και εξορίστηκε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Επιχείρησε τρεις απόπειρες διαφυγής και οι αρχές εγκατέστησαν στο σπίτι μόνιμο φυλάκιο, με φύλαξη επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Την 1η Αυγούστου 1973 αυτοκτόνησε, σε ηλικία 70 ετών.

Στις 16 Ιουλίου 2011, ο Νίκος Ζαχαριάδης αποκαταστάθηκε πολιτικά και κομματικά, με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ.
 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις  27 Απριλίου το 1935.

Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε πριν πάρει το πτυχίο του.
Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόνη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musée de l' homme.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη.
Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Αναπαράσταση, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.
Πολλά αφιερώματα προς τιμήν του έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σε όλο τον κόσμο.
Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου Paris-X Nanterre στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ (Essex).
Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος. Ανήκε ιδεολογικά στο χώρο της Αριστεράς.

Στις 24 Ιανουαρίου 2012, κατά την διάρκεια διαλείμματος σε γύρισμα της ταινίας του Η άλλη θάλασσα στη Δραπετσώνα, τραυματίστηκε σοβαρά από διερχόμενη μοτοσικλέτα ενώ διέσχιζε πεζός τον δρόμο.
Το ίδιο βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Φαλήρου, όπου νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση.
Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, στις 27 Ιανουαρίου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.