My Bonjour

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΙΧΑΛΟΓΛΟΥ

Ο Αναστάσιος Μανάκης –Μιχάλογλου ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821.

Γεννήθηκε περί το 1790.

Καταγόταν από το Ανήλιο Μέτσοβου αλλά εργαζόταν ως ζωέμπορος στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Το 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης του είχε αναθέσει την αποστολή να απελευθερώσει ή να δολοφονήσει το φιλικό Αριστείδη Παπά (Πωπ), ο οποίος είχε σταλεί στη Σερβία για να ξεσηκώσει τους Σέρβους ενάντια στους Οθωμανούς και κατείχε μυστικά έγγραφα της Φιλικής Εταιρείας.
Η αποστολή του απέτυχε.
Στη συνέχεια επιτίθεται με το σώμα του Διαμαντή Σερδάρη και του Ιωάννη Σολομώντα κατά του Γιοβάνη Ρογκομπέτση, σκοτώνοντάς τον.
Επίσης σε άλλη περίπτωση μαζί με τον Γεωργάκη Ολύμπιο έσωσαν τους εναπομείναντες Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι, που ήταν από τους λίγους επιβιώσαντες της Μάχης του Δραγατσανίου.

Ακολούθως, πολιορκήθηκε από τους Τούρκους στη Μονή Τισμάνης.
Μετά την υποταγή των άλλων οπλαρχηγών, κατέφυγε μεταμφιεσμένος στην Αυστρία.
Αν και φυλακίστηκε επειδή παραβίασε την ουδετερότητα της Αυστροουγγαρίας κατόρθωσε να δραπετεύσει και να μεταβεί στην Πελοπόννησο (1825).
Πολέμησε στο Μεσολόγγι.
Στη συνέχεια, διέφυγε στο Βελιγράδι, επιστρέφοντας το 1826 στην Ελλάδα, όπου τέθηκε στην υπηρεσία του Ιωάννη Κωλέττη.
 Μετά την απελευθέρωση ίδρυσε σχολεία και βιβλιοθήκες στην Αθήνα και την επαρχία, και εφοδίασε με στολές και οπλισμό την αστυνομία της Αθήνας και του Πειραιά.

Το 1839 του απενεμήθει το Αργυρούν Αριστείον από τον Βασιλιά Όθωνα για τις υπηρεσίες του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Το 1844 ανέλαβε πρόξενος της Ελλάδας στο Βελιγράδι έως το 1849.

Απεβίωσε στις  27 Ιουλίου 1864.
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ

Ο Δημήτρης (Δημητράκης) Πλαπούτας (ή Κολλιόπουλος) ήταν Έλληνας στρατηγός, βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), γερουσιαστής (1847-1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα, Διοικητής της 12ης Τετραρχίας Αρκαδίας της Βασιλικής Φάλαγας του Όθωνα και αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης. Ήταν επικεφαλής του αγώνα στην Αρκαδία μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Γεννήθηκε στο χωριό Παλούμπα της επαρχίας Γορτυνίας στις 15 Μαΐου 1786 και ήταν γιος του κλέφτη Νικόλα-Κόλια Πλαπούτα.
Την περίοδο 1811 με 1812, κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στα ελληνικά σώματα του Βρετανικού Στρατού.
Παντρεύτηκε το 1803 την Στεκούλα Κολοκοτρώνη με την οποία δεν απέκτησε παιδιά, ενώ σε δεύτερο γάμο απέκτησε μία κόρη.

Το 1816, ευρισκόμενος στην Πελοπόννησο, διώχθηκε και πάλι από τις οθωμανικές αρχές ως πρωταγωνιστής του φόνου των Τούρκων στην Αλωνίσταινα.
Κατέφυγε στη Ζάκυνθο και εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία (15 Οκτωβρίου 1818) από τον Αναγνώστη Τσοχαντάρη.
Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης έσπευσε στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Ήταν σημαντικός οπλαρχηγός, πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη.
Κατα τον Φ. Χρυσανθόπουλο, Πρωτοπαλίκαρο του υπήρξε ο συμπατριώτης του Πανουργιάς Ηλιόπουλος.

Συγκρότησε δικό του στρατό (800-1.000 άνδρες) και διακρίθηκε στη μάχη του Βαλτετσίου και στη πολιορκία της Τρίπολης.
Διορίστηκε υπαρχηγός στη αποτυχημένη Πολιορκία της Πάτρας (1822).
Στην εμφύλια διαμάχη που ξέσπασε στήριξε τους Κουντουριώτες, ενώ αργότερα με τον ερχομό του Ιμπραήμ πολέμησε μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον οποίο και στήριξε στα χρόνια της Αντιβασιλείας.
Καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και φυλακίστηκε.
Αποφυλακίστηκε όταν δόθηκε γενική αμνηστία.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική.
Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στη Δ' Εθνοσυνέλευση και βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), ενώ διετέλεσε γερουσιαστής (1847-1862) και επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα.

Απεβίωσε στις 27 Ιουλίου 1864 στον οικογενειακό Πύργο των Πλαπουταίων στο Παλούμπα.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ιωάννης Α. Δροσόπουλος γεννήθηκε στη Σούρπη Μαγνησίας στις  12 Ιουλίου 1870 και ήταν Έλληνας οικονομολόγος που διετέλεσε υποδιοικητής και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Προσελήφθη στην Εθνική Τράπεζα σε νεαρή ηλικία και εργάσθηκε σε αυτή επί τριάντα δύο συνολικά χρόνια.
Το 1911 προήχθη στη θέση του Γενικού Επιθεωρητή, εν συνεχεία σε αυτήν του Διευθυντή και το 1914 εξελέγη Υποδιοικητής.
Το 1928 ανέλαβε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Υπήρξε κορυφαία προσωπικότητα της εποχής και επηρέασε σημαντικά τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής της περιόδου του μεσοπολέμου.

Υπήρξε από τους πρώτους οικιστές της Εκάλης.

Απεβίωσε στις 27 Ιουλίου 1939 στην Αθήνα.
 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος ήταν Έλληνας δικηγόρος, πολιτειολόγος και πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Γεννήθηκε το 1887 στα Καλάβρυτα Αχαΐας, γόνος εύπορης οικογένειας αγωνιστών του 1821, το πιο διακεκριμένο μέλος της οποίας ήταν ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος.

Σπούδασε νομική και πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αργότερα στη Γαλλία.
Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους προσλήφθηκε στο ιδιαίτερο γραφείο του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου ως διευθυντής του Γραφείου Τύπου και στη συνέχεια ως νομικός σύμβουλος στη χάραξη των ελληνοσερβικών συνόρων, μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Το 1914, μετά τη λήξη των πολέμων, ορίστηκε γενικός γραμματέας του Δήμου Αθηναίων και το 1916 γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών, ενώ το 1917 γενικός γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, όπου και αναδιοργάνωσε τη Διεύθυνση Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας εισηγούμενος προοδευτική κοινωνική νομοθεσία.

Το 1918 διατέλεσε ειδικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ειρήνης και το 1919 ήταν ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στο Διεθνές Συμβούλιο Εργασίας στην Ουάσιγκτον, ενώ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε στο Συνέδριο της Γενεύης.
To 1924 επισκέφθηκε την Σοβιετική Ένωση, δημοσιεύοντας στη συνέχεια σειρά πολιτικών άρθρων από τις εκεί εντυπώσεις του, καθώς και το βιβλίο «Πως είδα την Βαλκανικήν» αναφερόμενος στις επισκέψεις που πραγματοποίησε στη συνέχεια στις βαλκανικές χώρες.

Μετά τα παραπάνω αποφάσισε να συμμετάσχει ενεργά στην ελληνική πολιτική και κομματική ζωή και το 1930, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, δημιουργεί το Αγροτικόν Κόμμα Ελλάδος, ενώ το 1932 εισέρχεται στην Βουλή ως αρχηγός ομάδας βουλευτών.
Ο ίδιος εκλέχθηκε στις Σέρρες, αν και καταγόταν από την Αχαΐα, καθώς το κόμμα έδινε μεγάλη σημασία στις αγροτικές περιοχές.
Το 1933 επανεκλέχθηκε βουλευτής Σερρών μετέχοντας στον υπό τον Βενιζέλο «Εθνικό Συνασπισμό Κομμάτων».

Στο κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 κατηγορήθηκε ως ένας εκ των οργανωτών και καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια δεσμά.
Μετά όμως την γενική αμνηστία που δόθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ το 1936, συνέπτυξε μαζί με άλλους του Αριστερού χώρου το «Λαϊκόν Μέτωπον» στο οποίο και ανέλαβε αρχηγός.
Όταν όμως εγκαθιδρύθηκε η δικτατορία του Μεταξά συνελήφθη και εξορίσθηκε σε νησιά του Αιγαίου απ΄ όπου και διέφυγε στη Γαλλία, παραμένοντας εκεί μέχρι το 1940.
 Με την νέα γενική αμνηστία που δόθηκε από την κυβέρνηση Τσουδερού στην μαχόμενη Κρήτη, τον Μάιο του 1941 επέστρεψε στην Ελλάδα πλην όμως συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές και φυλακίστηκε για κάποιο διάστημα.

Μετά την αποφυλάκισή του δημιούργησε νέα πολιτική οργάνωση με τον τίτλο «Νεοδημοκρατική Ένωσις Αριστερών».
Στη συνέχεια το 1943 προσκλήθηκε και μετέβη στη Μέση Ανατολή στο Συνέδριο του Λιβάνου.
Εκεί υποστήριξε την ανάγκη δημιουργίας «κοινού Εθνικού Στρατού» και τη συνδιαλλαγή όλου του ελληνικού πολιτικού κόσμου για την εξασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου και της δημοκρατικής εξέλιξης.
Στη συνέχεια δεν συμμετείχε στη νέα υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου σχηματισθείσα κυβέρνηση αφού οι βασικές του απόψεις δεν έγιναν δεκτές.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επανήλθε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1945 (μετά τα Δεκεμβριανά), και ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Πλαστήρα.
Ακολούθως προήδρευσε στο συνέδριο της Βάρκιζας στο οποίο και συνομολογήθηκε η ομώνυμη συμφωνία.

Όταν συνήλθε η πρώτη διάσκεψη του ΟΗΕ στον Άγιο Φραγκίσκο (Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ) ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος μετέβη εκεί ως αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας και προήδρευσε της επιτροπής για την σύνταξη του καταστατικού χάρτη του Οργανισμού.
Τασσόμενος όμως εναντίον της εισδοχής της Αργεντινής στον ΟΗΕ, ήλθε σε ρήξη με την τότε κυβέρνηση του ναυάρχου Πέτρου Βούλγαρη και αναγκάσθηκε να παρατηθεί.

Τον Νοέμβριο του 1945, επί κυβέρνησης Θεμιστοκλή Σοφούλη ανέλαβε ξανά υπουργός Εξωτερικών, αλλά και πάλι αναγκάσθηκε να παραιτηθεί (Ιανουάριος 1946), όταν υποστήριξε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αντίθετη άποψη από αυτήν του πρωθυπουργού, σε σχέση με τη θέση που θα έπρεπε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση επί της ρωσικής πρότασης περί αποχώρησης των Άγγλων από την Ελλάδα.

Τέλος, στις εκλογές του Μαρτίου του 1950 ,συνεργάστηκε με τους αρχηγούς των Αριστερών ομάδων δημιουργώντας εκλογικό συνασπισμό υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Παράταξις» και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών (πρώτος βουλευτής σε ψήφους).

Πέθανε το επόμενο έτος, στις 27 Ιουλίου 1951, σε ηλικία 64 ετών, καταβληθείς από βαριά ανίατη νόσο.
 

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο Νίκος Νικολάου ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης της λεγόμενης «γενιάς του '30».

Γεννήθηκε το 1909 στην Ύδρα, αλλά μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στην Πλάκα.

Το 1929, ο Νικολάου έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Κωνσταντίνο Παρθένη.

Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών γνώρισε την πρώτη του σύζυγο και τον ζωγράφο Γιάννη Μόραλη, με τον οποίο δημιούργησε μακροχρόνια φιλία. Παρουσίασε τα πρώτα του έργα το 1932 στην έκθεση των μαθητών της Σχολής Καλών Τεχνών.
Το 1935 έγινε μέλος της ομάδας «Ελεύθεροι Καλλιτέχναι» και συμμετείχε σε έκθεση που οργανώθηκε στον Παρνασσό.
Παρέα με τον Μόραλη, το 1937 έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι και στην Ρώμη.
Ο πόλεμος του 1940 τον ανάγκασε να διακόψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στην Αθήνα.

Μετά τον πόλεμο, ο Νικολάου αφοσιώθηκε στην ζωγραφική.
Συμμετείχε στην ίδρυση και τις εκθέσεις της ομάδας «Αρμός» και το 1947 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στην αίθουσα τέχνης «Ρόμβος». Από το 1949 ανέλαβε να φιλοτεχνήσει τοιχογραφίες με την τεχνική της νωπογραφίας σε διάφορα δημόσια κτίρια, μεταξύ των οποίων στην Πάντειο Σχολή (σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο).

Από το 1954 συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» του Καρόλου Κουν, για το οποίο δημιούργησε σκηνικά και κοστούμια για πολλές παραστάσεις. Το 1964 εγκαταστάθηκε στην Αίγινα μαζί με τη σύζυγό του Αγγέλα Ζουμπουλάκη και το σπίτι του εκεί έγινε τακτικός τόπος συνάντησης φιλότεχνων και διανοούμενων.
Την ίδια χρονιά, εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής σχεδίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου δίδαξε για μία δεκαετία διατελώντας και διευθυντής της μέσα στα χρόνια της Δικτατορίας.
Υπήρξε συνεργάτης του περιοδικού Νέα Εστία.

Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Νικολάου άρχισε να ζωγραφίζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο θαλασσινά βότσαλα.
Ταυτοχρόνως ασχολήθηκε με τη χαρακτική και με την εικονογράφηση βιβλίων. Ασχολήθηκε επίσης με τη γλυπτική, αλλά αυτή παραμένει η λιγότερο γνωστή πλευρά του έργου του.

Πέθανε στην Αθήνα, στις 27 Ιουλίου 1986.

Λίγο μετά τον θάνατό του, κυκλοφόρησε το μοναδικό του βιβλίο που τιτλοφορείται Η περιπέτεια της γραμμής στην τέχνη (Αθήνα 1986).

Έργα του Νίκου Νικολάου έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 1936 και το 1964 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας και το 1957 στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο.

Το 1991 πραγματοποιήθηκε έκθεση έργων του στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας.
Την άνοιξη του 2005, το Μουσείο Μπενάκη διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση με έργα του Νικολάου.
Η ίδια έκθεση μεταφέρθηκε λίγο αργότερα από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού στο Βερολίνο.
 

.