My Bonjour

ΦΙΛΩΝ ΚΤΕΝΙΔΗΣ

Ο Φίλων Κτενίδης  γεννήθηκε στην Κρώμνη στη 01 Δεκεμβρίου 1889 και ήταν θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και γιατρός, ποντιακής καταγωγής.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κρώμνη και το 1906 αποφοίτησε με Άριστα από το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.
Την περίοδο 1906-1909 εργάστηκε ως λογιστής.
Την ίδια περίοδο αρθρογραφούσε στην εφημερίδα "Εθνική Δράσις" της γενέτειράς του και το 1910 ανέλαβε διευθυντής δικής του εφημερίδας, της δεκαπενθήμερης "Επιθεώρησης".
Λίγο αργότερα απελάθηκε από τους Νεότουρκους και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της πρωτεύουσας.

Πολέμησε εθελοντικά με τον ελληνικό στρατό στην Ήπειρο και στη Μακεδονία, την περίοδο 1912-13.
Το 1914-15 επέστρεψε στην Τραπεζούντα για να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του ως γιατρός και μετά την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην πόλη (1916) έφυγε στον Καύκασο, όπου εργάστηκε ως στρατιωτικός γιατρός στο μεγαλύτερο ρωσικό στρατιωτικό νοσοκομείο στα Πλάτανα.

Το 1922 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, ενώ στις εκλογές του 1935 εξελέγη βουλευτής Αθηνών με το συνδυασμό Συμπραττόντων Κυβερνητικών Κομμάτων συγκεντρώνοντας 71.531 ψήφους.
Το 1938 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη συμπρωτεύουσα, όπου εργάστηκε ως γιατρός.

Απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη, στις  13 Ιουλίου 1963 και ο τάφος του βρίσκεται στην Παναγία Σουμελά στην Καστανιά Ημαθίας.

Συνέγραψε 17 ποντιακά θεατρικά έργα.
Είναι ο μοναδικός Πόντιος συγγραφέας, του οποίου τα έργα έχουν παρουσιαστεί από τους περισσότερους ερασιτεχνικούς θιάσους, στην Ελλάδα και διεθνώς.
 

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ο Φώτης Κόντογλου γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες) στις 8 Νοεμβρίου 1895 και ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλλη και της Δέσποινας Κόντογλου.

Νήπιο ακόμη έχασε τον πατέρα του και ανατράφηκε από τη μητέρα του και τον θείο του ιερομόναχο Στέφανο Κόντογλου.
Γι' αυτό και όταν μεγάλωσε υιοθέτησε το οικογενειακό επίθετο της μητέρας του. Το συγγραφικό και εικαστικό του τάλαντο άνθισε νωρίς.
Όντας μαθητής Γυμνασίου, εξέδιδε το περιοδικό «Μέλισσα» με κείμενα δικά του και των συμμαθητών του, τα οποία εικονογραφούσε ο ίδιος.

Το 1913 άφησε τη γενέθλια πόλη του και μετέβη στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, παρότι προς στιγμήν σκέφθηκε να γίνει ναυτικός.
Το κλίμα στη Σχολή δεν τον σήκωνε, αφού μεταξύ των καθηγητών του κυριαρχούσε το ακαδημαϊκό στυλ του Μονάχου, ενώ ο ίδιος ήταν φορέας άλλης αντίληψης, έχοντας γερά μέσα του ριζωμένο τον μικρασιατικό λαϊκό πολιτισμό.
Το 1914 εγκατέλειψε τη Σχολή και έφυγε για την Ευρώπη.
Μετά από μικρά παραμονή στη Μαδρίτη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Γρήγορα έγινε γνωστός στους εικαστικούς κύκλους της γαλλικής πρωτεύουσας, όταν τον πρόσεξε ο διάσημος γλύπτης Ογκίστ Ροντέν.
Το 1916 βραβεύτηκε για την εικονογράφηση του βιβλίου του Κνουτ Χάμσουν «Η πείνα».
Στο Παρίσι συνάντησε τον φίλο του και συμφοιτητή του Σπύρο Παπαλουκά, τον μετέπειτα σπουδαίο ζωγράφο.
Την εποχή εκείνη έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, την ιστορία του φανταστικού κουρσάρου «Πέδρο Καζάς».

Το 1919 επιστρέφει στο Αϊβαλί.
Διδάσκει γαλλικά και ιστορία της τέχνης στο τοπικό παρθεναγωγείο.
Παράλληλα, ιδρύει τον πνευματικό σύλλογο «Νέοι Άνθρωποι» μαζί με τους Ηλία Βενέζη και Στρατή Δούκα.
Το 1921 στρατεύεται και μετέχει στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την επακολουθήσασα Έξοδο του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας, φθάνει πρόσφυγας στη Λέσβο και στη συνέχεια στην Αθήνα.

Η κυκλοφορία τού «Πέδρο Καζάς» στην Αθήνα τον επιβάλλει αμέσως στους λογοτεχνικούς κύκλους.
Το βιβλίο είναι η ιστορία ενός Ισπανού κουρσάρου, γραμμένη με ένα ασυνήθιστο δυναμισμό και σε μια γλώσσα γεμάτη νεύρο και παλμό, που αντλούσε άμεσα από τις λαϊκές ρίζες και τα λαϊκά βιβλία παλαιότερης εποχής.
Το 1925 παντρεύεται τη συμπατριώτισσά του Μαρία Χατζηκαμπούρη και δύο χρόνια αργότερα γεννιέται η κόρη τους Δέσπω.
Τα επόμενα χρόνια θα μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στον χρωστήρα και τη γραφίδα, ενώ αξιόλογη είναι η θητεία του ως συντηρητή έργων τέχνης.

Το 1932 κτίζει το σπίτι του στην οδό Βιζυηνού 16 (περιοχή Πατησίων), όπου μαζί με τους μαθητές του Τσαρούχη και Εγγονόπουλο ζωγραφίζουν με νωπογραφίες ένα δωμάτιό του.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θύμα του μαυραγοριτισμού, αναγκάζεται να το πουλήσει για ένα σακί αλεύρι και μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα γκαράζ.
Την εποχή αυτή ο Χριστιανισμός τον απορροφά εντελώς και αποφασίζει να τον διακονήσει ολόψυχα ως λογοτέχνης και ζωγράφος.

Ο Κόντογλου εμπνέεται από την ελληνική παράδοση και προσηλώνεται με φανατισμό σε ό,τι θεωρεί καθαρά ελληνικό, βγαλμένο από την παράδοση του Βυζαντίου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Στις φορητές του εικόνες χρησιμοποίησε τη μέθοδο της ωογραφίας.
Πολλές από αυτές έχουν εκδοθεί από τον «Αστέρα».
Αγιογράφησε πολλές εκκλησίες (Καπνικαρέα, Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, Άγιος Ανδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή και Αγία Παρασκευή Παιανίας, Ευαγγελισμός Ρόδου, Άγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Άγιος Γεώργιος Κυψέλης κ.ά).

Φιλοτέχνησε τοπία, σχέδια βιβλίων, περιοδικών, ποιητικών συλλογών, πορτραίτα, ενώ το σημαντικότερο έργο στην κοσμική ζωγραφική είναι οι βυζαντινοπρεπείς νωπογραφίες του στο Δημαρχείο Αθηνών, με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Ιστορία.
Δούλεψε στο Βυζαντινό Μουσείο, το Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου και δημιούργησε το Βυζαντινό τμήμα του Μουσείου της Κέρκυρας.
Σημαντική ήταν η συμβολή του στην αποκατάσταση των τοιχογραφιών στον Μυστρά.
Ο Φώτιος Κόντογλου πέθανε στις 13 Ιουλίου 1965 στον «Ευαγγελισμό» από τις επιπλοκές που του είχε προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Θεωρείται από τους σημαντικότερους εικαστικούς καλλιτέχνες, που άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική ζωγραφική. Το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο παρέμεινε εν πολλοίς στρατευμένο στην υπόθεση του Χριστιανισμού, όμως τα πρώιμα έργα του και ιδιαίτερα το μυθιστόρημα «Πέδρο Καζάς» ανήκουν στις σημαντικές στιγμές της λογοτεχνίας μας.
 

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ

Η Αθανασία Μουστάκα γεννήθηκε στο Γαλαξείδι, στις 27 Δεκεμβρίου 1898 (κατά άλλους 1899 και ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.

Ήταν κόρη του ηθοποιού και θιασάρχη Διονυσίου Πλέσσα.
Η Μουστάκα υπήρξε μια σημαντική τραγωδός του ελληνικού θεάτρου.
Από την έναρξη λειτουργίας του «Εθνικού Θεάτρου» το 1932, υπήρξε βασικό στέλεχός του.
Συνεργάστηκε επίσης με την «Ελληνική Σκηνή» που διεύθυνε ο Δημήτρης Ροντήρης, το 1951 καθώς και με τον θίασο «Λαμπέτη - Παππά - Χορν» την περίοδο 1952 - 1953. Την ίδια αυτή εποχή εμφανίσθηκε και στον ελληνικό κινηματογράφο.

Στον κινηματογράφο έπαιξε δεύτερους ρόλους και τέσσερεις δεκαετίες μετά το θάνατό της τιμήθηκε σε εκδήλωση του Σ.Ε.Η. για τους ηθοποιούς που πέθαναν κατά τα έτη 1967-1974.
Στην ταινία Μοντέρνα Σταχτοπούτα έπαιξε το ρόλο της γιαγιάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Πέθανε στην Αθήνα, στις 13 Ιουλίου 1968 έπειτα από πνευμονικό οίδημα που υπέστη στο νοσοκομείο «Τίμιος Σταυρός».
Κηδεύτηκε μία Κυριακή πρωινή στο Τρίτο Νεκροταφείο Αθηνών.
 

ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ

Ο Ηλίας Τσιριμώκος ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός.

Γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1907 στη Λαμία και ήταν γιος του Ιωάννη Τσιριμώκου.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στις οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισε να ιδιωτεύει ως δικηγόρος στην Αθήνα.

Απεβίωσε στην Αθήνα  στις 13 Ιουλίου το 1968 σε ηλικία 61 ετών.
 Κόρη του ήταν η πρώην βουλευτής της ΝΔ Τζούλια Τσιριμώκου - Πιμπλή (1935-2022). Ήταν δεύτερος εξάδελφος του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Γιάννη Μαρή.
 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΛΙΑΣ

Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας γεννήθηκε το 1901 στα Στύλια Κορινθίας.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε στον εισαγγελικό κλάδο.
Διετέλεσε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1946-1962) και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1962-1967). Με απόφασή του, ο Χρήστος Σαρτζετάκης ορίστηκε ανακριτής στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Όμως, αναμίχτηκε παράτυπα στην ανάκριση, με στόχο να συσκοτίσει την υπόθεση.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου διατάχθηκε έρευνα για τις ενέργειές του και του επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της εξάμηνης αργίας από τον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Ο Κόλλιας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με την 2942/64 απόφασή του ακύρωσε την υπουργική απόφαση και ανέπεμψε την υπόθεση στον Υπουργό.
Ο Υπουργός επέβαλλε εκ νέου ποινή τρίμηνης αργίας στον Κόλλια και παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, με το ερώτημα της οριστικής απόλυσης του Εισαγγελέα.
Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, όμως, έκρινε ότι ο Υπουργός δεν είχε εξουσία να επιβάλει μόνος του πειθαρχική ποινή σε ανώτατους δικαστές, παρά μόνο το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο, και έκρινε την υπουργική απόφαση άκυρη.
Έτσι, ο Κόλλιας επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία.

Αργά το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1967, λίγες ώρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντίνος Κόλλιας ορκίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β'.
Η επιλογή του υπήρξε προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του άνακτα και των πρωταιτίων του πραξικοπήματος.
Στην κυβέρνησή του, υπουργικά πόστα ανέλαβαν αρκετοί ανώτατοι δικαστικοί, καθώς και η τριανδρία των πραξικοπηματιών (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος), που ασκούσε την πραγματική εξουσία στη χώρα.
Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας Κόλλια απομακρύνθηκε η ελληνική μεραρχία από την Κύπρο και συγκροτήθηκε η επιτροπή Μητρέλια για την εκπόνηση νέου Συντάγματος.

Μετά το αποτυχημένο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, ο Κόλλιας ακολούθησε τον Κωνσταντίνο κατά τη φυγή του στη Ρώμη (14 Δεκεμβρίου).
Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο υπουργός Προεδρίας και ιθύνων νους του πραξικοπήματος Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ο Κόλλιας καθαιρέθηκε από το δικαστικό αξίωμα με συντακτική πράξη, που συνοδεύτηκε από σχετική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (23 Ιανουαρίου 1968).
Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την πτώση της δικτατορίας.
Το 1984 εξέδωσε το βιβλίο «Βασιλεύς και Επανάστασις 1967», όπου παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα και το βασιλικό κίνημα.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1998.
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ

Ο Γιάννης Καλατζής ήταν Έλληνας τραγουδιστής, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 29 Απριλίου το 1938.

Η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως μέλος του μουσικού σχήματος Τρίο Μορένο, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για να γίνει γνωστό στην Ελλάδα, ενώ έκανε και ένα δισκογραφικό πέρασμα από τις ΗΠΑ.
Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, κάπου στο 1966, ο Καλατζής ξεκίνησε την σόλο καριέρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Εκεί ξεκίνησε συνεργασία με τον διάσημο συνθέτη Γιώργο Μητσάκη.
Η δημοτικότητά του άρχισε να αυξάνεται και είχε μια παραγωγική συνεργασία με μερικούς από τους πιο διάσημους Έλληνες συνθέτες της περιόδου, όπως οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας και Γιάννης Σπανός καθώς και τραγουδιστές, όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Ο Καλατζής κατέγραψε επίσης συμμετοχές σε άλμπουμ με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρίζα Κωχ, η Λίτσα Διαμάντη και ο Κώστας Σμοκοβίτης, ενώ εμφανίστηκε και σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες ερμηνεύοντας τραγούδια του.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Καρβέλα.
Το 1981 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου.
Το τελευταίο του άλμπουμ προτού αποσυρθεί από το ενεργό τραγούδι κυκλοφόρησε το 1984, ωστόσο το 1985 πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.
Το 2000 κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, όπου το πρώτο περιείχε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε νέες εκδόσεις και το δεύτερο αγαπημένα ελληνικά τραγούδια άλλων ερμηνευτών σε δική του απόδοση.
Ο Καλατζής θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής του και αρκετά τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί από νεότερους τραγουδιστές.

Το 2013 τιμήθηκε στην ελληνική εκδοχή του τηλεοπτικού προγράμματος Your Face Sounds Familiar που μεταδόθηκε από τον ΑΝΤ1 με τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο να τον υποδύεται και να εκτελεί ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του, το «Δελφίνι δελφινάκι».

Ο Γιάννης Καλατζής πέθανε στις 13 Ιουλίου 2017 σε ηλικία 79 ετών (σύμφωνα με το κηδειόσημό του).
 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΩΤΟΣ 

Ο Χρήστος Ζώτος γεννήθηκε στην Κανδήλα Αιτωλοακαρνανίας  το 1937 και  ήταν Έλληνας λαουτίστας.

Καταγόταν από οικογένεια μουσικών με παράδοση και από την πλευρά του πατέρα του και από εκείνη της μητέρας του.

Ο Ζώτος ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του που οφείλονταν στη χαμηλή κοινωνική θέση των μουσικών την εποχή εκείνη, να μαθαίνει λαούτο και βιολί.
Ξεκίνησε το λαούτο σε ηλικία επτά χρονών περίπου, κρυφά από τον πατέρα του, παρακολουθώντας τους μουσικούς με τους όποιους συνεργαζόταν ο πατέρας του.
Ήδη από 13 χρονών αντικαθιστούσε τον πατέρα του στα γλέντια της περιοχής Ξηρομέρου, Λευκάδας και Αγρινίου.

Σε ηλικία 16 ετών πήγε στην Άρτα όπου μαθήτευσε για δύο χρόνια στον λαουτιέρη Γεράσιμο Λάλο.
Η μαθητεία του στον Λάλο μαζί με μία εντελώς προσωπική τεχνική που ανακάλυψε ο Ζώτος, με την όποια συνδυάζει το οριζόντιο με το κάθετο παίξιμο, τον καθιέρωσαν ως λαουτιέρη.
Την ίδια περίοδο δούλευε στα Ιωάννινα με τους Χαλιγιανναίους Θανάση και Πέτρο, τον Γρηγόρη Καψάλη, τον Νίκο Ράρρα, τον Γιώργο Μπραχόπουλο και άλλους.

Καθοριστική για τον Ζώτο συνεργασία στη δεκαετία τού ’50, όπως τη θεωρούσε ο ίδιος, ήταν αυτή με τον Βασίλη Σαλέα.
Παράλληλα, συνεργάστηκε κυρίως με τους κλαρινίστες Βαγγέλη Σούκα, Βαγγέλη Κοκώνη, Βασίλη Σούκα, Νίκο Σαλέα, Γιάννη και Γεράσιμο Βασιλόπουλο και τους δεξιοτέχνες στο βιολί Τάκη Τζέμο και Φώτη Ντίνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Ζώτος δραστηριοποιήθηκε στη Βόρειο Ελλάδα, έχοντας ως βάση τη Λάρισα που υπηρετούσε ως φαντάρος.
Εκεί δούλευε με τους κλαρινίστες Μανώλη Παπαγεωργίου, Βάιο Μαλλιάρα, Βασίλη Τρομάρα και τον Γιάντζο κ.ά. και τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Παπασιδέρης, ο Γιάννης Μαϊκαντής, ο Μήτσος Αραπάκης, ο Κώστας Ζωγράφος, ο Γιώργος Μεϊντανάς, ο Δημήτρης Ζάχος, ο Τάκης Καρναβάς, η Αργυρούλα Γόντικα και η Τασία Βέρρα.

Από το 1966 έως το 1982 ο Ζώτος είχε μεταναστεύσει στον Καναδά.

Με την επάνοδο του στην Ελλάδα το 1982, ο Ζώτος ηχογραφούσε συνεχώς, παίζοντας σε γλέντια και σε συναυλίες σε μικρούς ή μεγάλους χώρους, όπως και σε μεγάλες διεθνείς συναντήσεις.
Εκείνη την περίοδο συνεργάστηκε με μουσικούς όπως ο Ρος Ντέιλι, ο Χρόνης Αηδονίδης και η Δόμνα Σαμίου.
Επίσης, συνεργάστηκε στη δισκογραφία και στις συναυλίες με μουσικούς της νέας γενιάς όπως ο Μάνος Αχαλινωτόπούλος, ο Σωκράτης Σινόπουλος, ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, ο Νίκος Οικονομίδης κ.ά.
Παράλληλα, δίδασκε σε λαουτιέρηδες, τραγουδιστές, κλαρινίστες και βιολιστές τρόπο παιξίματος, ρεπερτόριο, τεχνική, τόσο σε ιδιωτικά μαθήματα, όσο και στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου, του όποιου υπήρξε διδάσκων την περίοδο 2000 - 2010.
Ίδρυσε δική του σχολή λαούτου στην Αθήνα, ενώ τελευταία δίδαξε στο Ωδείο Ιωαννίνων, στο Ωδείο Αθηνών, στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, στην σχολή του Σίμωνα Καρά (ΚΕΠΕΜ).

Απεβίωσε στις 13 Ιουλίου 2022.