My Bonjour

ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ

Η Ελένη Βλάχου ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Δεκεμβρίου του 1911.

Ήταν κόρη του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Γεωργίου Βλάχου, γιου του λογοτέχνη και πολιτικού Άγγελου Βλάχου, και της Δημαρέτης Κόντου, κόρης του καθηγητή φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Κόντου.

Στις 27 Ιανουαρίου 1935 θα δημοσιεύσει το πρώτο της κείμενο στην Καθημερινή, ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την Άπω Ανατολή.
Την ίδια χρονιά αρχίζει να γράφει χρονογραφήματα, υπογράφοντας ως «Ε», στην ίδια εφημερίδα, διευθυντής της οποίας ήταν ο πατέρας της.
Το 1936 αποστέλλεται από την εφημερίδα ως αθλητική συντάκτης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου.
Συναντάται με τους Χίτλερ, Γκαίμπελς, Γκέρινγκ.
Τον Ιούλιο του 1950 εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό Εκλογή.
Μετά τον θάνατο του Γεωργίου Βλάχου το 1951, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας και στη συνέχεια άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Εικόνες (1955) και την εφημερίδα Μεσημβρινή (1961) και το 1960 ίδρυσε τις εκδόσεις Γαλαξίας.
Το 1967 διέκοψε την έκδοση των εφημερίδων της, αντιδρώντας στη στρατιωτική δικτατορία.
Η χούντα τής επέβαλε κατ’ οίκον περιορισμό αλλά στις 15 Δεκεμβρίου του 1967 εκείνη δραπέτευσε πηδώντας από την ταράτσα του σπιτιού της στη ταράτσα του διπλανού σπιτιού, στο οποίο διέμενε η Ναταλία Μελά.
Στη συνέχεια διέφυγε στο εξωτερικό και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όπου παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας.
Το διάστημα αυτό ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αμερική και στην Αφρική και ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση.
Στην Ελλάδα επέστρεψε τον Αύγουστο του 1974 και τον επόμενο μήνα επανακυκλοφόρησε την Καθημερινή.
Την ίδια χρονιά εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία.

Υπηρέτησε το χρονογράφημα για περισσότερα από πενήντα χρόνια (με μια διακοπή επτά χρόνων στη διάρκεια της χούντας), κατορθώνοντας να καθιερώσει το δικό της προσωπικό ύφος.
Τα χρονογραφήματά της έχουν λεπτότητα και αφηγηματική άνεση και συγχρόνως τα διακρίνει η διεισδυτικότητα και ο κοινωνικός προβληματισμός.

Η Ελένη Βλάχου είχε παντρευτεί δύο φορές, την πρώτη με τον Ιωάννη Αρβανιτίδη και τη δεύτερη με τον απόστρατο αξιωματικό του Ναυτικού και ήρωα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Κωνσταντίνο Λούνδρα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της η Ελένη Βλάχου αντιμετώπισε κακουργηματικές ποινικές διώξεις και δικαστικές περιπέτειες λόγω της εμπλοκής της στο σκάνδαλο Κοσκωτά.
Την 1η Ιουνίου 1989, ο τότε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημήτριος Ευθυμιάδης άσκησε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά της Βλάχου για: 1) αποδοχή προϊόντων εγκλήματος, 2) συνομολόγηση απαγορευμένης δικαιοπραξίας σε συνάλλαγμα, 3) παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και 4) ηθική αυτουργία σε παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος.
Μετά την απολογία της στον ανακριτή Ιωάννη Κασωτάκη, αφέθηκε ελεύθερη με χρηματική εγγύηση 30 εκατομμυρίων δραχμών και την επιβολή των περιοριστικών όρων της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και της εμφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της κάθε 1η και 15η του μήνα.

Η Βλάχου ζήτησε αντικατάσταση των περιοριστικών όρων δηλώνοντας ότι «ο χαρακτηρισμός μου στο σκεπτικό της διατάξεως ως "ιδιαιτέρως επικίνδυνης" για δήθεν παραβίαση του Δικαίου και για πράξεις που ζημίωσαν τελικά τον εαυτό μου και την περιουσία μου είναι ακραίος, άστοχος και αδικαιολόγητος.
Ότι ο Γεώργιος Κοσκωτάς δεν μου κατέβαλε νομίμως ένα μέρος της οφειλής του και εγώ εν αγνοία των ενεργειών του το αποδέχτηκα, αρκεί για να με εντάξει στην ίδια κατηγορία και στην ίδια νομική έννοια με κοινούς απατεώνες και κακοποιούς όλων των κατηγοριών».
Τελικά καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 2 ετών με αναστολή.

Πέθανε στις 14 Οκτωβρίου 1995.

Το ελληνογερμανικό δημοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου» απονέμεται κάθε δύο χρόνια από τη Γερμανική Πρεσβεία για εξαιρετικές επιδόσεις στους τομείς της ειδησεογραφικής κάλυψης και του σχολιασμού ευρωπαϊκών και διεθνών θεμάτων στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο στην Ελλάδα.
Πρώτος τιμηθείς το 2003 ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης της εφημερίδας Τα Νέα.
Το 2005 το βραβείο απονεμήθηκε στο δημοσιογράφο της εφημερίδας Καθημερινή Κώστα Ιορδανίδη, το 2007 στον Κώστα Αργυρό της ΕΡΤ και του Ελεύθερου Τύπου και το 2009 στη Μαρία Νικολάου δημοσιογράφο της εφημερίδας της Κομοτηνής Παρατηρητής της Θράκης.
 

ΜΑΚΗΣ ΔΕΜΙΡΗΣ

Μάκης Δεμίρης ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Πρόδρομου Κουλούμπα, Έλληνα ηθοποιού του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε το 1939.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και στο Ωδείο Αθηνών και συνεργάστηκε με μεγάλες πρωταγωνίστριες, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Ρένα Βλαχοπούλου.

Στη δεκαετία του 1980 είχε πρόβλημα με καρκίνο στον φάρυγγα και ενώ όλα έδειχναν ότι η υγεία του εξελισσόταν καλά, πέθανε στις 14 Οκτωβρίου 1999 στο σπίτι του, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 60 ετών.
 

ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ

Ο Βλάσσης Μπονάτσος  γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας, στις 30 Νοεμβρίου 1949 και  ήταν Έλληνας τραγουδιστής, ηθοποιός και παρουσιαστής.

Ήταν γιος δικαστικού και καθηγήτριας πιάνου, με καταγωγή από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας.
Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Τάκη Μπονάτσο, ο οποίος γεννήθηκε το 1944. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όντας έφηβος, δημιούργησε το συγκρότημα loubok.
Στη συνέχεια υπήρξε μέλος του μουσικού συγκροτήματος Πελόμα Μποκιού από το 1969 έως το 1972.
Το όνομα του συγκροτήματος, προέρχεται από τα αρχικά κυρίως των επώνυμων των μελών του: Νίκος ΔαΠΕρης, Νίκος ΛΟγοθέτης, Τάκης ΜΑρινάκης, Βλάσσης ΜΠΟνάτσος, Γιάννης ΚΙΟΥρκτσόγλου.
Το συγκρότημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι «Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε», το οποίο έγραψε ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου και το οποίο ηχογραφήθηκε στην πρώτη του εκτέλεση από τους Πελόμα Μποκιού με τη φωνή του Νίκου Δαπέρη.
Το ίδιο τραγούδι ηχογράφησε, 25 χρόνια αργότερα, ο Βλάσσης Μπονάτσος όταν συνεργάστηκε με τους Goin' Through.
Το 1973 υπήρξε μέλος του ροκ συγκροτήματος Gordian, το οποίο ιδρύθηκε στο Λονδίνο και αποτελούνταν από γνωστούς Έλληνες μουσικούς.
Οι ηχογραφήσεις του σχήματος, ενώ θα μετουσιώνονταν σε δίσκο εκείνη την εποχή, τελικά αφέθηκαν και χάθηκαν για πάνω από 40 χρόνια.
Ο διάσημος παραγωγός Reinhold Mack (των συγκροτημάτων Queen και ELO μεταξύ άλλων), ανέλαβε να "αναγεννήσει" τις ηχογραφήσεις, με το δίσκο τελικά να κυκλοφορεί το 2016.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (1981-1982) πρωταγωνίστησε στη θεατρική παράσταση «Εβίτα», με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη, παίζοντας τον ρόλο του Τσε Γκεβάρα.
Επίσης, έπαιξε μαζί της και την περίοδο 1983-1984 στην παράσταση «Βίκτωρ Βικτώρια».
Είχαν σχέση σχεδόν έξι χρόνια, από τον Απρίλιο του 1982 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1987, σύμφωνα με τα περιοδικά της εποχής.

Παρουσίασε πολλά τηλεπαιχνίδια και τηλεοπτικές εκπομπές, όπως «Με το κλειδί στο χέρι», «Κόντρες», «Βλας Μπακ», «Άλλα Κόλπα», «Με φόρα» και «Πάμε για άλλα», όπου ήταν γνωστός για τις φάρσες που έκανε και τις ατάκες του όπως το «φύγε 'σύ έλα 'σύ», «φοβερό», «τρομερό», «πάρα πολύ ωραίο», «καλά με συγχωρείς» και τη βραχνή χροιά της φωνής του.
Ήταν πρωταγωνιστής της επιτυχημένης σειράς Οι Απαράδεκτοι (1991 - 1993) μαζί με τους Γιάννη Μπέζο, Δήμητρα Παπαδοπούλου (η οποία έγραψε το σενάριο) και Σπύρο Παπαδόπουλο.
Συμπρωταγωνιστούσαν ο Βασίλης Χαλακατεβάκης και η Ρένια Λουιζίδου.

Από το 1996 έως τον θάνατο του, ήταν νυμφευμένος με τη Μάρθα Κουτουμάνου, κόρη της ηθοποιού Ζωής Λάσκαρη.
Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, τη Ζένια (γενν. 1997).

Απεβίωσε σε ηλικία 54 ετών, στις 14 Οκτωβρίου 2004.

Έπασχε από κληρονομικό αγγειοοίδημα.
Σύμφωνα με το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν, ο θάνατός του οφείλεται σε αποφρακτική οιδηματώδη λαρυγγίτιδα.
Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών με δημόσια δαπάνη στον τάφο της οικογένειας Κουτουμάνου.
 

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου το γένος Σταύρου Παπαδάκη, ήταν Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ομότιμος καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις  29 Νοεμβρίου 1917.

Ήταν το πρώτο παιδί από τα επτά που απέκτησαν ο Σταύρος και η Μαρία Παπαδάκη.
Το 1934 ξεκίνησε τη φοίτησή της στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και το καλοκαίρι του 1940 με υποτροφία του ιδρύματος Humbolt συνεχίζει σπουδές στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και του Μονάχου.
Το 1948 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Θέμα της διατριβής της ήταν Η Σύγκλητος εις το Βυζαντινόν κράτος, Επετηρίς του Αρχείου της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου (2 τόμοι, 1949).
Τα έτη 1947-1950 δίδαξε στο Γυμνάσιο της Γαλλικής Σχολής Άγιος Ιωσήφ.
Στη Φιλοσοφική Σχολή έγινε υφηγήτρια το 1960, με θέμα της επί υφηγεσία διατριβής της: Εκλογή,αναγόρευσις και στέψις του Βυζαντινού αυτοκράτορος. Πραγματείαι της Ακαδημίας Αθηνών 22,2 1956) και από το 1966 εντεταλμένη υφηγήτρια και το 1972 καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε καθηγητική έδρα στη Σχολή αυτήν.
Κατά τη διάρκεια της καθηγητικής της θητείας ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους θεσμούς της «Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Ελληνικού Έθνους», όπως συχνά χαρακτήριζε το Βυζάντιο - επηρεασμένη από τον Κωνσταντίνο Άμαντο, προκάτοχό της στη συγκεκριμένη έδρα.
Το 1985, μετά τη συνταξιοδότησή της απονεμήθηκε ο τίτλος της ομότιμης καθηγήτριας της ίδια σχολής.
Ήταν σύζυγος του καθηγητή της Νομικής Αναστασίου Χριστοφιλόπουλου. Απεβίωσε στις 14 Οκτωβρίου 2012.