My Bonjour

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Ο Στέφανος Δραγούμης  ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός που διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1910.

Γεννήθηκε το  1842 στην Αθήνα και ήταν γιος του Νικολάου Δραγούμη, πολιτικού και συγγραφέα.

Καταγόταν από οικογένεια μακεδονικής καταγωγής, πιο συγκεκριμένα από το Βογατσικό Καστοριάς, ενώ, επίσης, ήταν εγγονός του Μάρκου Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι και ακολούθησε σταδιοδρομία στο δικαστικό σώμα, από το οποίο όμως παραιτήθηκε το 1875, όταν και διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Λίγα χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1879, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεγαρίδος και επανεξελέγη, στην ίδια περιφέρεια ή σε αυτή της Αττικής, στις εκλογές του 1881, του 1885, του 1887, του 1890, του 1892, του 1899, του 1905, του 1906, του Αυγούστου του 1910, του Νοεμβρίου του 1910, του Δεκεμβρίου του 1915 και του 1920.

Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πολιτεύθηκε είτε ως ανεξάρτητος, είτε με τον Χαρίλαο Τρικούπη, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του συντάχθηκε με την αντιβενιζελική παράταξη.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της λεγόμενης «Ομάδας των Ιαπώνων», ομάδα που την περίοδο 1906 - 1908 διακρίθηκε για την μαχητικότητα της και η οποία αποτελείτο από τους Δημήτριο Γούναρη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, Απόστολο Αλεξανδρή και Εμμανουήλ Ρέπουλη. Υπήρξε επίσης ένας από τους κύριους οργανωτές του Μακεδονικού Αγώνα, μαζί με τον γιο του, Ίωνα Δραγούμη και τον γαμπρό του Παύλο Μελά.

Μετά το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί το 1909, ο Δραγούμης σχημάτισε κυβέρνηση από τον Ιανουάριο μέχρι τον Οκτώβριο του 1910, οπότε και διεξήγαγε εκλογές για τον σχηματισμό Εθνοσυνέλευσης.
Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Χαρίλαου Τρικούπη (1886 και 1892) για τις περιόδους 1886 - 1890 και 1892 - 1893 αντίστοιχα, υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη (1888 - 1890) καθώς και υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Αλέξανδρου Ζαΐμη (1915) και Στέφανου Σκουλούδη (1915).
Χρημάτισε επίσης γενικός διοικητής Κρήτης (1912) και στη συνέχεια γενικός διοικητής Μακεδονίας (1913).

Έγραψε πολλές πολιτικές, φιλολογικές και αρχαιολογικές μελέτες, που δημοσίευσε σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σημαντικότερες των οποίων είναι: «Μακεδονική κρίσις», «Η χώρα και το νόμισμα», «Το χρονικόν του Μορέως», «Οι ξένοι δανεισταί» και άλλες.

Απεβίωσε στην Αθήνα, στις  17 Σεπτεμβρίου 1923.

Ήταν παντρεμένος με την Ελισάβετ Κοντογιαννάκη και είχαν αποκτήσει αρκετά παιδιά μεταξύ των οποίων τον Ίωνα, πολιτικό και διαννοούμενο, τον Φίλιππο, βουλευτή και υπουργό, τον Νικόλαο, ζωγράφο, τον Αλέξανδρο, αρχιτέκτονα, και την Ναταλία, σύζυγο του Παύλου Μελά.
 

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ

Ο Μάνος Λοΐζoς ήταν Έλληνας συνθέτης, ένας από τους σημαντικότερους της εποχής του.

Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Αλεξάνδρεια.

Είχε κυπριακή και ελλαδίτικη καταγωγή.
Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη μουσική: στην ηλικία των επτά ετών μελετά βιολί, αρχικά ερασιτεχνικά κι έπειτα στο Εθνικό Ωδείο της Αλεξάνδρειας.

Αφού αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο το 1955 ήλθε στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει.
Αρχικά γράφτηκε στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά στις αρχές του 1956 την εγκαταλείπει με σκοπό να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική.
Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα φοιτά στη Σχολή Βακαλό, θέλοντας να σπουδάσει ζωγραφική.
Το 1960 εγκαταλείπει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο και εργάζεται περιστασιακά προκειμένου να επιβιώσει: άλλοτε ως σερβιτόρος, άλλοτε ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, άλλοτε ως μουσικός σε μπουάτ.

Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Στα τέλη του 1961 αρχές του 1962 συμμετέχει σε μια πρωτοβουλία συγκρότησης του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής.

Την άνοιξη του 1962 χρησιμοποιείται από τον Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής της χορωδίας του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής στις παραστάσεις της Όμορφης Πόλης.
Ο Μάνος Λοΐζος φιλοξενείται στο σπίτι της πρώην συζύγου του καθηγητή των γαλλικών που είχε στην Αλεξάνδρεια, της Διδούς Πετροπούλου, η οποία εργαζόταν στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας.
Αυτή θα συστήσει τον νεαρό μουσικό στον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη δισκογραφική εταιρεία Φιντέλιτυ.
Το 1962 ηχογραφεί το πρώτο του σαρανταπεντάρι Το τραγούδι του δρόμου σε στίχους Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και ερμηνεία από τον Γιώργο Μούτσιο.

Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο Μάρω Λήμνου.
Μαζί της αποκτά και μία κόρη, τη Μυρσίνη.
Όταν επιβλήθηκε η Χούντα των Συνταγματαρχών έφυγε για την Αγγλία, τον Σεπτέμβριο του 1967, για να επιστρέψει πάλι στην Ελλάδα στις αρχές της επόμενης χρονιάς.
Το 1971 γνωρίζει τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Το 1972 θα αποτελέσει ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδος (ΕΜΣΕ), που συστήνεται για την καταπολέμηση της κασετοπειρατείας και της λογοκρισίας.
Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 θα συλληφθεί στο σπίτι του στον Χολαργό και θα κρατηθεί για δέκα ημέρες.
Το 1978 θα παντρευτεί την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη και την ίδια χρονιά θα γίνει πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδος.

Τον Οκτώβριο του 1981 μπήκε στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο με περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και στο τέλος του χρόνου ταξίδεψε στη Μόσχα για ιατρικές εξετάσεις.
Στις 8 Ιουνίου του 1982 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλεύτηκε για ένα μήνα σε νοσοκομείο.
Τον Αύγουστο ταξίδεψε για νοσηλεία στη Μόσχα, όπου στις 7 Σεπτεμβρίου υπέστη δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο.

Απεβίωσε δέκα ημέρες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982, σε ηλικία 44 ετών.
Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 25 Σεπτεμβρίου.

ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑΣ

Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς ήταν Έλληνας πολιτικός, βιομήχανος, διπλωμάτης και συγγραφέας, που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός και αρχηγός πολιτικού κόμματος.

Γεννήθηκε το 1901 στην Άρτα και ήταν γόνος ιστορικής οικογένειας της περιοχής, με συμμετοχή στην Επανάσταση του 1821.

Ο Γαρουφαλιάς αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Βερολίνο και στο Παρίσι (Οικονομικά και Εμπορικό Δίκαιο).

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1927, σε ηλικία 26 ετών, ανέλαβε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, θέση που διατήρησε για ένα χρόνο.
Στις εκλογές του 1932 εκλέχθηκε βουλευτής στην τότε περιφέρεια Άρτας – Πρέβεζας, με το Αγροτικόν Κόμμα Ελλάδος.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Το 1944, με την Απελευθέρωση, ο Γαρουφαλιάς γύρισε στην Ελλάδα ακολουθώντας τον φίλο του πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου τον διόρισε υπουργό Τύπου και Πληροφοριών, θέση που διατήρησε μέχρι το 1945.

Στις εκλογές του 1946 εκλέχθηκε βουλευτής Άρτας με το Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως και στις εκλογές του 1950.

Από τον Απρίλιο του 1950 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1951, στις κεντρώες κυβερνήσεις συνασπισμού (κυβερνήσεις Πλαστήρα - Βενιζέλου), στις οποίες ο Γεώργιος Παπανδρέου μετείχε ως αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο Γαρουφαλιάς ανέλαβε κατά σειρά υπουργός Δημοσίας Τάξεως, υπουργός Εσωτερικών και υφυπουργός Συντονισμού, πάντοτε με υπόδειξη Παπανδρέου.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 17 Σεπτεμβρίου 1984, σε ηλικία 83 ετών, και κηδεύτηκε σε στενό οικογενειακό κύκλο.
 

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Κώστας Νικολόπουλος ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και νομικός.
Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1922 στην Αθήνα.

Ήταν μέλος της γνωστής οικογένειας του επίσης δημοσιογράφου και εκδότη Σπύρου Νικολόπουλου που το 1913 ίδρυσε την εφημερίδα «Έθνος».
Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μόλις ενηλικιώθηκε ανέλαβε την συνιδιοκτησία και τη διεύθυνση της εφημερίδας «Έθνος» που και επί των ημερών του συνέχισε την ανοδική της πορεία.
Υπήρξε υποστηρικτής της Ένωσης Κέντρου και στενός φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ο Κώστας Νικολόπουλος φυλακίστηκε το 1970 από τη δικτατορία, αφού η εφημερίδα «Έθνος» της οποίας υπήρξε συνιδιοκτήτης και εκδότης καταδικάστηκε από το καθεστώς των συνταγματαρχών και ανεστάλη η έκδοσή της.
Οι συνθήκες κράτησής του στις φυλακές Κορυδαλλού ήταν και η αιτία των πρώτων σοβαρών προβλημάτων υγείας για τον Κώστα Νικολόπουλο.

Πέθανε την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 1998, σε ηλικία 76 ετών, όταν υπέστη οξύ έμφραγμα στη διάρκεια δεξίωσης που δινόταν στα Χανιά προς τιμήν όσων είχαν λάβει μέρος στο Ράλι Αντίκα.
Μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΤΟΣ 

Ο Μιχάλης Γιαννάτος ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου 1941στην Κωνσταντινούπολη, όταν η παρουσία των Ελλήνων ήταν ακόμα μεγάλη.

Εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και έφυγε για την Ελλάδα το 1964 κατά τη διάρκεια των απελάσεων.
Χαρακτηριστική φυσιογνωμία στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι από τους λίγους που «βγήκε» από τα εγχώρια καλλιτεχνικά σύνορα.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Ντίνου Δημόπουλου και πρωτοεμφανίστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός στην ταινία Οι στιγματισμένοι του Γιώργου Ζερβουλάκου το 1966.
Μαθητής ακόμη, έπαιξε στην θεατρική παράσταση Καπετάν Μιχάλης δίπλα στον Μάνο Κατράκη.

Κατά τη μεγάλη κινηματογραφική του καριέρα, εμφανίστηκε σε πάνω από 100 ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και παραστάσεις.
Ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, στις ταινίες του οποίου συμμετείχε πάντα μετά την ταινία Μεγαλέξαντρος το 1981.

Μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες: ελληνικά, τουρκικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά.
Αυτό τον βοήθησε αρκετά στην καριέρα του, ιδιαίτερα στη συμμετοχή του σε μεγάλες ξένες παραγωγές όπως Το εξπρές του μεσονυχτίου του Άλαν Πάρκερ, Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι του Τζον Μάντεν, Μόναχο του Στίβεν Σπίλμπεργκ και άλλες.

Δούλεψε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Άντονι Κουίν, Τζον Χερτ, Νίκολας Κέιτζ, Πενέλοπε Κρουζ, Κρίστιαν Μπέιλ, Έρικ Μπάνα και Ντάνιελ Κρεγκ.

Έπαιξε επίσης στην ταινία Πολίτικη κουζίνα του Τάσου Μπουλμέτη και στην ευρωπαϊκή συμπαραγωγή Le Dernier Seigneur des Balkans (ελλ. Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων).

Ήταν παντρεμένος με τη Χάιδω, με την οποία και ήταν μαζί μέχρι και το θάνατό του.
Μαζί είχαν τρία παιδιά: τον Γεράσιμο (γεννημένος το 1979), τον Ιωάννη (γεννημένος το 1980) και τη Μαρία (γεννημένη το 1982).[3]

Από το 1979, όταν γεννήθηκε ο πρώτος του γιος, ο Γιαννάτος έπιασε δουλειά ως ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο Κάραβελ, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, κρατώντας παράλληλα τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες.
Ο γιος του Γεράσιμος είπε: "Με αυτή τη δουλειά ζούσαμε.
Από το 1979, που γεννήθηκα εγώ, μέχρι το 1996, δούλευε νυχτερινή βάρδια στη ρεσεψιόν, ως τηλεφωνητής, στο Κάραβελ.
Αυτή ήταν η κύρια δουλειά του."

Ο Γιαννάτος απεβίωσε στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 σε ηλικία 72 ετών έπειτα από καρδιακή ανακοπή, καθώς παρακολουθούσε αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με φίλους του στη γειτονιά.
Όπως ο γιος του αναφέρει, κανείς από τους φίλους του δεν κατάλαβε ότι είχε "φύγει" μέχρι τη στιγμή που τον φώναξαν και δεν ανταποκρίθηκε.