My Bonjour

ΡΟΚΚΟΣ ΧΟΪΔΑΣ

Ο Ρόκκος Χοϊδάς ήταν δικαστικός, βουλευτής και γνωστός κυρίως για τους αγώνες του ενάντια στη διαφθορά της πολιτικής και των πολιτικών γενικότερα.

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1830 και ήταν γιος ιερολοχίτη.
Σπούδασε νομικά στην Ιταλία και ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιεισαγγελέα εφετών.
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Ιταλία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στις αρχές του 1860 εργάσθηκε ως δικηγόρος, ενώ συμμετείχε ενεργά στην εκθρόνιση του Όθωνα.
Το 1875 σε μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας του λαού στην πλατεία Συντάγματος για τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης Βούλγαρη, ο Μεσολογγίτης βουλευτής Στάικος εξύβρισε τον συγκεντρωμένο λαό με αποτέλεσμα την επέμβαση υπέρ του λαού του Χοϊδά, ο οποίος ένα χρόνο πρίν είχε παραιτηθεί από την θέση του εισαγγελέα εφετών για να μπορεί ελεύθερα να υπερασπίζεται τα πιστεύω του. Τελικά η φιλονικία κατέληξε σε μονομαχία, στην οποία ο Στάικος τον πυροβόλησε στον πνεύμονα.
Επί έναν μήνα χαροπάλευε, ενώ πλήθος κόσμου ήταν συγκεντρωμένο καθημερινά έξω από την οικία του.
 Η βασιλική Αυλή για να προλάβει τις αναταραχές του πρότεινε να σταλεί με υποτροφία από το παλάτι η κόρη του, Πηνελόπη, για σπουδές στην Ελβετία και στη συνέχεια να διοριστεί κυρία επί των τιμών της βασίλισσας.
Ο Χοϊδάς όμως αρνήθηκε, κερδίζοντας την εκτίμηση των ομοϊδεατών του και παράλληλα το μένος των φιλομοναρχικών.
Είχε παντρευτεί την Πηνελόπη Καφετζόγλου, κόρη του Χαλκιδαίου γιατρού Κωνσταντίνου Καφετζόγλου που όμως ασθένησε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και πέθανε στην γέννα.
Προς τιμή της το μωρό ονομάστηκε και αυτό Πηνελόπη.
Στις 18 Ιουλίου του 1875 εκλέχτηκε βουλευτής Κραναίας Κεφαλληνίας και το 1883 βουλευτής Αττικής.
Κατα τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας διακρίθηκε για τις ρητορικές του ικανότητες, αλλά κυρίως για την αντίθεσή του προς τη Βασιλεία. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, κυρίως στις προεκλογικές του περιοδείες, από διαφόρους παρακρατικούς μηχανισμούς, έχοντας ως αποτέλεσμα να μην εκλέγεται πάντα βουλευτής.
Το 1885 παραιτήθηκε οριστικά από το βουλευτικό αξίωμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του που πραγματοποιήθηκε στις σκάλες της Βουλής με κύριο οργανωτή τον αστυνόμο Κοκκινόπουλο.
Μερικοί βουλευτές μεταξύ των οποίων ήταν και οι, Αντ. Ζυγομαλάς, Άγγελος Βλάχος, Ν. Μπουφίδης, Γ. Κρεστενίτης, και Κ. Κουμουνδούρος, στην συνεδρίαση της Βουλής (15 Νοέμβρη), έπλεξαν το εγκώμιό του και ζήτησαν να μην γίνει δεκτή η παραίτησή του.
Πράγματι η παραίτηση του δεν έγινε αποδεκτή, με ψήφους 92 υπέρ της μή αποδοχής της παραίτησης.
Όμως παρ' όλα αυτά δεν επανήλθε στη Βουλή, συνεχίζοντας έτσι τους δημοκρατικούς του αγώνες έξω από την αίθουσα του κοινοβουλίου.
Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε με τον Καλαβρυτινό βουλευτή Οικονόμου το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο διαλύθηκε σύντομα, ενώ στήριξε δημοκρατικούς συλλόγους όπως τον «Δημοκρατικό Σύλλογο των Πατρών» και τον «Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο» του Σταύρου Καλλέργη.
Έπειτα συνεργάστηκε με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο στην έκδοση του πολιτικοσατιρικού περιοδικού Ραμπαγάς.
Η ιδεολογία του ήταν αντίθετη με αυτή του Τρικούπη με αποτέλεσμα να έρθουν σε ρήξη.
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1888, αν και γνώστης των άρθρων του ισχύοντος τότε Συντάγματος της Ελλάδος, δημοσίευσε δύο άρθρα του στην εφημερίδα Ραμπαγάς, τα οποία θεωρήθηκαν υβριστικά, τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για τους βασιλιά Γεώργιο Α΄ και τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο.
Τότε ο Χοϊδάς συνελήφθη, κατόπιν και πιθανής συναίνεσης του αρθρογράφου του «Τις πταίει;», εκείνης της εποχής, πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, και οδηγήθηκε σε δίκη στην Άμφισσα, όπου τον Μάιο του 1889 μετά από μία απολογία που διήρκεσε 24 ώρες, κατά την οποία κατηγόρησε δριμύτατα τους αυλοκόλακες και τα βασιλικά κόμματα της εποχής, καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση και οδηγήθηκε στις φυλακές της Χαλκίδας.
Δεν υπάρχει καμία πηγή που να αναφέρει ότι ο Χοϊδάς αρνήθηκε την χάρη που του πρόσφερε η κυβέρνηση.
Ο Γιάνης Κορδάτος αναφέρει ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος παρήγγειλε στον Χοϊδά να ζήτήσει χάρη αλλά εκείνος δεν δέχτηκε.
Ο θάνατος τον βρήκε ελεύθερο, στο σπίτι του στην Χαλκίδα δίπλα στους φίλους του και στην κόρη του που πριν λίγες μέρες είχε παρευρεθεί στον γάμο της.
Η κυβέρνηση αφού εξάντλησε την αυστηρότητα της απέναντι του, στο τέλος έδειξε επιείκεια και λόγω της επιπλοκής του τραύματος του τον άφησε ελεύθερο να πεθάνει δίπλα στους δικούς του ανθρώπους (3 Μαΐου 1890). 
Η κηδεία του έγινε στο παλαιό κοιμητήριο του Αγιάννη στην Χαλκίδα.
 

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ

Ο Σπύρος Παπαλουκάς ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος, πρόδρομος της Γενιάς του 1930.

Γεννήθηκε στη Δεσφίνα Φωκίδας το1892 και σε ηλικία 6 χρονών αυτός και τα 4 αδέλφια του έμειναν ορφανά από πατέρα.

Παιδί ακόμα ήρθε σε επαφή με την τέχνη της αγιογραφίας κοντά σ' έναν συγχωριανό του αγιογράφο, τον Νικόλαο Παπακωνσταντίνου.
Αργότερα ο αγιογράφος έγινε και γαμπρός του, καθώς παντρεύτηκε την αδελφή του Παπαλουκά, Μαρία.

Το 1906 πήγε στον Πειραιά για να εξασκήσει την τέχνη του σε ένα εργαστήριο αγιογραφίας και ζωγραφικής, και το 1909 έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου φοίτησε μέχρι το 1916 με δασκάλους τον Γεώργιο Ροϊλό, τον Γεώργιο Ιακωβίδη, τον Στέφανο Λάντσα, τον Δημήτριο Γερανιώτη και τον Παύλο Μαθιόπουλο.
Φοιτητής ακόμα ζωγράφισε εικόνες για το τέμπλο του ναού του Αγίου Δημητρίου της Δεσφίνας.
Από το 1917 έως το 1921, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην Ακαδημία Ζυλιάν και σε άλλες σχολές καλών τεχνών.

Το 1921 επέστρεψε στην Ελλάδα και ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στη Μικρά Ασία ως επίσημος εικονογράφος της εκστρατείας μαζί με τους Περικλή Βυζάντιο και Παύλο Ροδοκανάκη.
Τα έργα του από αυτήν την περίοδο εκτέθηκαν στο Ζάππειο, όμως χάθηκαν σχεδόν όλα στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922.
Εκτιμάται πως ο αριθμός τους ανερχόταν στα 500.
Από αυτά έχουν σωθεί ελάχιστα σχέδια.
Επιστρέφοντας από τη Μικρά Ασία, εγκαταστάθηκε στην Αίγινα, όπου δημιούργησε μια σειρά από μεταϊμπρεσιονιστικά έργα.

Το 1923, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, όπου, με τον φίλο του Στρατή Δούκα, έμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο (Νοέμβριος 1923 – Νοέμβριος 1924) ζωγραφίζοντας το τοπίο, μελετώντας τη βυζαντινή ζωγραφική και κάνοντας αντίγραφα από πολλά έργα εκκλησιαστικής τέχνης.
 Ένα μέρος από την παραγωγή αυτή εκτέθηκε το 1924 στη Θεσσαλονίκη, σε μία διαμορφωμένη αίθουσα του καφενείου του Λευκού Πύργου κάνοντας αίσθηση. Το 1925 έζησε για έξι μήνες στη Λέσβο και δημιούργησε μία σειρά από τοπιογραφίες χωριών και μερικά πορτρέτα.
Τα έργα της Λέσβου διακρίνονται για τα γήινα χρώματα και τον έντονο τόνο τους. Το καλοκαίρι του 1926 το πέρασε στη Σαλαμίνα, στην οποία ζωγράφισε πάλι τοπία, καταφέρνοντας να αποφύγει την απλή απεικόνιση.

Το 1927, κέρδισε τον πανελλήνιο διαγωνισμό για την εικονογράφηση του μητροπολιτικού ναού της Ευαγγελίστριας της Άμφισσας με ομόφωνη απόφαση της κριτικής επιτροπής που την αποτελούσαν ο Αναστάσιος Ορλάνδος, ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Αριστοτέλης Ζάχος και ο Κωνσταντίνος Παρθένης.
Το 1932, ο ζωγράφος ολοκλήρωσε την εικονογράφηση του ναού παραδίδοντας στην Άμφισσα ένα μοναδικής αξίας καλλιτεχνικό έργο.
Σχεδίασε επίσης από το 1927 και μετά σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο, και ζωγράφισε τοιχογραφίες στις προσόψεις ιδιωτικών οικιών και δημοσίων κτιρίων, όπως η Μπλε Πολυκατοικία στα Εξάρχεια, της οποίας ανέλαβε τον χρωματισμό.

Κατά τη δεκαετία 1930–1940 εξέθεσε έργα του μαζί με άλλους ζωγράφους της Ομάδας «Τέχνη» και συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού Τέχνης Το 3ο μάτι.

Το 1940 διορίσθηκε σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων σε θέματα πολεοδομίας και χωροταξίας, καθώς και διευθυντής της Δημοτικής Πινακοθήκης της πόλης.
Από το 1943 έως το 1951 δίδαξε μαθήματα σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και το1956 εκλέχθηκε Καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) στο 2ο εργαστήριο ζωγραφικής.

Πέθανε στην Αθήνα στις 3 Ιουνίου  το 1957, όντας αναγνωρισμένος ανάμεσα στους κορυφαίους νεοέλληνες ζωγράφους.

Μετά τον θάνατό του, η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με έκθεση των έργων του το 1976.
Παρομοίως τον τίμησε και το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων το 1982. Τον Νοέμβριο του 2006, η κόρη του και μοναδική κληρονόμος του, Ασημίνα (Μίνα) Παπαλουκά, δώρισε το σύνολο σχεδόν του έργου του στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, του οποίου ο ιδρυτής είχε υπάρξει μαθητής του Παπαλουκά.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Ο Γεώργιος Παππάς γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 6 Ιανουαρίου 1903 και ήταν Έλληνας δραματικός ηθοποιός.

Ήταν γιος του δημοσιογράφου Σπυρίδωνα Παππά και της ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου, που έγινε γνωστή με το ψευδώνυμο "Μυρτιώτισσα".
Σπούδασε γεωπονία στo Μονπελιέ της Γαλλίας αλλά δεν αποφοίτησε από τη σχολή.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα διορίστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών, απ΄ όπου ακολούθησε διπλωματική σταδιοδρομία, την οποία εγκατέλειψε όταν εμφανίστηκε στη θεατρική σκηνή το 1931 με το θίασο του Μήτσου Μυράτ στο έργο Κύκλος του Σόμερσετ Μωμ και αργότερα ως συνθιασάρχης με τους θιάσους της Κυβέλης, της Κοτοπούλη και άλλων.

Ήταν μέλος του θιάσου και πρωταγωνιστής του Βασιλικού Θεάτρου Αθηνών παίζοντας πάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Στη διάρκεια της Κατοχής, διετέλεσε θιασάρχης με τη Βάσω Μανωλίδου, τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Νίκο Δενδραμή.
Μετά τον πόλεμο, συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και τον θίασο Λαμπέτη-Χορν, ενώ ανέλαβε και καθηγητής της υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου.
Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε στα έργα Έγκλημα και τιμωρία, Δον Ζουάν, Καίσαρ και Κλεοπάτρα, Αγία Ιωάννα, Ευαγγελισμός κ.ά.

Ο Γεώργιος Παππάς τιμήθηκε με το χάλκινο παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής για τη προσφορά του στο γαλλικό θέατρο.
Μετάφρασε πολλά θεατρικά έργα αρκετά από τα οποία και σκηνοθέτησε ο ίδιος.

Απεβίωσε από καρκίνο στις 3 Μαΐου 1958, σε ηλικία 55 ετών.
 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΓΚΟΥΤΣΟΣ

Ο Απόστολος Παγκούτσος  γεννήθηκε το 1891 και ήταν Έλληνας πολιτικός, που υπηρέτησε ως βουλευτής και ως υπουργός.

Ήταν αγρότης. Εξελέγη βουλευτής Τρικάλων το 1932 με το Λαϊκόν Κόμμα. Εξελέγη ξανά στις εκλογές του 1933 με το Αγροτικόν Κόμμα Ελλάδος, όμως ακυρώθηκε η εκλογή του στις 25 Ιουνίου 1933.
Ήταν ηγετικό στέλεχος του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος μαζί με το Νικόλαο Ματούση.
Με το Αγροτικό Κόμμα εξελέγη βουλευτής Τρικάλων το 1936 και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.
Στις εκλογές του 1952 το Αγροτικό Κόμμα απέτυχε να εκλέξει βουλευτές.

Στη συνέχεια ο Παγκούτσος εντάχθηκε στην Ένωση Κέντρου, με την οποία εξελέγη βουλευτής Τρικάλων το 1961, το 1963 και το 1964.

Αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου μαζί με περί τους 40 βουλευτές, στα γεγονότα που έγιναν γνωστά ως Αποστασία του 1965.

Χρημάτισε υπουργός Γεωργίας (17 Σεπτεμβρίου 1965 ως 5 Οκτωβρίου 1965) και άνευ Χαρτοφυλακίου (5 Οκτωβρίου 1965 - 22 Δεκεμβρίου 1965) στην κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου.
Μετά αποσύρθηκε από την πολιτική.
Ήταν παντρεμένος με παιδιά.

Απεβίωσε στις  3 Μαΐου 1968 σε ηλικία 77 ετών.

Κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Νικολάου των Αχαρνών στις 4 Μαΐου 1968.
 

ΦΩΤΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο Φώτιος Μακρής του Γεωργίου ήταν Έλληνας συνδικαλιστής και πολιτικός.

Γεννήθηκε το 1904 στην Ναύπακτο και εργαζόταν ως υπάλληλος της Ανώνυμης Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας (ΑΕΤΕ) που εξελίχθηκε στον σημερινό ΟΤΕ. Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση από το 1934 και συνεργάστηκε με την δικτατορία Μεταξά.

Τον Ιούλιο του 1945 διορίστηκε γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, παραμένοντας ως τον Ιανουάριο του 1946, και ίδρυσε την Εθνική Ριζοσπαστική Εργατική Παράταξη (ΕΡΕΠ).
Το 1946 εκλέχτηκε βουλευτής του δεξιού Λαϊκού Κόμματος και το 1948 έγινε ξανά γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ.

Παρέμεινε στην ηγεσία της ΓΣΕΕ ως το 1965, οπότε καθαιρέθηκε έπειτα από πίεση συνδικαλιστών της Ένωσης Κέντρου.
Ο άνθρωπος που «ξήλωσε» τον Μακρή ήταν ο Γιάννης Σκουλαρίκης, νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ και μεταπολιτευτικά υπουργός του ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο ο Μακρής επανήλθε πολύ γρήγορα, το 1966, μετά την Αποστασία και την πτώση της Ένωσης Κέντρου, παραμένοντας γενικός γραμματέας ως το 1969, συνεργαζόμενος αρμονικά και με την Χούντα των Συνταγματαρχών.

Ο Μακρής υπήρξε για πολλά χρόνια συνεργάτης των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας, ενώ η διοίκησή του χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένη νοθεία με «σωματεία - σφραγίδες», μαζικές διαγραφές αντιπάλων συνδικαλιστών με την κατηγορία της «συνοδοιπορίας» με τους κομμουνιστές, καθαίρεση διοικήσεων αντίπαλων σωματείων με δικαστικές αποφάσεις και σκανδαλώδη προσωπικό πλουτισμό του ίδιου και της έμπιστης ομάδας που τον περιέβαλλε.

Ταυτόχρονα αντίπαλος και συνεργάτης του Μακρή ήταν ο Δημήτρης Θεοδώρου (δωσίλογος επί Κατοχής), πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης για σχεδόν 20 χρόνια (1950-69), ο οποίος ξεκίνησε να αντιπολιτεύεται τον Μακρή από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 με ακόμα περισσότερο δεξιές και αντικομμουνιστικές θέσεις, ως επικεφαλής της «Επιτροπής Οργανώσεων Δημοκρατικής Λειτουργίας της ΓΣΕΕ».

Ο Μακρής πέθανε στις 3 Μαΐου 1980, σε ηλικία 76 ετών και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ 

Ο Γεώργιος Σταμάτης γεννήθηκε στην Παραβόλα Αιτωλοακαρνανίας το 1915 και υπήρξε Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από την Αιτωλοακαρνανία, ο οποίος υπηρέτησε ως νομάρχης, βουλευτής και ως υπουργός.

Καταγόταν από οικογένεια κτηματιών και σε ηλικία μόλις 26 ετών έγινε πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών του Αγρινίου.
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών.
Πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο 2/39 σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και τραυματίστηκε.

Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε ως Νομάρχης Ευρυτανίας από το 1945 ως το 1946 και έπειτα ανέλαβε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Εργασίας. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Συνδυασμό Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων (Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα) στις εκλογές του 1946 εξελέγη πρώτος σε σταυρούς στην εκλογική περιφέρεια Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας συγκεντρώνοντας 3.036 ψήφους.
Ήταν υποψήφιος βουλευτής και στις επόμενες εκλογές του 1950, όμως δεν εξελέγη.
Επανήλθε ως βουλευτής στις εκλογές του 1956 με τη Δημοκρατική Ένωση και εν συνεχεία (1957) προσχώρησε στην ΕΡΕ, με την οποία επανεξελέγη βουλευτής το 1958, το 1961 το 1963 και το 1964 και στην διάδοχό της, Νέα Δημοκρατία, με την οποία επανεκλέχθηκε στις εκλογές του 1974, του 1977 και του 1981.

Διετέλεσε υπουργός Εργασίας (από τις 3 Απριλίου 1967 ως τις 21 Απριλίου 1967 οπότε ανατράπηκε η κυβέρνηση Κανελλόπουλου) και μετά τη Μεταπολίτευση εκλέχθηκε πρώτος αντιπρόεδρος της Βουλής.
Στην κυβέρνηση Καραμανλή έγινε υπουργός Δημοσίας Τάξεως από τις 5 Ιανουαρίου 1976 ως τις 28 Νοεμβρίου 1977 και διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης στην επόμενη κυβέρνηση του Καραμανλή στις 28 Νοεμβρίου 1977. Στην κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη παρέμεινε υπουργός Δικαιοσύνης από τις 10 Μαΐου 1980 ως τις 17 Σεπτεμβρίου 1981.

Απεβίωσε ανήμερα του Πάσχα, έχοντας υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου σε δωμάτιο ξενοδοχείου, στις 3 Μαΐου 1986.
Η κηδεία του έγινε από το Μητροπολιτικό Ναό του Αγρινίου.
 

ΜΑΡΙΑ ΛΑΒΡΑΝΟΥ

Η Μαρία Δεσύλλα – Λαβράνου ήταν Ελληνίδα ζωγράφος.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα την 1η Φεβρουαρίου 1893.
Καταγόταν από παλαιά μεγαλοαστική οικογένεια, μέλη της οποίας υπήρξαν προσωπικότητες της πολιτικής.

Το ταλέντο της Δεσύλλα εμφανίστηκε πολύ νωρίς.
Σε ηλικία 12 ετών βραβεύεται σ’ έναν διαγωνισμό ζωγραφικής, που είχε διοργανώσει το Αρσάκειο της Κέρκυρας.
Από το 1905 έως το 1910 σπούδασε την τέχνη των χρωμάτων δίπλα στο γνωστό ζωγράφο Γεώργιο Σαμαρτζή.
Το 1911 πηγαίνει στη Φλωρεντία για ανώτερες σπουδές.
Θα επιστρέψει στην Κέρκυρα το 1915, ενώ από το 1919 έως το 1930 ταξιδεύει σε χώρες της Ευρώπης, επισκεπτόμενη Μουσεία και Πινακοθήκες.

Το 1933 θα παντρευτεί τον Άγγελο Λαβράνο και θα εγκατασταθεί μόνιμα στην πατρίδα της, όπου αφοσιώνεται στη ζωγραφική.

Η Δεσύλλα δεν παρουσίασε εργασία της, ούτε σε ατομική, ούτε σε ομαδική έκθεση.
Πέντε χρόνια μετά το θάνατό της οργανώθηκε μια αναδρομική παρουσίαση των έργων της στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών «Υάκινθος», η οποία την ανέδειξε ως μια από τις πρώτες και πιο αξιόλογες Ελληνίδες ζωγράφους.

Πέθανε στις 3 Μαΐου του 1987.
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ

Ο Δημήτρης Παπαδήμος ήταν Έλληνας φωτογράφος.

Γεννήθηκε την 1 Μαΐου 1918 στο Κάιρο, μέσα στην ανθούσα εκεί ελληνική παροικία.

Με τη φωτογραφία πειραματίστηκε από τα εφηβικά του χρόνια και από νωρίς εκδήλωσε την επιθυμία να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Συστηματικά, όμως, ασχολήθηκε με τη φωτογραφία στα χρόνια της υπηρεσίας του ως στρατιωτικού φωτογράφου στις Ελληνικές Δυνάμεις Μέσης Ανατολής και στο Γραφείο Τύπου της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης.

Με τη λήξη του πολέμου και την τραγωδία των Δεκεμβριανών, που αποτύπωσε με τον φακό του, ο Παπαδήμος ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο που συνδύασε τα δύο του πάθη: το ταξίδι και τη φωτογραφία.
Κατά τη διάρκεια μιας μεστής σε δουλειά δεκαετίας (1946-1956) και λίγο πριν από τη μόνιμη εγκατάστασή του στην Ελλάδα, ο Παπαδήμος ταξίδεψε στην Αίγυπτο, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και κατέγραψε τον άνθρωπο και τα έργα του – με ματιά βαθιά ανθρώπινη, αποφεύγοντας τη γραφικότητα.
Από τη δουλειά του και τη συνεργασία του με Βρετανούς, κυρίως, συγγραφείς προέκυψαν εκθέσεις και εικονογραφημένα ταξιδιωτικά βιβλία. Παράλληλα, ασχολήθηκε επαγγελματικά και με τον κινηματογράφο, ως φωτογράφος ή βοηθός παραγωγής.

Από το 1956 μέχρι και το 1980 και με ορμητήριο την Αθήνα, ταξίδεψε και φωτογράφισε – εξαντλητικά θα έλεγε κανείς- την Ελλάδα.
Ήδη από το 1956 υπήρξε συνεργάτης των Εικόνων και αργότερα των περιοδικών Ηώς και Ταχυδρόμος, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με τον ΕΟΤ και το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης.
Το επιστέγασμα της φωτογραφικής του δραστηριότητας υπήρξε η έκδοση, το 1974 από τις εκδόσεις Ολκός, του λευκώματος με τίτλο Η Ελλάδα που Φεύγει.

Πέθανε στις 3 Μαΐου 1994.

Μετά το θάνατό του το 1994 το αρχείο του, κατόπιν επιθυμίας και του ίδιου, το δώρισε στο τμήμα Ε.Λ.Ι.Α. του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Μ.Ι.Ε.Τ) η σύζυγός του Λιάνα Παπαδήμου και ο υιός του Ιωάννης Παπαδήμος.
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΜΠΑΣ

Ο Δημήτρης Φάμπας ήταν σολίστας της κλασικής κιθάρας και συνθέτης μουσικής.

Γεννήθηκε στις  22 Δεκεμβρίου 1921 στην Μηλίνα, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό του Πηλίου, επίνειο του Λαύκου, γιος της Ευανθίας και του καπετάνιου Ευάγγελου Φάμπα.

Έδειξε από μικρός το ταλέντο του στην μουσική, παίζοντας λαούτο και μαθαίνοντας μαντολίνο.
Αργότερα σπούδασε κλασική κιθάρα με τον Νίκο Ιωάννου και πήρε το δίπλωμά του από το Εθνικό Ωδείο (τάξη Γ. Βώκου) με αριστείο εξαιρετικής επίδοσης το 1953.
Σπούδασε επίσης ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών με τον Θ. Βαβαγιάννη και τον Κ. Κυδωνιάτη.

Στα 1955 και 1956, με υποτροφία της Ιταλικής κυβέρνησης, σπούδασε κιθάρα στην Academia Chigiana της Σιέννα, με τον Αντρέ Σεγκόβια και μουσικολογία με τον Εμίλιο Πουχόλ.
To 1958, πάλι με πρόσκληση και υποτροφία του Σεγκόβια, σπούδασε κοντά του στην Ακαδημία του Santiago de Compostella της Ισπανίας, με συμμαθητές τους Αλίριο Ντιάθ (Alirio Diaz) και Τζον Γουίλλιαμς (John Williams).

Έδωσε πολλά ρεσιτάλ στην Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία, ΗΠΑ, Καναδά, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία, Βατικανό, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία, Αυστρία, σε όλες τις μεγάλες πόλεις και θέατρα της Ελλάδας, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου αποσπώντας αρκετές θετικές κριτικές.
Έδωσε επίσης πολλές διαλέξεις για την κιθάρα σε Διεθνή φεστιβάλ, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό (ΕΡΤ, BBC).

Για τουλάχιστον μια δεκαετία συνεργάστηκε ως σολίστ και ζωντανά σε συναυλίες, θεατρικές και μουσικές παραστάσεις έργων των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Κουνάδη, Ξαρχάκου, Ζαμπέτα, και άλλων, προσφέροντας στην κιθάρα μεγαλύτερη δημοτικότητα.

Ο Δημήτρης Φάμπας πέθανε στην Αθήνα, στις 3 Μαΐου του 1996.

Το 1999 ιδρύθηκε προς τιμήν του ο Σύλλογος Φίλων της Κιθάρας Δημήτρης Φάμπας, με πρωτοβουλία της Εύας Φάμπα, που είναι και πρόεδρος του ΔΣ.
 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, σκηνοθέτης και ιδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου.

Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1927 στο Νέο Φάληρο, μοναχογιός του Βασίλη και της Ευδοκίας Βέγκου, το γένος Σμυρνή, με καταγωγή από το χωριό Θολάρια Αμοργού.

Ο πατέρας του εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, ενώ ήταν και ήρωας της αντίστασης.
Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων.
Η απόλυση προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον ανάγκασε να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη, μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε, ήταν η απασχόλησή του σε επεξεργασίες δερμάτων.
Παράλληλα έκανε μικροθελήματα στη γειτονιά.

Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως «ανεπιθύμητος» στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο.
Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος και ως φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό.
Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή.
Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι του 1959.
Τον ίδιο καιρό, πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή.
Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς-πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής.
Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα!, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού.
Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής ΘΒ-Ταινίες Γέλιου.
Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία.
Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρεία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού.
Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976.
 Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο.
Τη δεκαετία του 1980 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά, που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988.
Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται το 1991 με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη.
Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998.
Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997, στον ρόλο του Δικαιόπολη στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία.
Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων.
Η τελευταία κινηματογραφική συμμετοχή του ήταν στην ταινία Το πέταγμα του κύκνου που προβλήθηκε το 2010.

Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε τη Μίνα (Ασημίνα) Καρύδη με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.
Απέκτησαν δύο γιους, τον Βασίλη και τον Χάρη.

Ο Θανάσης Βέγγος από τις 19 Δεκεμβρίου 2010 νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου. Απεβίωσε στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του.

 Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο στις 4 Μαΐου, με παρουσία πολλών επισήμων και φίλων.