My Bonjour

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΙΚΟΥ

Η Χριστίνα Καλογερίκου γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1885 και ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, που τιμήθηκε για την καλλιτεχνική της προσφορά. Καταγόταν από οικογένεια ηθοποιών και διακρίθηκε στο Εθνικό Θέατρο.

Παντρεύτηκε αρχικά τον ηθοποιό Νικόλαο Κουκούλα και έπειτα έκανε δεύτερο γάμο με τον Πάνο Καλογερίκο.
Πιθανότατα έκανε και τρίτο γάμο με τον Μάριο Παλαιολόγο.
Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 1968.

Η Χριστίνα Καλογερίκου κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.

Παρασημοφορήθηκε για τη σημαντική της προσφορά ως ηθοποιού με τον Ταξιάρχη Ευποιίας.

Ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε ηλικία 14 ετών στο έργο "Οι δύο ορφανές" (με το θίασο Ταβουλάρη) στην Κωνσταντινούπολη.
Έπαιξε κυρίως σε ρόλους στο Εθνικό Θέατρο, στο οποίο εντάχθηκε το 1955. Μεταπολεμικά εμφανίστηκε και σε κινηματογραφικές ταινίες, με σημαντικότερο ίσως ρόλο της μητέρας του Γιώργου Φούντα και υποψήφιας πεθεράς της Μελίνας Μερκούρη στη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη το 1955.
Στην ταινία Το αμαξάκι του Ντίνου Δημόπουλου υποδύθηκε την ξεπεσμένη γηραιά αρχόντισσα, στο πλευρό των Ορέστη Μακρή και Βασίλη Αυλωνίτη.
 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΥΡΗΣ

Ο Νικόλαος Μαυρής ήταν Έλληνας γιατρός, ο πρώτος πολιτικός Γενικός Διοικητής της Δωδεκανήσου (1948-1950 και 1953-1954) και βουλευτής από το 1951 ως το 1952.

Ο πατέρας του, ιατρός Γεώργιος Μαυρής, καταγόταν από την Κάσο, όμως ο Νικόλαος γεννήθηκε στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου το 1899.
To 1918-1923 σπούδασε Ιατρική, κατά τα πρότυπα του πατέρα του, στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Εν συνεχεία επέστρεψε στην Αίγυπτο.
Ειδικεύτηκε στην οφθαλμολογία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη Γαλλία.
Την ίδια περίοδο παρακολούθησε μαθήματα Νομικής και Φιλολογίας.
Το 1936 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε ως το 1940.

Το 1928 ήταν συνιδρυτής του συλλόγου των εν Ελλάδι Κασίων, με έδρα την Αθήνα και ίδρυσε το 1936 την Εταιρεία Δωδεκανησιακών Μελετών.
Παράλληλα, από πολύ μικρός μελέτησε την τοπική βιβλιογραφία και ασχολήθηκε με τη λαογραφία των Δωδεκανήσων.

Το 1948, μετά την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, ανέλαβε πρώτος πολιτικός διοικητής και παραιτήθηκε το 1950 από τη θέση για να πολιτευτεί.
Το διορισμό του ενέκριναν όλα τα κόμματα.
Επί διοικήσεώς του ιδρύθηκε η βιβλιοθήκη και το Ιστορικό Αρχείο της Κάσου.

Στις εκλογές του 1951 εξελέγη βουλευτής Δωδεκανήσου με τον Ελληνικό Συναγερμό.

To 1957 για το συγγραφικό του έργο τιμήθηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών.

Ο Μαυρής ήταν παντρεμένος (1935) με την Ιουλία Νικολάου και απέκτησαν μαζί δυο γιους και 2 κόρες.

Πέθανε στην Αθήνα, στις  3 Νοεμβρίου 1978.
Κηδεύτηκε στις 4 Νοεμβρίου 1978 στο Πρώτο Νεκροταφείο.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο Γεώργιος Παπαδημητρίου  γνωστός ως «μπαρμπα-Γάκιας» ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ και υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γεννήθηκε το 1916 στην Μπαμπίνη Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα.

Ο πατέρας του Δημήτριος ήταν ιερέας, και για πολλά χρόνια είχε υπηρετήσει στις φυλακές, γεγονός που επέδρασε έντονα και στον ίδιο (είχε στενές σχέσεις με την Εκκλησία).
Συχνά δήλωνε «μην βιάζεστε να κρίνετε τους ανθρώπους», σε σχέση με τις εμπειρίες του πατέρα του στις φυλακές.

Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, ενώ αργότερα έλαβε και πτυχίο νομικής.
Πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940-41, ενώ την περίοδο της Κατοχής φυλακίστηκε από τους Γερμανούς στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και επρόκειτο να εκτελεστεί, αλλά τον έσωσε ο φίλος του Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός.
Μετά την απελευθέρωση του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης.

Εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με την Ένωση Κέντρου το 1963 και το 1964, και μεταπολιτευτικά με το ΠΑΣΟΚ το 1974, 1977, 1981 και 1985.
Στις 21 Απριλίου 1967 συνελήφθη και κρατήθηκε στην Γενική Ασφάλεια.
Στις 18 Μαρτίου 1968 υπήρξε συνιδρυτής του ΠΑΚ Εσωτερικού και αργότερα συνελήφθη εκ νέου και εξορίστηκε στη Μακρακώμη Φθιώτιδας.

Διετέλεσε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών από τις 26 Ιουλίου 1985 μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 1986 στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τον Μάρτιο του 1985 πρωτοστάτησε στην απομάκρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Απεβίωσε το 1999, στις 3 Νοεμβρίου, σε ηλικία 83 ετών και κηδεύτηκε στις 5 Νοεμβρίου από τον ιερό ναό του Γ΄ Κοιμητηρίου Αθηνών (Κάτω Εκκλησία).
Κατέλειπε παιδιά, εγγόνια, αδέρφια και ανίψια.
 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Δημήτριος Μαρκόπουλος γεννήθηκε στην Ιεράπετρα, στις 26 Οκτωβρίου 1911 και ήταν Έλληνας πολιτικός μηχανικός και στρατιωτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως Δήμαρχος Ιεράπετρας ολόκληρη τη δεκαετία του 1950 και μέχρι την παραίτησή του, το 1961.

Ο Δ. Μαρκόπουλος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα, φοιτώντας στη Σχολή Ευελπίδων.
Έφτασε στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Παράλληλα έκανε σπουδές στο Πολυτεχνείο.
Ήταν πτυχιούχος πολιτικός μηχανικός και εργάστηκε σε δικό του τεχνικό γραφείο στην Ιεράπετρα.

Το 1951 εξελέγη για πρώτη φορά Δήμαρχος Ιεράπετρας από το δημοτικό συμβούλιο και ορκίστηκε στις 30 Μαΐου.
Η δεκάχρονη περίοδος της δημαρχίας του ταυτίζεται με μία σειρά έργων για την Ιεράπετρα σε μια εποχή που η πόλη δεν είχε γνωρίσει ακόμα την τουριστική ανάπτυξη, με σημαντικότερο εκείνο της ύδρευσης της πόλεως από την περιοχή Ψυχρό του Αγίου Ιωάννου.

Η ύδρευση της Ιεράπετρας γινόταν με πήλινους σωλήνες ως το 1925 από την πηγή της Παναγίας των Λιβαδιών.
Πολλά χρόνια μετά, το νερό της πηγής εκείνης έγινε αρμυρό και η Ιεράπετρα αντιμετώπισε έλλειψη νερού ως το 1958, οπότε ο Δημήτριος Μαρκόπουλος ως Δήμαρχος αποπεράτωσε το έργο της ύδρευσης από τις πηγές του Ψυχρού στην Κοινότητα Αγίου Ιωάννου.

Όπως αναφέρεται και σε έκθεση ενός από τους αρμοδίους για την ύδρευση της Ιεράπετρας, στα χρόνια της δημαρχίας του η Ιεράπετρα είχε το "άριστον εν Κρήτη" νερό.
Παράλληλα φρόντισε για την κατασκευή λουτροκαμπινέδων στα σπίτια στην Ιεράπετρα (πρώτη οικία που τοποθέτησε καμπινέ ήταν εκείνη του Νίκου Μπουρεκάκη).
Επί δημαρχίας του η Ιεράπετρα έγινε ένας από τους πρώτους δήμους στο Λασίθι που πήρε ηλεκτρικό ρεύμα από τη νεοσύστατη ΔΕΗ.
Τα περισσότερα έργα γίνονταν με προσωπική εργασία, καθώς τα οικονομικά του Δήμου ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.

Εξίσου σημαντικό έργο του Δημήτριου Μαρκόπουλου ήταν η διάνοιξη της παραλιακής λεωφόρου, κάτι που σήμαινε το άνοιγμα της Ιεράπετρας προς τη θάλασσα (μέχρι τότε η πόλη είχε στραμμένα τα νώτα, όπως όλες οι τουρκοπόλεις).
Για το λόγο αυτό λίγα χρόνια πριν το θάνατο του Μαρκόπουλου δόθηκε το όνομά του στην παραλιακή οδό (Οδός Δ. Μαρκοπούλου).

Κατά την περίοδο της δημαρχίας του ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να ανεγερθεί το ηρώο της Ιεράπετρας (μέχρι τότε για ηρώο χρησιμοποιούνταν ένα ξύλινο κουτί) και εξελέγη Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας ο Φιλόθεος Βουζουνεράκης.
Επίσης, συστάθηκε η Φιλαρμονική του Δήμου Ιεράπετρας (με πρώτο μαέστρο το Σερέπετση), λειτούργησαν για πρώτη φορά σφαγεία (στο χώρο όπου είναι σήμερα η έδρα του 1ου Νηπιαγωγείου), ρυμοτομήθηκε το Νεκροταφείο και έγιναν έργα στην περιοχή Κάτω Μερά, όπου ζούσαν κυρίως ψαράδες και γεωργοί.

Ο Δημήτριος Μαρκόπουλος εξελέγη ξανά Δήμαρχος για άλλες δύο συνεχείς θητείες.
Παραιτήθηκε για επαγγελματικούς λόγους το 1961 και τον διαδέχθηκε ως Δήμαρχος ο Γεώργιος Κανουπάκης.

Στις εκλογές του 1975 ήταν ξανά υποψήφιος για δήμαρχος, όμως δεν εξελέγη.
Η σύνταξη του Δημάρχου Δημήτριου Μαρκόπουλου δόθηκε από τον ίδιο στο Δήμο.

Πέθανε  στην Αθήνα, στις 3 Νοεμβρίου 2003, έπειτα από καρδιακό επεισόδιο, το Νοέμβριο του 2003.

Τον Αύγουστο του 2013, στο χώρο που γεννήθηκε και έζησε στην Ιεράπετρα, έλαβε χώρα εκδήλωση μνήμης από την Ένωση Γεραπετριτών Αθηνών, κατά την οποία η πρόεδρος της ενώσεως, Μιμίκα Μαρκοπούλου-Τυχοπούλου, ανέφερε πολλά βιογραφικά στοιχεία για το Δημήτρη Μαρκόπουλο από ιδιόχειρο φάκελο, που της είχε παραδοθεί από τον ίδιο, λίγο πριν το θάνατο του πρώην Δημάρχου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ

Ο Γιάννης Καλαμίτσης ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας της επιθεώρησης, στιχουργός και παραγωγός του ραδιοφώνου.

Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1939  στον Πειραιά.

Ακολούθησε αρχικά, το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν έμπορος υφασμάτων και γυναικείων ενδυμάτων.
Ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στον Καναδά, αλλά εγκατέλειψε τον κλάδο. Έκανε διάφορες εργασίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
Συνεργάστηκε με πολύ γνωστούς καλλιτέχνες και έγραψε επιθεωρήσεις και στίχους που είχαν μεγάλη επιτυχία.
Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο (δήλωνε φίλαθλος της Προοδευτικής Νεολαίας), τη ζωγραφική, την οινοποιία και την ξυλουργική.

Διατηρούσε από το 1990 πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή (06:00 με 08:00) με τίτλο Πρωινές χειρηλασίες με μεγάλη ακροαματικότητα (αρχικά στον ΑΝΤ1 FM, μετέπειτα από το 2006 στη ΝΕΤ 105.8 και από το 2009 στον Real FM 97.8).
Το καλοκαίρι του 2013 η εκπομπή του μετακινήθηκε στο πρωινό 7-10 του Σαββατοκύριακου, όπου κι αναδείχθηκε ως μια από τις εκπομπές με τις μεγαλύτερες ακροαματικότητες της πρωινής ζώνης.
Αποσύρθηκε οριστικά από το ραδιόφωνο το φθινόπωρο του 2013.

Στη ραδιοφωνική εκπομπή του ενσωμάτωνε στοιχεία επιθεωρησιακά (με μια εμπνευσμένη και κοινώς αποδεκτή ελευθεροστομία) γράφοντας καθημερινώς καινούριες σκωπτικές παρλάτες και τραγούδια (ανάλογα με την επικαιρότητα).

Από το Σεπτέμβριο του 2010 έγραφε τακτικά χρονογραφήματα στην εφημερίδα Real News.
Υπήρξε επίσης ενεργός στην τηλεόραση, καθώς από τις 8 Νοεμβρίου 2008 συμπαρουσίαζε με το γεωπόνο Χρήστο Μαρλαντή την εκπομπή οικολογικού ενδιαφέροντος "Μην πατάτε το πράσινο" στην ΕΤ1 "με θέμα τα φυτά, τα δέντρα, τα χόρτα και γενικώς, με ό,τι… πρασινίζει τον χώρο μας και το περιβάλλον!"

Ο Γιάννης Καλαμίτσης έγραψε πάνω από 400 τραγούδια, μερικά από τα οποία θεωρούνται στιχουργικά διαμάντια του ελληνικού ρεπερτορίου («Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι», «Θα σ' αγαπώ», «Χώμα Ελληνικό» κτλ.).
Κάποια εξ αυτών έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς συνθέτες (Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Σπανός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Χρήστος Νικολόπουλος, Κώστας Τουρνάς, Χρήστος Δάντης, Γιώργος Χατζηνάσιος).

Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 2013 στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν με αιματολογικό πρόβλημα.
 

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΜΑΝΤΗΣ

Ο Αδαμάντιος Μαντής ήταν Έλληνας αθλητής της υδατοσφαίρισης.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 10 Ιουνίου 1998.

Έπαιξε στη Γλυφάδα, στον Πανιώνιο, στον Ολυμπιακό, στον Υδραϊκό και στο Ναυτικό Όμιλο Χίου ως τερματοφύλακας.
Αγωνίστηκε στην Εθνική εφήβων κατά τη διοργάνωση των Ευρωπαϊκών Αγώνων στο Μπακού το 2015, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και ήταν 6ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων της Ποντγκόριτσα το 2016.
Κατέκτησε το 2012 με την Ομάδα των Εφήβων του Ολυμπιακού και το 2017 με την ομάδα Νέων Ανδρών της Γλυφάδας την πρώτη Θέση στο Πανελλήνιο Πρωταθλημα.
Φοιτούσε στο Τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά.

Στις 3 Νοεμβρίου 2019, ο Μαντής σκοτώθηκε σε τροχαίο στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος στο ύψος του σταδίου Καραϊσκάκη.
Ήταν συνοδηγός στο αμάξι φίλου του και κατέβηκε από το όχημα όταν ο φίλος του σταμάτησε στην αριστερή λωρίδα με αλάρμ, μετά τον ήχο που άκουσαν στη μηχανή.
Τότε ο πολίστας ο οποίος ήταν στο πεζοδρόμιο από την αριστερή πλευρά του οχήματος χτυπήθηκε άσχημα στο κεφάλι από διερχόμενο αυτοκίνητο, με οδηγό έναν 53χρονο οδοντίατρο και ακόμα 3 ανθρώπους στο αμάξι του, το οποίο με μεγάλη ταχύτητα χτύπησε το σταματημένο αυτοκίνητο.

Πέθανε στο Τζάνειο νοσοκομείο, όπου διακομίστηκε.
Ο θάνατός του προήλθε από τραυματισμό στο κεφάλι.
Κηδεύτηκε στις 5 Νοεμβρίου, στο Παλαιό Φάληρο, παρουσία πολύ κόσμου. Επιθυμία της οικογένειάς του ήταν όλοι οι φίλοι του άτυχου πολίστα να φορούν άσπρα την ημέρα της κηδείας.

Μετά τον θάνατό του πολίστα, η μητέρα του, Κατερίνα Τζιάλλα, και οι φίλοι του άρχισαν αγώνες, έτσι ώστε τέτοιου είδους τροχαία, να θεωρούνται ανθρωποκτονίες από πρόθεση.
Πολλοί φίλοι του άτυχου πολίστα, επέλεξαν να τιμήσουν τη μνήμη του Μαντή, κάνοντας τατουάζ το όνομά του.

Ύστερα από τέσσερεις δικαστικές αναβολές (Φεβρουάριο, Ιούνιο και Δεκέμβριο του 2022 και Μάιο του 2023), ο κατηγορούμενος για τον θάνατο του Μαντή οδηγός καταδικάστηκε στις 15 Νοεμβρίου 2023 σε 30 μήνες κάθειρξης με αναστολή, χωρίς να του αφαιρεθεί το δίπλωμα.
Τον Φεβρουάριο του 2025, εκδικάστηκε το εφετείο της υπόθεσης, στο οποίο ο κατηγορούμενος πήρε την ίδια ποινή.

Τον Μάιο του 2024, το 3ο Γενικό Λύκειο Παλαιού Φαλήρου «Σοφία Μπεφόν», το οποίο ήταν το σχολείο στο οποίο φοιτούσε ο άτυχος αθλητής, έδωσε στην βιβλιοθήκη του σχολείου το όνομά του.