My Bonjour

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Δημήτριος Ζαγγογιάννης  ήταν Έλληνας παιδαγωγός και φιλόλογος.
Ήταν ο πρώτος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της παιδαγωγικής.

Γεννήθηκε το 1860 στη Λαμία.

Πατέρας του ήταν ο στρατιωτικός ιατρός και διευθυντής του νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνος Ζαγγογιάννης.
Το 1875 εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1881 με διδακτορικό δίπλωμα φιλοσοφίας.
Αρχικά διορίστηκε ως καθηγητής σε σχολεία της Λάρισας μέχρι το 1884.
Τότε, με υποτροφία της κυβέρνησης συνέχισε τις σπουδές του με μετεκπαίδευση σε γερμανικά πανεπιστήμια.
Επιστρέφοντας από τη Γερμανία διορίστηκε διαδοχικά σε σχολείο των Τρικάλων, το διδασκαλείο Αθηνών και το διδασκαλείο της Λάρισας.
Ωστόσο, μια αναστάτωση που προκλήθηκε με την απόρριψη πολλών μαθητών σε εξετάσεις στο διδασκαλείο οδήγησε στην απομάκρυνσή του από το διδασκαλείο.

Το 1896 έγινε υφηγητής παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 τμηματάρχης μέσης εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας.
Το 1889 διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ως ο πρώτος καθηγητής στην έδρα της παιδαγωγικής.
Δύο χρόνια αργότερα όμως απολύθηκε από τον Υπουργό Παιδείας Σπυρίδωνα Στάη λόγω σχολίων που έκανε σε άρθρο του σε γερμανικό περιοδικό για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.
Το γεγονός αυτό όμως τον επηρέασε και τελικά πέθανε στις 6 Ιουλίου 1904 σε ξενοδοχείο της Αθήνας.

Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του ο Υπουργός Παιδείας Σπυρίδων Στάης ενέκρινε τη χρήση της Γραμματικής του ως διδακτικού εγχειριδίου.
 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Κωνσταντίνος Ι. Λογοθετόπουλος γεννήθηκε στο Ναύπλιο, την 1 Αυγούστου 1878 και ήταν διακεκριμένος Έλληνας καθηγητής της Ιατρικής.

Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Με την αποφοίτησή του το 1903 παρέμεινε στη Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική του Μονάχου, όπου εργάστηκε αρχικά ως βοηθός του καθηγητή Amann, στη συνέχεια ως επιμελητής και τέλος ως υφηγητής.
Το 1910 επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε ιδιωτική χειρουργική γυναικολογική και μαιευτική κλινική δυναμικότητας 40 κλινών.

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, αρχικά ως έφεδρος χειρουργός ιατρός στο Γ΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και αργότερα στο χειρουργείο της Σκάλας Σταυρού.
Όταν ο πόλεμος ολοκληρώθηκε το 1913, επέστρεψε στην Αθήνα και παραχώρησε την ιδιωτική κλινική του για τη δωρεάν περίθαλψη 50 τραυματιών αξιωματικών.
Απολύθηκε από το Στρατό το 1916 αλλά το 1922 επιστρατεύθηκε ξανά και υπηρέτησε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Για το έργο και την προσφορά του τιμήθηκε με πολεμικά μετάλλια, καθώς και με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Σωτήρα.

Το 1922 ορίστηκε καθηγητής στην έδρα της Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Από τη θέση αυτή ανέπτυξε αξιόλογη επιστημονική δραστηριότητα και συνέβαλε στην ίδρυση νέων νοσοκομειακών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων και το πρώτο Αντικαρκινικό Ινστιτούτο το 1924 στο Αρεταίειο με δωρεά του Ζαχάρωφ.
Διετέλεσε κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής (1928–1929), και αργότερα πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1932–1933).
Επί πρυτανείας του εγκαινιάστηκαν τα Εργαστήρια της Ιατρικής Σχολής στο Γουδί. Την ίδια εποχή εγκαινιάστηκαν πανεπιστημιακές κλινικές στα νοσοκομεία Λαϊκό και Ιπποκράτειο, και θεμελιώθηκε το Δημόσιο Μαιευτήριο Αθηνών, το μετέπειτα «Αλεξάνδρα».

Ήταν ο εισηγητής της ριζικής υστερεκτομής στην Ελλάδα, ενώ ανακάλυψε την εφαρμογή "Logo-tampon" η οποία βοηθούσε στην αντιμετώπιση αιμορραγιών κατά τη διάρκεια του τοκετού.

Συνέγραψε πολλές επιστημονικές εργασίες, καθώς και ένα ιατρικό εγχειρίδιο Γυναικολογίας στα γερμανικά.
Ανέδειξε πολλούς νέους γιατρούς, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης.

Λέγεται επίσης ότι ήταν ιδιοκτήτης μεγάλου αριθμού ακινήτων στην περιοχή της Αττικής.
Ανήκε στα υψηλά μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας: ήταν μέλος μασονικής στοάς, ιδρυτικό στέλεχος του Ναυτικού Ομίλου Αθηνών, από τους ιδρυτές της Κοινότητας Καλαμακίου κ.λπ.

Λίγο πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου.
Σύμφωνα με φήμες που ίδιος αλλά και ο μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, διέψευσαν, ήταν νυμφευμένος με την ανιψιά του Γερμανού Στρατάρχη Βίλχελμ Λιστ.

Στις 27 Απριλίου 1941, όταν ο γερμανικός στρατός εισήλθε στην Αθήνα, ο γερμανόφιλος Λογοθετόπουλος ήταν από τους πρώτους που συνεχάρησαν τον Γερμανό πρέσβη.
Λίγες ημέρες αργότερα διορίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Πρόνοιας και προσωρινά Παιδείας στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου.
Τον επόμενο χρόνο, ενώ η Ελλάδα αντιμετώπιζε μια δύσκολη περίοδο, ίδρυσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Στα τέλη του 1942 διορίστηκε πρωθυπουργός της διορισμένης από τους Γερμανούς «Ελληνικής Πολιτείας».
Η κυβέρνησή του ανέλαβε να επιστρατεύσει Έλληνες που θα πολεμούσαν ως εθελοντές στο Ανατολικό Μέτωπο ή θα εργάζονταν σε γερμανικά εργοστάσια, αλλά και τα δύο σχέδια απέτυχαν εξαιτίας της λαϊκής κατακραυγής.
Τελικά η θητεία του διήρκεσε μόλις τέσσερις μήνες, αφού τον Απρίλιο του 1943 οι Γερμανοί τον αντικατέστησαν με τον Ιωάννη Ράλλη, μιας και το ζητούμενο ήταν ένας πιο δυναμικός πρωθυπουργός που θα αντιμετώπιζε το αναδυόμενο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ).
Στα απομνημονεύματά του ο Λογοθετόπουλος αξιοποιεί την «απόλυσή» του για να σώσει την υστεροφημία του, υποστηρίζοντας πως ο πραγματικός λόγος της ήταν οι διαρκείς αντιρρήσεις που έφερνε στους κατακτητές.

Με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής το φθινόπωρο του 1944, ο Λογοθετόπουλος διέφυγε στη Γερμανία και εκεί τελικά παραδόθηκε στον Αμερικανικό Στρατό.
Το 1945 καταδικάστηκε ερήμην από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων σε ισόβια κάθειρξη, για τη συνεργασία του με το στρατό κατοχής.

Το 1946 μεταφέρθηκε με αμερικανικό μεταγωγικό αεροσκάφος στη Θεσσαλονίκη και παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές, οι οποίες τον οδήγησαν στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του.
Όμως το 1951 του απονεμήθηκε χάρη και έτσι πέθανε εκτός φυλακής, στιγματισμένος και περιφρονημένος, δέκα χρόνια αργότερα.
Όπως και οι άλλοι δύο κατοχικοί πρωθυπουργοί, έτσι και ο Λογοθετόπουλος παρουσίασε την απολογία του σε βιβλίο, με τίτλο Ιδού η αλήθεια (1948).

Πλέον θεωρείται ως μία από τις εξέχουσες μορφές της Ιατρικής στον ελλαδικό χώρο, ωστόσο η επιστημονική προσφορά του σκιάζεται από την πολιτική δράση του.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκτός από πρωθυπουργός της δωσιλογικής κυβέρνησης ήταν και ιδεολογικά ναζιστής, έχοντας αρθρογραφήσει σχετικά σε κατοχικά έντυπα.
Κατηγορείται επίσης ότι δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τα σχέδια των κατακτητών για εξολόθρευση των Ελλήνων Εβραίων, παρά τις εκκλήσεις του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και άλλων δημοσίων προσώπων.

Πέθανε στην Αθήνα, στις 6 Ιουλίου 1961.
 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΣΙΚΑΣ

Ο Ιωάννης Πιτσίκας ήταν Έλληνας αξιωματικός και πολιτικός.

Γεννήθηκε το 1881 στην Άνω Καλλιθέα Σπερχειάδος και σπούδασε στη Σχολή Επιτελών και στο Κέντρο Ανωτέρας Στρατιωτικής Εκπαιδεύσεως της Γαλλικής Αποστολής.

Υπηρέτησε ως διοικητής της 6ης Μεραρχίας και το 1935 έγινε αντιστράτηγος. Διετέλεσε επίσης διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού (1935-1940).
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ηγήθηκε του Ελληνικού Στρατού στη Βόρειο Ήπειρο ως διοικητής του Τμήματος Στρατιάς Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας. Τον Ιούλιο του 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε μαζί με τον Αλέξανδρο Παπάγο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, απ' όπου απελευθερώθηκε το 1945.
Μεταπολεμικά διετέλεσε δήμαρχος Αθηναίων (1946-1950), υπουργός Εθνικής Αμύνης στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου και Βορείου Ελλάδος στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δόβα.

Πέθανε στις 6 Ιουλίου 1975, σε ηλικία 94 ετών.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ

Ο Αλέξανδρος Τσάτσος ήταν Έλληνας βιομήχανος και επιχειρηματίας, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής οικονομίας στον 20ο αιώνα.

Γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα και ήταν γιος του Γεωργίου Τσάτσου.
Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και εργάστηκε σε ξένες ιδιωτικές εταιρείες ως μηχανικός.
Το 1939 διορίστηκε εντεταλμένος σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, το 1951 διευθύνων σύμβουλος και το 1959 πρόεδρος της ίδιας εταιρείας.
Το 1980 αποχώρησε από την εταιρεία παραδίδοντας τα ηνία στον γιο του, Γεώργιο Τσάτσο.
Την περίοδο 1952 - 1956 διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, ενώ επίσης χρημάτισε πρόεδρος της Εταιρίας «των Φίλων του Μουσείου Μπενάκη», αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός», καθώς και σύμβουλος των Ελληνικών ναυπηγείων του Οργανισμού Βιομηχανικής Αναπτύξεως.

Μια αίθουσα στο Μουσείο Καρπενησίου ονομάζεται «Κωνσταντίνος και Αλέξανδρος Τσάτσος».
Έγραψε μεταξύ άλλων Η επιτροπή του Στρυμώνος (1932), Προϋποθέσεις βιομηχανικών επενδύσεων εν Ελλάδι (1959) κ.α.
Το 1983 τα μέλη της οικογενείας Τσάτσου απομακρύνθηκαν από την διοίκηση της ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, καθώς αυτή εθνικοποιήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι Τσάτσοι και οι υποστηρικτές τους έκαναν λόγο για μαφιόζικη επίθεση του ΠΑΣΟΚ σε επιχειρηματίες που ανήκαν πολιτικά στην Δεξιά, ενώ αντίθετα η Αυριανή πανηγύρισε την εθνικοποίηση ως έμπρακτη απόδειξη της βούλησης του πρωθυπουργού να «ξηλώσει τα παλιά τζάκια».
Μετά την εθνικοποίηση, το υπουργείο Οικονομικών συνέχισε καταθέτοντας μήνυση εναντίον του Αλέξανδρου Τσάτσου και των υιών του για απάτες σχετικά με την επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειας Τσάτσου.
Η μήνυση οδήγησε στην άσκηση ποινικής δίωξης.
Ο υπουργός Οικονομικών Γεράσιμος Αρσένης δήλωσε σχετικά με την ποινική δίωξη ότι «οι Τσάτσοι θα περάσουν τις γιορτές στην φυλακή».
Αν και ο εισαγγελέας έκανε απαλλακτική πρόταση στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, το τελευταίο εξέδωσε παραπεμπτικό βούλευμα διατάζοντας την απαγόρευση εξόδου από την χώρα.
Οι Τσάτσοι όμως έχοντας ειδοποιηθεί νωρίτερα είχαν ήδη διαφύγει στο εξωτερικό.
Η δικαστική δίωξη των Τσάτσων ατόνησε μετά την απομάκρυνση του Αρσένη από το υπουργείο το 1985 και την έλευση του Κώστα Σημίτη, και τελικά απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες.
Παρ'όλα αυτά, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ξανά την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, η οποία παρέμεινε υπό κρατικό έλεγχο επί Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την ιδιωτικοποίησε πουλώντας την στην ιταλική εταιρία Calcestruzzi (Καλτσεστρούτσι).

Απεβίωσε στις 6 Ιουλίου 1985 στο Λονδίνο από συγκοπή καρδιάς.
Ήταν παντρεμένος με την Δήμητρα Ανδρέα Χατζηκυριάκου και είχε δύο παιδιά: τον Ανδρέα και τον Γεώργιο Τσάτσο.
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

Ο Γιάννης Παπασπύρου ήταν Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός, που διατέλεσε δήμαρχος Πειραιώς την περίοδο 1982 - 1986.

Γεννήθηκε στον Πειραιά τον Οκτώβριο του 1922.

Μετά τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Εμπορικών Επιστημών ασχολήθηκε από πολύ νωρίς και έντονα με την πολιτική.
 Στην αρχή συμμετείχε στο αντιδικτατορικό μαθητικό κίνημα κατά της 4ης Αυγούστου.
Στη διάρκεια της κατοχής ανέλαβε Πρόεδρος της «Πανσπουδαστικής Αθηνών» και για τη δράση του εκείνη διώχτηκε.

Το 1959 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος του Πειραιά όπου και διετέλεσε αναπληρωτής δήμαρχος καθώς και Πρόεδρος της Δημαρχιακής Επιτροπής.
Στη περίοδο 1963-1964 διετέλεσε μέλος του Συνδέσμου Διπλωματούχων Οικονομολόγων Ελλάδος.
Το 1964 εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής Πειραιώς και Νήσων με το κόμμα της Ένωσης Κέντρου.
Τότε είχε λάβει και ενεργό μέρος στους δύο "ανένδοτους".
Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας συνελήφθη δύο φορές, το 1967 και 1968, και εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο, στην Τήλο, καθώς και στο στρατόπεδο Μακρακώμης, απ' όπου και αφέθηκε ελεύθερος το 1971. Παρά ταύτα οργανώθηκε και ανέλαβε μέλος της διοικούσης επιτροπής του ΠΑΚ στη Ελλάδα.

Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ.
Το 1974 εκλέχθηκε Βουλευτής Α΄ Περιφέρειας Πειραιώς με το ΠΑΣΟΚ, του οποίου κατά τη δεύτερη βουλευτική επανεκλογή του (1977) εκλέχθηκε και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου.
Ήταν υφυπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου από τις 21 Οκτωβρίου 1981 έως τις 5 Ιουλίου 1982.
Στις δημοτικές εκλογές του 1982 αναδείχθηκε δήμαρχος του Πειραιά όπου και υπηρέτησε μέχρι το 1986.
Ο Γιάννης Παπασπύρου ήταν μόνιμος κάτοικος Πειραιώς (Χατζηκυριάκειο).
Απεβίωσε στις 6 Ιουλίου του 2010 έπειτα από καρδιακή ανακοπή.

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΑΣΣΩΤΑΚΗ

Η Αικατερίνη Μαριδάκη-Κασσωτάκη γεννήθηκε το 1956, στο χωριό Επάνω Αρχάνες του νομού Ηρακλείου Κρήτης.

Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ψυχολογία στα Πανεπιστήμια Κρήτης, Reading και Lancaster της Αγγλίας, από όπου έλαβε και το διδακτορικό δίπλωμά της στην Ψυχολογία.
Δίδαξε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ το 1997 εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, όπου υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Είχε, επίσης, διδάξει στα Πανεπιστήμια Κρήτης και Αθηνών.
Από το 2005 μέχρι το 2011 διετέλεσε αντιπρύτανης ακαδημαϊκών υποθέσεων και εξετέλεσε χρέη πρύτανη του ίδιου ιδρύματος.
Διετέλεσε, επίσης, εθνική συντονίστρια του Προγράμματος P.I.S.A. του Ο.Ο.Σ.Α. και γραμματέας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας. Συμμετείχε σε διάφορα διεθνή ερευνητικά προγράμματα και σε ποικίλες επιστημονικές δραστηριότητες.

Είχε πλούσιο επιστημονικό, συγγραφικό και ερευνητικό έργο, το οποίο έχει διεθνώς αναγνωρισθεί.
Οι ξένες ετεροαναφορές στα συγγράμματά της υπερβαίνουν τις 700.

Ήταν συγγραφέας πολλών βιβλίων, άρθρων και ερευνών που σχετίζονται με τη μνήμη, τη σκέψη του παιδιού, καθώς και άλλα θέματα της Παιδαγωγικής Ψυχολογίας.
Από το έργο της ξεχωρίζουν οι έρευνες που έχει διεξαγάγει για τη θεωρία του νου, έννοια που επεξεργάστηκε από τους πρώτους επιστήμονες στη χώρα μας.

Η Κατερίνα Μαριδάκη Κασσωτάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Αρχάνες, ενώ ήταν σύζυγος του Λασιθιώτη Καθηγητή Παιδαγωγικής και Πρώην Προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Μιχάλη Κασσωτάκη, με τον οποίον απέκτησαν 2 παιδιά, την Φρόσω και τον Γιάννη, καθώς και 2 εγγόνια, την Αναστασία και τον Μιχάλη.

Απεβίωσε στις 6 Ιουλίου 2019, σε ηλικία 62 ετών από καρκίνο.
Κηδεύτηκε την Τρίτη 9 Ιουλίου 2019 στις 17:00 στο κοιμητήριο του Χαλανδρίου.