My Bonjour

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ

Ο Ευάγγελος Παπανούτσος ήταν σημαντικός Έλληνας παιδαγωγός, φιλόσοφος, θεολόγος και δοκιμιογράφος- κειμενογράφος του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου 1900 (παλαιό ημερολόγιο).

Τις βασικές του σπουδές πραγματοποίησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Από το 1915 ως το 1919 φοίτησε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχοντας χάσει τον πατέρα του υπηρετεί ως προστάτης οικογενείας την στρατιωτική του θητεία.
Κατά την τριετία 1924-1927, με υποτροφία του πλούσιου Αλεξανδρινού Χ. Νομικού, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και τη Γαλλία και το 1927 ονομάστηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (Tübingen).
Η διατριβή του είχε τίτλο Das Religiöse Erleben bei Platon (Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα).

Υπηρέτησε την Εκπαίδευση από το 1920 και ως εκπαιδευτικός πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας.

Το 1980, δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών συγκεντρώνοντας εικοσιδύο από τις τριαντατρείς ψήφους των παρόντων ακαδημαϊκών.
Απεβίωσε στις 2 Μαΐου 1982.

Ο Παπανούτσος έγινε περισσότερο γνωστός για το παιδαγωγικό του έργο, ιδιαίτερα για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου (γνωστή ως μεταρρύθμιση Παπανούτσου) το 1964.

ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος ήταν Έλληνας νομικός, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και συγγραφέας που διετέλεσε πρώτος προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τη Μεταπολίτευση.

Γεννήθηκε στη Μεσσήνη στις 27 Ιουλίου 1903.

Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1924.
Το 1929 έγινε εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Το 1934 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών, ενώ το 1943 έγινε σύμβουλος Επικρατείας.
Από το 1951 έως και το 1958 διετέλεσε υφηγητής και τακτικός καθηγητής Διοικητικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή, της οποίας μεταξύ 1951 και 1957 διετέλεσε πρύτανης.
Το 1959 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των πανεπιστημίων του Μπορντό και του Παρισιού.
Το 1968 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην τάξη των ηθικών και πολιτικών επιστημών.
Υπήρξε μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, καθώς και εκδότης του επιστημονικού περιοδικού Επιθεώρησις Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου.
Το 1978 εξελέγη πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1993 εξελέγη πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 1947 τοποθετήθηκε πολιτικός σύμβουλος της Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου στο μεταβατικό στάδιο που μεσολάβησε έως την ενσωμάτωση των νησιών στην Ελλάδα.
Το διάστημα 1948-1951 υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε τον υπαλληλικό κώδικα.
Από το 1966 έως το 1969 ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, όμως απομακρύνθηκε το 1969 όταν εξέδωσε απορριπτική απόφαση για τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος.
Το 1975 αποκαταστάθηκε στο δικαστικό σώμα ως επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και το διάστημα 1976-1978 υπήρξε δικαστής ad hoc στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
Επίσης το 1969 και το 1970 προτάθηκε από τον πρόεδρο του γαλλικού συμβουλίου της επικρατείας Ρενέ Κασέν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ως επικεφαλής των Ελλήνων δικαστών για τον τρόπο που είχαν αντιμετωπίσει τη χούντα.
Τα τελευταία χρόνια διέθεσε περιουσιακά του στοιχεία και συνέστησε το Ίδρυμα Διοικητικού Δικαίου Μ. Στασινοπούλου με έδρα το Ψυχικό, με σκοπό τη χορήγηση υποτροφιών στο Δημόσιο Δίκαιο.

Το 1952 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα, ως υπουργός Προεδρίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημητρίου Κιουσόπουλου.
Διετέλεσε επίσης υπηρεσιακός υπουργός προεδρίας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου το 1958.
Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ιδρύματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας από το 1951 έως το 1953 και της Λυρικής Σκηνής από το 1953 έως το 1954.
Το 1974, στις πρώτες μεταδικτατορικές ή μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου, εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα μέρες μετά το Δημοψήφισμα του 1974 με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία, όταν η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με 206 ψήφους.
Η προεδρική του θητεία διήρκεσε έως τις 20 Ιουνίου 1975, οπότε το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, διαμορφώνοντας το νέο πολίτευμα.
Η προεδρική θητεία του Στασινόπουλου χαρακτηρίζεται από τη διακριτική του παρουσία στην πολιτική σκηνή, την ταύτισή του με την κυβερνητική πολιτική, αφού δεν χρειάστηκε να λάβει καμία απόφαση καίριας σημασίας, ενώ οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις του ήταν κυβερνητικής έμπνευσης.
Προχώρησε στην εκκαθάριση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τα πρόσωπα εκείνα που είχαν εκτεθεί υπερβολικά λόγω των φιλοδικτατορικών επιλογών τους.

Το 1920, εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή με ποιήματα και μεταφράσεις Γάλλων ποιητών στο περιοδικό «Μούσα» χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το όνομα του, μιας και νωρίτερα δημοσίευε ποιήματα με το ψευδώνυμο Μεσσηνιακή Ακτή στο περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων».

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου 2002.

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα.
Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ' αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ' αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή.

Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας».
Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο».
Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια».
Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».

Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».

Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφορούν ίσως τον κορυφαίο δίσκο της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου».
Και αυτό το σχήμα διαλύεται, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», με αγγλικό στίχο, χωρίς όμως καμία δισκογραφική δουλειά.
Την ίδια περίοδο κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ ο ίδιος ερμηνεύει και το soundtrack της ταινίας, τραγούδια του οποίου αποτελούν κάποια από τα πλέον γνωστά του, όπως το «Να μ' αγαπάς».
Επίσης, συμμετέχει στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στη μικρή καριέρα του ως ηθοποιός περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή», που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.

Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σ' ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος.
Το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια, για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και για προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Το 1985 κυκλοφορεί σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».

Το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος αντιμετωπίζει προβλήματα με το δεξί του χέρι που προφανώς από κάποιο πρόβλημα στα αγγεία παραλύει.
Στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου (1990) ευρισκόμενος στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο, πέφτει σε κώμα από υπερβολική χρήση ηρωίνης και αφήνει την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στις 10 Δεκεμβρίου, στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο Γιάννος (Ιωάννης) Π. Παπαντωνίου είναι Έλληνας οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και πολιτικός.

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 27 Ιουλίου 1949 και είναι γιος του Παναγιώτη Πανόπουλου, δικηγόρου, και της Ευαγγελίας Παπαντωνίου.

Οι γονείς του δεν παντρεύτηκαν ποτέ, και ο Γιάννος Παπαντωνίου κράτησε το επίθετο της μητέρας του, καθώς μεγάλωσε μαζί της.
Η Ευαγγελία Παπαντωνίου, νομικός με σπουδές στο Ασφαλιστικό και το Εργατικό Δίκαιο στη Γαλλία, έγραψε ιστορία όταν έγινε η πρώτη γυναίκα Γενική Διευθύντρια στην ιστορία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Θείος του ήταν ο Δημήτριος (Μίμης) Παπαντωνίου, προϊστάμενος της εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, κατά την εποχή της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Σπούδασε οικονομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Ουισκόνσιν και ιστορία στη Σορβόννη, ενώ κατέχει και διδακτορικό δίπλωμα Οικονομικών Επιστημών από το πανεπιστήμιο του Κέημπριτζ.
Την περίοδο 1977-1978 δίδαξε ως ειδικός επιστήμονας στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στις τάξεις του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι το 1980, οπότε και δέχτηκε τηλεφώνημα από τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος είχε ενθουσιαστεί από μία επιστημονική δημοσίευσή του για την ειδική σχέση της Ελλάδας με την τότε ΕΟΚ.

Το 1981 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.
Εκλέχθηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1989 (Ιουνίου), του 1990, του 1993, του 1996, του 2000 και του 2004.
Στις 15 Νοεμβρίου 1988 αντικατέστησε στη Βουλή τον παραιτηθέντα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Απόστολο Λάζαρη.
Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας από το 1994, υπουργός και Οικονομικών από το 1996 έως τον Οκτώβριο του 2001, και υπουργός Εθνικής Άμυνας από τον Οκτώβριο του 2001 έως το Μάρτιο του 2004. Θεωρείται ο εκφραστής της ελληνικής οικονομικής πολιτικής για την ένταξη στην ΟΝΕ.

Το 2006, ο τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιώργος Παπανδρέου, τον απέπεμψε από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της διαφοροποίησης από την επίσημη θέση του κόμματος για την ιδιωτικοποίηση της Εμπορικής Τράπεζας.

Για το ακαδημαϊκό έτος 2009-10, ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν Επισκέπτης Καθηγητής στο Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου στο London School of Economics and Political Science.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει συγγράψει άρθρα και βιβλία πάνω σε θέματα που συνδέονται με οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη καθώς και την ευρύτερη παγκόσμια σκηνή.
Είναι επίσης Πρόεδρος του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής.

Τον Οκτώβριο του 2012, με τη δημοσίευση της λεγόμενης λίστας Λαγκάρντ, εντοπίστηκε λογαριασμός ύψους 1,3 εκατομμυρίων ευρώ στην ελβετική τράπεζα HSBC στο όνομα της συζύγου του Γιάννου Παπαντωνίου, Σταυρούλας Κουράκου. Για αυτή την υπόθεση ο Γιάννος Παπαντωνίου καταδικάστηκε πρωτόδικα για το πλημμέλημα της «ψευδούς υποβολής πόθεν έσχες» σε χρηματικό πρόστιμο 100 χιλιάδων ευρώ και εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης 4 ετών, με το κόστος της εξαγοράς να είναι 10 ευρώ η μέρα (σύνολο 14.600 ευρώ).

Το Νοέμβριο του 2015, σε δεύτερο βαθμό (Εφετείο), το πρόστιμο μειώθηκε από 100 σε 20 χιλιάδες ευρώ, ενώ η εξαγορά της ποινής παρέμεινε 14.600 ευρώ (10 ευρώ για κάθε μέρα).
Το πρόστιμο και η εξαγοράσιμη ποινή επικυρώθηκαν και από τον Άρειο Πάγο, αλλά η υπόθεση εκκρεμεί ακόμα, καθώς ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ο ίδιος ο Γιάννος Παπαντωνίου επιμένει πως το ποσό έχει δηλωθεί και εισαχθεί στην Ελλάδα με απόλυτη διαφάνεια με βάση τις διατάξεις του νόμου Αλογοσκούφη και ότι η όλη υπόθεση στερείται σοβαρότητας.

Τον Μάρτιο του 2017, η εφημερίδα «Real News» του Νίκου Χατζηνικολάου καταδικάστηκε για δημοσίευση προσωπικών δεδομένων του Γιάννου Παπαντωνίου, για δημοσίευμα του 2014 σχετικό με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Αμέσως μετά την απόφαση, ο Παπαντωνίου (όπως είχε νόμιμο δικαίωμα) προέβη σε δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών της εφημερίδας και εισέπραξε το ποσό που του επιδικάστηκε για την παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων (11.175 ευρώ).

Στις 23 Οκτωβρίου 2018 μετά από πολύωρη απολογία του ενώπιον των Ανακριτών Διαφθοράς, ο Γιάννος Παπαντωνίου και η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου κρίθηκαν προφυλακιστέοι με την κατηγορία της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων ύψους 2,8 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων που φέρεται, κατά το κατηγορητήριο, να έλαβε παράνομα ο Γιάννος Παπαντωνίου, για τη σύμβαση 010Β/03 η οποία υπογράφηκε στις 06/02/2003 για τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής έξι φρεγατών τύπου «S» του Πολεμικού Ναυτικού, με αντισυμβαλλόμενα μέρη την εταιρεία Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ, ως κύριο ανάδοχο, με υποκατασκευαστή την εταιρεία THALES NEDERLAND BV και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας .

Η ζημιά για το Ελληνικό Δημόσιο που απορρέει από τις δραστηριότητες για τις οποίες κατηγορείται εκτιμάται, κατά τους ανακριτές διαφθοράς, στα 400 εκατομμύρια ευρώ.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου υποστήριξε ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν ζημιώθηκε από τη σύμβαση, αλλά αντίθετα πέτυχε και εξοικονόμηση πόρων, ενώ κατηγόρησε τους ανακριτές ότι «εκβίασαν» την προφυλάκισή του, αποκρύπτοντας κατά τρόπο παράνομο από τον ίδιο και τους δικηγόρους του έγγραφο της Εισαγγελίας Βέρνης στην Ελβετία, για το οποίο ο ίδιος είχε δώσει την εξουσιοδότησή του, έτσι ώστε να δικαιολογήσουν το ένταλμα προσωρινής κράτησης.

Η σύζυγος του Γιάννου Παπαντωνίου Σταυρούλα Κουράκου αφέθηκε ελεύθερη στις 15 Μαρτίου 2019, καθώς έγινε δεκτό το αίτημα αποφυλάκισης που είχε υποβάλλει.
Ο ίδιος ο Γιάννος Παπαντωνίου υπέβαλλε και αυτός αίτημα αποφυλάκισης στις 26 Μαΐου 2019, επικαλούμενος νέο έγγραφο του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Ελβετίας, με το οποίο διαβεβαιώνεται ότι ουδέποτε προσπάθησε να μπλοκάρει το άνοιγμα των λογαριασμών σε ελβετικές τράπεζες και ότι συνεργάστηκε πλήρως με τις δικαστικές αρχές.

Στις 8 Ιανουαρίου 2020 ο εισαγγελέας εφετών, Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος, εισηγήθηκε προς το Συμβούλιο Εφετών την παραπομπή σε δίκη του πρώην υπουργού Άμυνας, Γιάννου Παπαντωνίου, και της συζύγου του, Σταυρούλας Κουράκου, για το αδίκημα της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων.

Στις 20 Μαρτίου του 2020 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών έκανε δεκτή την αίτηση αποφυλάκισης του Γιάννου Παπαντωνίου, με περιοριστικούς όρους, μεταξύ των οποίων και χρηματική εγγύηση 150.000 ευρώ.
Ο δικηγόρος του, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, χαρακτήρισε «εξοντωτική» την εγγύηση, καθώς ο Παπαντωνίου δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την κινητή και ακίνητη περιουσία του για να πληρώσει τα χρήματα, καθώς αυτή έχει προσωρινά δεσμευτεί με προγενέστερες αποφάσεις των ανακριτών που χειρίστηκαν την υπόθεση των φρεγατών.

Ο Παπαντωνίου τελικά αφέθηκε ελεύθερος στις 7 Απριλίου 2020, μετά από 17 μήνες προσωρινής κράτησης χωρίς δίκη, καθώς το δικαστικό συμβούλιο δέχτηκε η εγγύηση των 150.000 ευρώ να καταβληθεί μέχρι την 1η Ιουλίου 2020.
Κατά την έξοδό του από τις φυλακές Κορυδαλλού υποστήριξε ότι: «Είμαι φυλακισμένος 17 μήνες χωρίς δίκη και τώρα πληροφορούμαι ότι το δικαστικό συμβούλιο έκρινε ότι η υπόθεση μου δεν μπορεί να παραπεμφθεί σε δίκη γιατί οι δικαστικές αρχές δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν, να υποστηρίξουν τις κατηγορίες που έχουν αποδοθεί σε βάρος μου.
Νομίζω στο σημείο αυτό, το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι ο νοών νοείτω».

Στις 13 Απριλίου 2020 το Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε ότι τα υπάρχοντα στοιχεία εις βάρος του Γιάννου Παπαντωνίου δεν αρκούν για να παραπεμφθεί σε δίκη και ότι οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένες, διατάσσοντας περαιτέρω ανακρίσεις για να διαλευκανθεί η υπόθεση.

Το 2022 η Εισαγγελέας πρότεινε την μη παραπομπή του Παπαντωνίου σε δίκη, αλλά το δικαστικό συμβούλιο αποφάσισε να τον παραπέμψει ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.

Τελικά, στις 15 Ιανουαρίου 2024 η δίκη ξεκίνησε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με κατηγορούμενους τον Γιάννο Παπαντωνίου, τη σύζυγό του Σταυρούλα Κουράκου και ακόμη επτά πρόσωπα.
Μεταξύ αυτών απόστρατοι στρατιωτικοί αλλά και ο στενός φίλος του ζεύγους Ανδρέας Μπάρδης, ο οποίος στην απολογία του το 2018 είχε παραδεχτεί ότι έλαβε εκατομμύρια ευρώ σε μετρητά από τον Παπαντωνίου και την Κουράκου, κάνοντας λόγο μεταξύ άλλων για «φιλική εξυπηρέτηση».
Στις 15 Ιουλίου, ο εισαγγελέας της έδρας ζήτησε την ενοχή του πρώην υπουργού, της συζύγου του και ενός ακόμα επιχειρηματία.
Σύμφωνα με τον εισαγγελικό λειτουργό, η επίμαχη σύμβαση ήταν ζημιογόνος για το ελληνικό δημόσιο, επισημαίνοντας στην αγόρευση του ότι ο πρώην υπουργός δωροδοκήθηκε και στη συνέχεια νομιμοποίησε τα χρήματα αυτά μέσω του φίλου του επιχειρηματία που τα κατέθεσε σε λογαριασμό ελβετικής τράπεζας.