My Bonjour

ΑΥΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η Αύρα Θεοδωροπούλου ήταν Ελληνίδα μουσικός, κριτικός και αγωνίστρια.
 Έγινε περισσότερο γνωστή από τους αγώνες της για την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών.
Υπήρξε ιδρύτρια και πρόεδρος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.

Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 3 Νοεμβρίου 1880.

Καταγόταν από πλούσια αστική οικογένεια.
Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών όπου απόκτησε δίπλωμα πιάνου το 1900.
Στις διπλωματικές εξετάσεις της αρίστευσε και της απονεμήθηκε το αργυρό μετάλλιο Ανδρέου και Ιφιγενείας Συγγρού.
Συνέβαλε στην ίδρυση του Εθνικού Ωδείου.
Μιλούσε Γαλλικά, Αγγλικά και Γερμανικά.

Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες (Εστία, Ακρόπολις, Έθνος, Μάχη, Ασύρματος, Ελευθέρα Γνώμη, Πρωία, κ.ά.) και περιοδικά (Παναθήναια, Εργασία, Αγγλοελληνική Επιθεώρησις, Νέα Εστία, Καινούρια Εποχή), γράφοντας άρθρα και κριτικές μουσικού περιεχομένου.

Πέθανε στις 20 Ιανουαρίου 1963.
 

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Ο Σοφοκλής Ε. Βενιζέλος γεννήθηκε στα Χανιά, στις 3 Νοεμβρίου 1894 και ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας για τρία μικρά διαστήματα στα μέσα του 20ού αιώνα.

Το 1911, ο Σοφοκλής Βενιζέλος έγινε δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ' όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού.
Το 1920 παραιτήθηκε από τον στρατό, για να εκλεγεί βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους, όμως με την ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές αυτές ο Σοφοκλής Βενιζέλος ακολούθησε τον πατέρα του στη Νίκαια της Γαλλίας όπου παντρεύτηκε, στις 27 Δεκεμβρίου 1920 με την Κατερίνα Ζερβουδάκη (πέθανε το 1984).
Κατά την παραμονή του στη Γαλλία ασχολείται με το πνευματικό άθλημα του μπριτζ όπου έφτασε να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της Γαλλίας.

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την επάνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ελλάδα το 1922, ο Σοφοκλής Βενιζέλος επανήλθε στο στράτευμα και διορίσθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στο Παρίσι, όπου παρέμεινε επί οκτώ χρόνια, για να αποστρατευθεί τελικά με τον βαθμό του συνταγματάρχη.
Το 1936, μετά τον θάνατο του πατέρα του, εκλέχθηκε στην διοικούσα επιτροπή του Κόμματος των Φιλελευθέρων.

Στον πόλεμο του 1940 ζήτησε να καταταγεί, όμως, η αίτησή του δεν έγινε δεκτή. Με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ακολούθησε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο.
Στις 7 Μαΐου του 1943 ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικού στην εξόριστη κυβέρνηση του Τσουδερού.
 Όταν ξέσπασε το κίνημα του Ναυτικού (1944), ο Εμμανουήλ Τσουδερός παραιτήθηκε και έτσι ο Σοφοκλής Βενιζέλος ανέλαβε την πρωθυπουργία της εξόριστης κυβέρνησης στις 14 Απριλίου του 1944.
Μέσα σε τρεις ημέρες, ο Σοφοκλής Βενιζέλος κατέστειλε το κίνημα του Ναυτικού, αλλά με μεγάλο πολιτικό κόστος για τον ίδιο.

Μετά την απελευθέρωση, ο Σοφοκλής Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα.
Στις 30 Αυγούστου του 1945 ανακηρύχθηκε υπαρχηγός των Φιλελευθέρων, με αρχηγό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Τον Φεβρουάριο του 1946, το Κόμμα Φιλελευθέρων διασπάσθηκε, και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ανέλαβε την ηγεσία του Κόμματος Βενιζελικών Φιλελευθέρων, ενώ στις πρώτες μετακατοχικές εκλογές, ένα μήνα αργότερα, πολιτεύθηκε με τον κόμμα Εθνική Πολιτική Ένωσις, συνυποψήφιος με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Τον Απρίλιο του 1946, ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην ολιγοήμερη κυβέρνηση του Παναγιώτη Πουλίτσα, από την οποία παραιτήθηκε μαζί με τον Παπανδρέου και τον Κανελλόπουλο, επειδή οι τρεις τους διαφώνησαν με την πρόθεση της κυβέρνησης να επισπεύσει το δημοψήφισμα για την επαναφορά της βασιλείας.
Το 1947 έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Στρατιωτικών και Προσωρινώς Υγιεινής και Αεροπορίας καθώς και υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου, εντεταλμένος εις τον συντονισμόν των υπουργείων των εχόντων σχέσιν με την ασφάλειαν της χώρας και προσωρινά υπουργός Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων και αργότερα υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947.

Οι Φιλελεύθεροι επανενώθηκαν το 1947 και ο Σοφοκλής Βενιζέλος έγινε εκ νέου υπαρχηγός και κατόπιν αρχηγός του κόμματος (Νοέμβριος 1948).

Στην κυβέρνηση Πλαστήρα (1951–1952) μετείχε ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, και αναπλήρωσε τον Πλαστήρα μετά την ασθένειά του (11 Μαρτίου 1952).

Μετά την ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1952 από τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική.
Επανήλθε λίγο καιρό αργότερα για να ιδρύσει την Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση (ΦΔΕ), αφού πρώτα διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις εκλογές του 1956, η ΦΔΕ εξέλεξε 46 βουλευτές, και ο ίδιος ο Σοφοκλής Βενιζέλος εκλέχθηκε βουλευτής Δωδεκανήσων.
Το 1958 εξομάλυνε τις σχέσεις του με τον Γεώργιο Παπανδρέου, για να ιδρύσουν μαζί την Ένωση Κέντρου.
Το 1961 οι σχέσεις του με τον Παπανδρέου πέρασαν άλλη μία κρίση και, για ένα σύντομο διάστημα, ο Σοφοκλής Βενιζέλος φλέρταρε πολιτικά με την ΕΡΕ του Καραμανλή.
Γρήγορα όμως οι σχέσεις του με τον Παπανδρέου εξομαλύνθηκαν και πάλι.
Έτσι, μετά την εκλογική νίκη της Ενώσεως Κέντρου στις 3 Νοεμβρίου του 1963, ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.

Ο Σοφοκλής Βενιζέλος πέθανε τα ξημερώματα της 7ης Φεβρουαρίου 1964.

Το προηγούμενο απόγευμα είχε εκφωνήσει προεκλογική ομιλία στα Χανιά. Εκεί είχε αισθανθεί αδιαθεσία που ξεπέρασε.
Αργότερα επιβιβάστηκε στο επιβατηγό πλοίο Hellas (en) με προορισμό τη Σύρο. Στην καμπίνα αισθάνθηκε δυσφορία και είχε δύσπνοια.
Ο γιατρός του, που τον συνόδευε, διέγνωσε οξύ πνευμονικό οίδημα.
Ο Βενιζέλος κατέληξε στις 01:05 της 7ης Φεβρουαρίου.
Το πλοίο επέστρεψε στη Σούδα.
Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου στα Χανιά.

Προς τιμήν του η ναυτιλιακή εταιρία ΑΝΕΚ lines έδωσε το όνομά του σ' ένα από τα πορθμεία της.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΨΥΧΟΥΝΤΑΚΗΣ

Ο Γεώργιος Ψυχουντάκης ήταν Έλληνας μαχητής της αντίστασης στην Κρήτη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1920 στην Ασή Γωνιά, ένα χωριό μερικών εκατοντάδων κατοίκων στη δυτική Κρήτη.

Το χωριό δεν εξυπηρετείτο από δρόμους μέχρι τη δεκαετία του 1950.
Ήταν ο Πρώτος γιος του Νικολάου και της Αγγελικής, που είχαν μια από τις φτωχότερες οικογένειες στο χωριό.
Ζούσαν σε μια μονόχωρη κατοικία με χωμάτινο δάπεδο.
Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού, έγινε βοσκός, φυλάσσοντας τα λίγα αιγοπρόβατα της οικογένειάς του.
Γνώρισε με λεπτομέρεια την γεωμορφολογία της δυτικής Κρήτης.

Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Κρήτη στις 20 Μαΐου 1941, ο Ψυχουντάκης πήγε αμέσως στην κοντινότερη πόλη που ήταν η Επισκοπή Ρεθύμνης, περίπου 15 χλμ. μακριά.
Έλαβε μέρος σε μια φτωχικά οπλισμένη αντίσταση η οποία σύντομα ακολουθήθηκε από την ήττα των συμμάχων.
Οι Κρητικοί έκρυψαν πολλές εκατοντάδες ανθρώπους των βρετανικών δυνάμεων οι οποίοι έμειναν στο νησί, και η αντίσταση οργάνωσε την μετακίνησή τους προς τα νότια παράλια.
Από εκεί οι Βρετανοί απεστάλησαν στην Αίγυπτο.
Ο Ψυχουντάκης βοήθησε οδηγώντας ομάδες από χωριό σε χωριό.
Μέχρι το φθινόπωρο του 1941, η S.O.E. είχe αρχίσει να οργανώσει με τoυς Βρετανούς αξιωματικούς στο νησί, μεταξύ των οποίων ήταν ο Πάτρικ Λη Φέρμορ. Έφτασε λαθραία από τη θάλασσα τον Ιούλιο του 1942.
Ο Ψυχουντάκης ενήργησε ως μαντατοφόρος του Λη Φέρμορ, μεταφέροντας μηνύματα μεταξύ των ομάδων αντίστασης και οδηγώντας ομάδες στρατιωτικών που δεν γνώριζαν την περιοχή.

Οι Κρήτες αγγελιοφόροι κατάφεραν απίστευτους άθλους και προσέφεραν απαραίτητες υπηρεσίες στις Βρετανικές επιχειρήσεις στην Μεσόγειο.
Οι μαχητές της αντίστασης αντιμετώπισαν τα καυτά Κρητικά καλοκαίρια και τους πολύ κρύους χειμώνες, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές.
Τα τρόφιμα συχνά δεν ήταν αρκετά και οι αγωνιστές υπέφεραν κρυμμένοι στο κρύο, σε σπηλιές που έσταζαν και με βαθύ χιόνι απ' έξω.
Οι μαχητές του νησιού ποτέ δεν λιποψύχισαν; ήλπιζαν ότι η Κρήτη θα αποτελούσε την αφετηρία για την εισβολή στην Νότια Ευρώπη.
Το νησί απελευθερώθηκε το 1945.
Οι Βρετανοί προσφέρθηκαν να πληρώσουν τον Ψυχουντάκη για τις υπηρεσίες του αλλά αυτός αρνήθηκε.
Είπε ότι εργάστηκε για τη χώρα του και όχι για τα χρήματα.

Μετά την απελευθέρωση, ο Ψυχουντάκης συνελήφθη ως λιποτάκτης και υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό για 16 μήνες παρά το γεγονός ότι είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire Medal Β.Ε.Μ.) για την άξια προσφορά του.
Αμέσως μετά τον πόλεμο ο Γιώργης Ψυχουντάκης, βόσκοντας κάποια λίγα πρόβατα και εργαζόμενος εδώ και εκεί, στον ελεύθερο χρόνο του, τις νύχτες ως επί το πλείστον, κάτω από το φως του λυχναριού, έγραφε τις νωπές ακόμα αναμνήσεις του από την Γερμανική κατοχή.

Όταν διάβασε τις χειρόγραφες σημειώσεις, ο Λη Φέρμορ τις μετέφρασε στα Αγγλικά και βοήθησε να δημοσιευθούν με τον τίτλο The Cretan Runner (Ο Κρητικός Μαντατοφόρος).
Από τότε το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες.
Στη συνέχεια εργάστηκε στην καύση κάρβουνου, για να συντηρήσει την οικογένειά του.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε το βιβλίο Αετοφωλιές της Κρήτης, στο οποίο πραγματεύεται την ζωή και τα έθιμα των ανθρώπων στο χωριό του την Ασή Γωνιά.

Ο Γιώργος ήταν από τη φύση του ανθρωπολόγος καθώς και ταλαντούχος συγγραφέας με εκπληκτική μνήμη.
Ήταν πολύ φτωχός. Δεν είχε χρήματα για να αγοράσει μολύβι και χαρτί.
Το 1968 ο Barrie Machin, ένας Εγγλέζος ανθρωπολόγος που ήρθε και έκανε την διατριβή του οικογενειακώς στην Ασή Γωνιά, μένοντας στο χωριό για εννέα μήνες, του άφησε έναν τεράστιο σωρό από καρτέλες διαστάσεων 10 επί 12.5 εκατοστά και στυλό και έτσι θα μπορούσε πλέον να γράψει.
Ξεκίνησε την Οδύσσεια την ίδια χρονιά.

Ο Ψυχουντάκης συνέβαλε σημαντικά στον πολιτισμό της Κρήτης.
Έμαθε από την προφορική ποιητική παράδοση της Κρήτης και με την γραφή του συνέβαλε και ο ίδιος σε αυτήν.
Με την προτροπή και στήριξη του κουμπάρου του Μανούσου Κ. Μανουσάκη μετέφρασε τα έργα του Ομήρου, Ιλιάδα (560 σελίδες) και Οδύσσεια (474 σελίδες), από τα αρχαία ελληνικά στην Κρητική διάλεκτο σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο, και γι' αυτό του το έργο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Με δεδομένο ότι είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό σχολείο του χωριού του, το επίτευγμά του ήταν αξιοσημείωτο

Από το 1974 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ο Ψυχουντάκης, μαζί με ένα άλλο μαχητή της ελληνικής αντίστασης, Μανώλη Πατεράκη, ήταν επιστάτες στο Γερμανικό Νεκροταφείο στο Λόφο 107 πάνω από το Μάλεμε.
Ο Γιώργος Ψυχουντάκης έθαψε τον Bruno Brauer, όταν τον έφεραν στην Κρήτη, όπου και ενταφιάστει αργότερα, στη δεκαετία του 1970.

Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2006.

Από το 2018 υπάρχει στο χωριό του Ασή Γωνιά ένα Μουσείο Ιστορικό και λαογραφικό (The Cretan Runner Museum) προσανατολισμένο και αφιερωμένο στον Γιώργη Ψυχουντάκη, από τον γιο του Νίκο, σε ένα πετρόχτιστο οίκημα κατασκευασμένο από τον Γιώργη.
 

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ

Ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Κυψέλη, στις 3 Νοεμβρίου 1922 και ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που ταυτίστηκε με τον ρόλο του κακού στην μεγάλη οθόνη.
Χαρακτηριστική ήταν η τρεμάμενη φωνή του και το άγριο παρουσιαστικό του.

Μετά το δημοτικό τελείωσε την Σεβαστουπούλειο Εργατική Σχολή, όπου γράφτηκε για το φαγητό που προσέφεραν στους σπουδαστές μιας και η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή.

Από τα εφηβικά του χρόνια εργαζόταν ως φωτογράφος και διατηρούσε ένα φωτογραφείο μαζί με τον αδερφό του, το οποίο του εξασφάλιζε ικανοποιητικά κέρδη.
Παράλληλα ασχολούνταν ερασιτεχνικά με το θέατρο και έγραφε και στίχους, τους οποίους διάβαζε στον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Εκεί τον άκουσε κάποτε ένας σκηνοθέτης και τον προέτρεψε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία και να γραφτεί σε μια σχολή υποκριτικής.
Όταν ο Καλογήρου αρνήθηκε, ο σκηνοθέτης της ΥΕΝΕΔ επέμεινε και τελικά τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Εκεί εκτός από τα εφόδια που πήρε για την μετέπειτα καριέρα του, είχε την τύχη να γνωρίσει το 1952 και την γυναίκα της ζωής του, την κατά 13 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Ευαγγελία Σαμιωτάκη (1935-2017).

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Νίκου Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ».
Η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνεται με την ένταξή του στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» του Καρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο έπαιξε σε ιστορικές παραστάσεις (π.χ. «Όρνιθες», «Πέρσες») σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Συνεργάστηκε με τους θιάσους των Λεού, Ροντήρη, Μινωτή, Σολομού, Κουν, Κατράκη, Μυράτ, Λαμπέτη, Κατερίνας κ.ά.

Έπαιξε σε πολλές ταινίες, και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, και όταν έκανε αντίστοιχους ρόλους ήταν πολύ πειστικός.
Συμμετείχε και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά δεν είχε πολλές συνεργασίες με τη γυναίκα του, καθώς εκείνη ήταν στο Εθνικό Θέατρο και ο ίδιος αχολούνταν με το ελεύθερο θέατρο.
Μετά το '80 έκαναν τον δικό τους θίασο, ανέβασαν παραστάσεις και πραγματοποίησαν περιοδείες.

Έπαιξε σε περίπου διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ευγένιος Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.

Από τους τελευταίους, χαρακτηριστικούς ρόλους του στη σκηνή, στον οποίο υπήρξε απολαυστικός, ήταν αυτός του Λουκά στο «Λόγω φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο» (1993-1995).
Το καλοκαίρι του 1996 εμφανίστηκε με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο «Καραγκιόζη-Ντριμ», ερμηνεύοντας τον μπαρμπα-Γιώργο, ενώ το 1999 έπαιξε στο πλευρό της Μιμής Ντενίση στο «Εγώ η Λασκαρίνα».

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας.
Έκτοτε συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ταινίες, μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού σινεμά.
Εμφανίστηκε σε περίπου 55 ταινίες, ανάμεσά τους οι: Η Αθήνα τη νύχτα, Στεφανία, Κοντσέρτο για πολυβόλα, Η νεράιδα και το παλικάρι, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η Μαρία της σιωπής, Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο, Στάκαμαν. Όμως, η ταινία που άφησε εποχή ήταν η Λόλα, στην οποία ο Σπύρος Καλογήρου είχε πει την αξέχαστη φράση «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο για τα «μάτια» της Τζένης Καρέζη.

Το 1966, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση για την ερμηνεία του στη μικρού μήκους ταινία Τζίμης ο Τίγρης  του Παντελή Βούλγαρη και οι κριτικοί κινηματογράφου τού απένειμαν το 1971 τον Αργυρό Απόλλωνα για τον ρόλο του στην ταινία Κατάχρηση εξουσίας. Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κεφαλή του «Θεάτρου Βαχτάγκοφ» της Μόσχας. Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές (Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή).

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε υιοθετήσει την τακτική «να τα πουλάς και να τα αγοράζεις όλα. Να τον ξεγελάσεις, να τον κλέψεις, να τον φέρεις βόλτα τον Γερμανό».
Ο ίδιος υποστήριζε ότι υπήρξε σαλταδόρος, μαυραγορίτης, έμπορος λαθραίων τσιγάρων και λωποδύτης, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει αν έλεγε αλήθεια ή όχι.

Αν και με την σύζυγό του είχαν αρκετά χρόνια διαφορά (εκείνος ήταν 30 και εκείνη 18), συνέχισαν την γνωριμία τους και λίγο αργότερα παντρεύτηκαν.
Το ζευγάρι έμεινε μαζί για περισσότερα από 50 χρόνια και απέκτησαν έναν γιο, ο οποίος τους χάρισε στην συνέχεια μια εγγονή, την μικρή Ευαγγελία.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής τους είχαν αποσυρθεί από το χώρο του θεάματος και περνούσαν τις περισσότερες ημέρες στο εξοχικό τους.

Απεβίωσε στις 27 Ιουνίου 2009, σε ηλικία 86 ετών, στο Τζάνειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από την Πρωτομαγιά.
 

ΜΑΡΩ ΛΥΤΡΑ

Η Μάρω Λύτρα (πραγματικό όνομα: Μαρία Λύτρα, είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια, με καταγωγή από Λευκάδα και Μεσολόγγι.

Γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά στις 3 Νοεμβρίου 1970 από Έλληνες γονείς με καταγωγή από Λευκάδα και Μεσολόγγι.

Σπούδασε μουσική στο McGill University Conservatory of Music.
Για αρκετά χρόνια εργαζόταν σε νυχτερινά μαγαζιά στο Μόντρεαλ κρυφά από τους γονείς της.
Λίγο αργότερα γνώρισε τον Έλληνα μουσικό Αχιλλέα Πίτσιο, με τον οποίο παντρεύτηκε.

Το 2000 γνώρισε στην Αμερική τον τραγουδιστή Γιώργο Αλκαίο, ο οποίος την άκουσε στο μαγαζί που τραγουδούσε, πίστεψε στις φωνητικές της ικανότητες και της έκανε πρόταση να τον ακολουθήσει στην Ελλάδα, για να συνεργαστούν σε νυχτερινό κέντρο.
Το 2004 έλαβε μέρος στο δεύτερο κύκλο του Fame Story που προβλήθηκε μέσα από την συχνότητα του ΑΝΤ1.

Η Μάρω αγαπήθηκε από το κοινό και κατάφερε να φτάσει μέχρι τον ημιτελικό. Το ίδιο διάστημα ανέπτυξε μία σχέση με τον συμπαίκτη της Κώστα Καραφώτη, ενώ αίσθηση προκάλεσε το ερωτικό ντουέτο που ερμήνευσαν στο 11ο live του talent show με τίτλο «Μίλα μου».
Αμέσως μετά την έξοδό της από το παιχνίδι αποφάσισε να πάρει διαζύγιο από τον σύζυγο της Αχιλλέα Πίτσιο, ενώ συνέχισε να διατηρεί σχέση με τον Κώστα Καραφώτη.
 

Είχε παντρευτεί τον Έλληνα μουσικό Αχιλλέα Πίτσιο, από τον οποίο πήρε διαζύγιο μετά τη συμμετοχή της στο μουσικό ριάλιτι «Fame Story» το 2004.
Έπειτα, υπήρξε σε σχέση με τον τραγουδιστή και συμπαίκτη της στο ριάλιτι, Κώστα Καραφώτη (2004-2006) αλλά και με τον ράπερ TNS (2009).
Από το 2017 μέχρι το 2022 ήταν παντρεμένη με τον Έλληνα επιχειρηματία Τέο Πάππας.

Από το 2011 ζει μόνιμα στο Μόντρεαλ του Καναδά όπου δουλεύει ως νοσοκόμα.