My Bonjour

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΟΥΓΕΑΣ

Ο Σωκράτης Κουγέας ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός και συγγραφέας.

Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου το 1877 στους Δολούς της Μάνης.

Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καλαμάτα έκανε σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1894 μέχρι το 1899 της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή De novo Xiphilineo codice Iberitico 812. Με υποτροφία του Ελληνικού Κράτους συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γερμανία (Χάλη, Μόναχο, Βερολίνο) και στη Γαλλία (Παρίσι), από το 1904 έως το 1909.
Υπήρξε μαθητής του Σπυρίδωνα Λάμπρου και αργότερα συνεργάτης του.
Η διδακτική σταδιοδρομία του μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άρχισε από το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (1910-1916).
Από το 1916 μέχρι το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Γενικών Αρχείων του Κράτους.
Από το 1918 έως το 1947 δίδαξε ως τακτικός καθηγητής στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.
Δίδαξε επίσης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1931 έως το 1947, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1943 μέχρι το 1950.
Από το 1923 μέχρι τον θάνατό του υπήρξε άμισθος διευθυντής του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Το 1929 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Την ίδια χρονιά το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Βερολίνου τον ανακήρυξε αντεπιστέλλον μέλος του.
Το 1937 το Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης και το 1958 το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα.
Συνεργάστηκε με την παλαιογραφική αποστολή, που πήγε στην Πάτμο και στο Άγιο Όρος (1895) όταν ήταν δευτεροετής φοιτητής της Φιλοσοφικής μαζί με τον Σπυρίδωνα Λάμπρο, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού.
Μαζί με τον von Soden ερεύνησε χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης σε βιβλιοθήκες της Αθήνας, του Μεγάλου Σπηλαίου, της Πάτμου, της Άνδρου.
Μαζί με τον Κωνσταντίνο Άμαντο εξέδιδε το περιοδικό Ελληνικά την περίοδο από το 1928 ως το 1939.
Μεταξύ άλλων συμμετείχε και στην πρώτη επιτροπή εκλογής των πρώτων καθηγητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1966.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΤΕΡΗΣ 

Ο Γιώργος Φτέρης, γεννηθείς ως Γιώργος Τσιμπίδαρος στις 14 Σεπτεμβρίου 1891 ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ανταποκριτής, κριτικός, συγγραφέας και ποιητής.
Γεννήθηκε στην Καρέα της Μάνης, και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Είχε τέσσερα αδέρφια, τον Γιάννη (ή Γιάγκο) ο οποίος έμενε στη Μάνη.
Ο Βασίλης πολέμησε στον Μακεδονικό Αγώνα ως αρχηγός ανταρτών και σκοτώθηκε σε μάχη.
Ο Πότης, όπως και ο αδερφός του Γιώργος, σπούδασε νομική, αρθρογράφησε σε αρκετές εφημερίδες και έγινε αρχισυντάκτης σε μια.
Αργότερα έγινε γραμματέας του Ελευθέριου Βενιζέλου και εξελέγη βουλευτής Αθηνών.
Το 1963, έγινε σύμβουλος στο γραφείο του Πρωθυπουργού.
Είχαν επίσης μια αδερφή, την Όλγα, η οποία ήταν παντρεμένη με τον Γιάννη Χαραμή από την Κρεμαστή Λακωνίας.
Το 1931, ο Γιώργος Φτέρης παντρεύτηκε τη Ρέα Βραχίνου, και στις 13 Ιουλίου 1934, γέννησαν τη μοναδική τους κόρη Ελυάνα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Γιώργος Φτέρης, ήταν ανταποκριτής εφημερίδων στο εξωτερικό.
Αρχικά, ήταν στη Ρώμη, και αργότερα στη Γαλλία.
Περιόδευσε στην Ευρώπη για να συναντήσει αρκετά γνωστά πρόσωπα της εποχής, όπως ο Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι, από τον οποίο έλαβε συνέντευξη αρκετές φορές.
Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, γνώρισε και σχημάτισε δεσμούς φιλίας με αρκετά γνωστά άτομα, όπως ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος, ο πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος, η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη, ακόμη και ο Πάμπλο Πικάσο.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, έγινε αρχισυντάκτης της εφημερίδας Αθηναϊκά Νέα.
Επίσης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος για Το Βήμα.
Αρθρογραφούσε το κύριο άρθρο της εφημερίδας κάθε Κυριακή.

Το 1930, έλαβε το Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας (Ακαδημαϊκές δάφνες), για τη μετάφρασή του από τα γαλλικά στα ελληνικά των «Αθλίων (Les Miserables).
Το 1966, του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Δημοσιογραφίας από τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄.
Τιμήθηκε αρκετές φορές από την ελληνική κυβέρνηση για το έργο του στη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία.

Έγραψε αρκετά βιβλία και άρθρα.
Η κόρη του Ελυάνα δήλωσε για τον πατέρα της: «Τα βιβλία του έχουν βαθύ νόημα και είναι δύσκολα στην κατανόηση επειδή ήθελε να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους.
Τα βιβλία του ήταν γραμμένα σε απλή γλώσσα, αλλά είχαν βαθιά νοήματα.
Δεν ήθελε οι άνθρωποι να διαβάζουν 'σκουπίδια', αλλά να ερευνούν, να βελτιώνουν τους εαυτούς τους, να ρωτούν, και να κάνουν την ανθρωπότητα πιο έξυπνη.
Βασικά, να κάνουν έναν άνθρωπο να συλλογιστεί».

Η κατασκευή της βιβλιοθήκης της Αρεόπολης υποστηρίχθηκε από τον ίδιο.

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αξιομνημόνευτα επιτεύγματα του, είναι ένα τραγούδι με την ονομασία «Η Χωριάτα».
Τον χειμώνα 1941–42,τον πρώτο χειμώνα της Γερμανικής Κατοχής, έγραψε ένα αλληγορικό τραγούδι το οποίο έδωσε στη Σοφία Βέμπο, την πιο γνωστή τραγουδίστρια της εποχής και επίσης οικογενειακή φίλη του.
Το τραγούδησε σε θέατρα ανά την Ελλάδα, φορώντας φόρεμα με τα χρώματα της Ελλάδας, μπλε και λευκό.
35 χρόνια αργότερα, σχολιάζοντας το τραγούδι, ο Γιώργος Φτέρης είπε: «Είναι μια φωνή ελπίδας και συνέχισης της ύπαρξης. Αντήχησε σε μεγάλο βαθμό στις καρδιές του τότε σκλαβωμένου λαού».
Στο τραγούδι, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μια χωριατοπούλα, και τα νιάτα της ως ένα εκκολαπτόμενο δέντρο.

Κατά την περίοδο αυτή, όλα τα πατριωτικά τραγούδια απαγορευόταν από τους ναζί.
Ο Φτέρης το γνώριζε, και έγραψε κάθε στίχο του τραγουδιού με αλληγορικό τρόπο.
Η κόρη του είπε: «Κάθε φορά που τραγουδούνταν, το κοινό 'ηλεκτριζόταν'. Ακούγαν το τραγούδι και το κατανοούσαν, και έτσι τους έδινε ελπίδα, τους εμχύψωνε. Φόβιζε τον εχθρό, και ήταν σαν απειλή».

Πολύς κόσμος λάτρεψε το τραγούδι του Φτέρη, και το μήνυμα του διαδώθηκε στην Ελλάδα.
Το τραγούδι έπαιζε συνεχώς στα θέατρα. Αλλά αμέσως μετά οι ναζί κατέλαβαν τον έλεγχο.
Το τραγούδι απαγορεύθηκε, και τα θέατρα κλείσαν.
Ορίστηκε ποινή για κάθε έναν που τραγουδούσε το τραγούδι, και οι ναζί πήγαν στο σπίτι του Φτέρη, απειλώντας τον με σύλληψη.
Η Βέμπο συνέχισε να τραγουδά τη «Χωριάτα» στις συναυλίες της στη Μέση Ανατολή και συνέχισε να εμπνέει το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης.
Αν και το τραγούδι είχε καταπνιγεί στην Ελλάδα, η ζημιά για τους Γερμανούς είχε γίνει.
Οι καταπονεμένοι και χωρίς ελπίδα Έλληνες πολέμησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως λέει το τραγούδι με «καινούργιους κλώνους και κλαδιά».

Ο Γιώργος Φτέρης-Τσιμπίδαρος απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 1967, από καρκίνο του ήπατος.
Το σώμα του έχει ταφεί στην πατρίδα του, Μάνη.

Επί της οδού μεταξύ Αρεόπολης και Γυθείου, σε ένα λόφο έχει χτιστεί και αφιερωθεί σε αυτόν ένα μνημείο.
Αν και εγκατέλειψε το χωρίο του και τους περιορισμούς του, στην εφηβική του ηλικία, πάντοτε είχε τη Μάνη στην καρδιά του.

Το μνημείο του είναι μια προτομή, σκαλισμένη από τον φίλο του Μιχαήλ Τόμπρο. Στον ώμο του, μια γυναίκα που αναπαριστά τη Μάνη δακρύζει, θρηνώντας για τον θάνατό του.
 

ΓΕΩΡΙΟΣ ΠΑΠΑΪΣΙΔΩΡΟΥ

Ο Γεώργιος Χ. Παπαϊσιδώρου ή Παπασιδέρης ήταν Έλληνας συνθέτης, τραγουδιστής και στιχουργός.

Γεννήθηκε στη Σαλαμίνα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1902.

Ήταν το πέμπτο από τα εννέα παιδιά της οικογένειας του Χρήστου Παπαϊσιδώρου και της Αικατερίνης θυγ. Παναγιώτη Μπούνταλη.
Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια απασχολήθηκε σε βαριές εργασίες όπως: αγρότης, ναύτης σε εμπορικά καΐκια και καραγωγέας, έως ότου τον κέρδισε και δόθηκε εξ’ ολοκλήρου στο τραγούδι.
Το 1923 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό.

Το 1928 ο συνεργάτης της «Columbia» Λαμπρούλιας συναντήθηκε με τον Παπασίδερη, ύστερα από μεσολάβηση του Σαλαμίνιου λαουτιέρη Σιδέρη Ανδριανού, επαγγελματία μουσικού από οικογένεια μουσικών, που ήταν κουμπάρος του Λαμπρούλια και φίλος αγαπητός του Παπασίδερη.

Έκατσαν ώρες μαζί, συζήτησαν, τραγούδησαν.
Ο έμπειρος Λαμπρούλιας ενθουσιάστηκε και του πρότεινε να συνεργαστεί με την «Columbia». Έτσι κι έγινε.

Ο Γιώργος Παπασίδερης βρέθηκε να ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι σε ηλικία 26 ετών, το 1928.
Αφού έγινε η ηχογράφηση η «μήτρα» μεταφέρθηκε στην Αγγλία όπου έγινε η αναπαραγωγή σε δίσκους 78 στροφών οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα μετά από έξι μήνες, το 1929, οπότε κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος.

Από τότε μέχρι το 1972 τραγούδησε αδιάκοπα δεκάδες τραγούδια σε δίσκους. Στην αρχή ηχογράφησε ορισμένους αμανέδες, είδος τραγουδιού που όπως ξέρουμε απαιτεί ερμηνευτή με τεράστιες φωνητικές δυνατότητες.
Επίσης, τραγούδησε δημοτικά, καθώς και ρεμπέτικα τραγούδια όπως των Μάθεση, Τούντα, Περιστέρη, Σκαρβέλη, Μπαρούση, Ψυριώτη.
Την εποχή αυτή, αρχές του 1930 έπαιρνε απ’ την «Οdeon» 1.000 δραχμές για κάθε τραγούδι.
Επειδή οι φωνητικές του δυνατότητες το επέτρεπαν, πολλές φορές ηχογραφούσε πολλά τραγούδια σε μια μέρα.
Έτσι κάποια φορά παρουσία του αδελφού του Δημήτρη ηχογράφησε σε μια μέρα τριάντα τραγούδια παίρνοντας το μυθικό, για την εποχή αυτή μεροκάματο, των τριάντα χιλιάδων δραχμών.

Το 1931 παντρεύτηκε την Αφροδίτη (Βίτα) θυγατέρα του Ισιδώρου Τσεβά.
Το 1932 απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, τον αγαπητό στη Σαλαμίνα γιατρό Χρήστο Παπαϊσιδώρου (+ 1992).
Το Νοέμβρη του 1940 ο Γιώργος Παπασίδερης, συμβάλλει κι αυτός στην εμψύχωση του Ελληνικού Στρατού, που πολεμούσε στο Αλβανικό μέτωπο γράφοντας τα τραγούδια: «Μες της Κλεισούρας τα βουνά» και «Μέρα και νύχτα με το ντουφέκι».
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής τραγουδούσε κι άλλα, όπως τα: «Με δόξα να γυρίσετε», «Να’ μουν πουλί να πέταγα ψηλά στην Αλβανία», «Και σεις βουνά της Κορυτσάς».
Για τα τραγούδια αυτά τον κατάτρεχαν οι Ιταλοί.
Αυτά τα ηχογράφησε σε δίσκους αργότερα, το 1947.
Κάποια στιγμή συναντήθηκε με τη Σοφία Βέμπο και συζήτησαν για τη φυγή τους στην Αίγυπτο.
Η Βέμπο έφυγε, ο Παπασίδερης έμεινε.
Οι Ιταλοί που τον «είχαν βάλει στο μάτι», ένα βράδυ τον ξυλοκόπησαν άγρια.
Αυτή την περίοδο τραγουδούσε στο κέντρο «Έλατος» στην Ομόνοια.

Στη διάρκεια της καριέρας του, πήγε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας από Ήπειρο, Θεσσαλία, Ρούμελη, Εύβοια, Αττική, Πελοπόννησο και σε αρκετά νησιά.
Το 1972 πήγε στο Σικάγο της Αμερικής για ένα μήνα.
Στη δισκογραφία εκτός από την «Columbia» συνεργάστηκε και με άλλες εταιρείες όπως: «Οdeon», «Parlophon», «His Master Voice», «Dore» και άλλες.

Απ’ αυτά τα μισά περίπου είναι δικά του (στίχοι) και τα άλλα μισά παλιά δημοτικά τραγούδια (στίχοι και μουσική) που άλλα τραγούδησε όπως ήταν και άλλα συμπλήρωσε με στίχους του γιατί ήταν ξεκομμένα δίστιχα.
Μάλιστα πολλά τα «διέσωσε» από την πιθανότητα να ξεχαστούν εντελώς, μέσω των ηχογραφήσεων του.
Έχει γράψει επίσης στίχους για τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει άλλοι τραγουδιστές.

Ο Παπασίδερης «διέσωσε δεκάδες παλιά δημοτικά από βέβαιο θάνατο» και τα ξαναπαρήγαγε δίνοντάς τους «ζωήν αιώνιoν».
Σε κάθε χωριό που πήγαινε και ιδιαίτερα στ’ απομακρυσμένα, επειδή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία και ξενώνες για να μείνει, συνήθως τον φιλοξενούσαν άνθρωποι του τόπου που είχαν τη δυνατότητα.
Τις ώρες της ανάπαυλας συζητούσε με τους ντόπιους και κατέγραφε παλιά τραγούδια ολόκληρα ή ελλιπή τα οποία ηχογραφούσε και διέσωζε.
Στις περιοχές που πήγαινε να τραγουδήσει πολλές φορές έπρεπε να μείνει μέρες για τις εκεί γιορτές, γάμους κ.λ.π.
Σ’ αυτά του τα ταξίδια τον συνόδευε πάντα σχεδόν η σύζυγός του, η οποία ήταν απαραίτητη για τη διαμονή και την εμψύχωση του στα μεγάλα γλέντια που διατηρούσε ζωντανά για μέρες ολόκληρες.
Χαρακτηριστικό της δύναμης του είναι ότι πολλές φορές μετά από τριήμερα γλέντια, με ελάχιστη διακοπή 2-3 ωρών ανάμεσα στα 24ωρα, παράγγελνε άλλη ορχήστρα ξεκούραστη για να συνεχίσει άλλο τόσο «γλέντι», γιατί οι μουσικοί της πρώτης είχαν πάθει υπερκόπωση.

Ένα άλλο έργο που μας πρόσφερε ο Γιώργος Παπασίδερης είναι ότι μας έδωσε ταλέντα στη μουσική και το τραγούδι, που αλλιώς μπορεί να είχαν χαθεί.
Στις περιοδείες που έκανε γνώριζε νέους μουσικούς και τραγουδιστές και σε όσους διέβλεπε ταλέντο τους έφερνε στην «Columbia» σαν συνεργάτες του, που ξεκινούσαν την καριέρα τους κάνοντας δίσκο μαζί του.
Έτσι πολλοί απ’ αυτούς που βοήθησε ο Παπασίδερης στα πρώτα τους βήματα είναι σήμερα αναγνωρισμένοι και μερικοί κορυφαίοι στο είδος τους.
Αναφέρουμε τον Γιώργο Κόρο, τον Γιάννη Βασιλόπουλο, τη Σοφία Κολλητήρη και την Τασία Βέρρα.

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Γιάννη Βασιλόπουλου: «Δούλευα σε πανηγύρια, σε γάμους κ.λ.π.
Μετά με είχε ακούσει σ’ ένα πανηγύρι στην Πάτρα και μ’ έφερε μετά στην Αθήνα και πρωτογραμμοφώνησα, ήταν ο πρώτος μου δίσκος με τον Παπασίδερη».

Στη Σαλαμίνα ο Γιώργος Παπασίδερης τραγουδούσε στα μεγάλα πανηγύρια της Παναγίας της Φανερωμένης στα μαγαζιά του Παναγιώτη Σκαλίθρα και Σωτήρη Παπασωτηρίου (Πούφη), της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στο Αιάντειο (Μούλκι) στα μαγαζιά του Βασίλη Βασιλείου (Σπανού) και στου Χρήστου Γαβριήλ (Κολωνάκη).
Της Αγίας Μαρίνας στην Κακή – Βίγλα στο μαγαζί του Ντίνου Πούτου.
Στο πανηγύρι της Φανερωμένης τραγούδησε ανελλιπώς επί 25 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συνεργάστηκε με άριστους σολίστες, στο κλαρίνο.

Η φωνή του έμεινε αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, γι’ αυτό και τραγουδούσε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Η τελευταία φορά που τραγούδησε ήταν στα Τρίκαλα της Κορινθίας, την ημέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) στο πανηγύρι.
Μετά από 24 μέρες απεβίωσε, στις 8 Οκτωβρίου του 1977 από ανακοπή.
Ο κορυφαίος του δημοτικού μας τραγουδιού άφησε την τελευταία του πνοή στο νησί που γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε.
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΗΣ 

Ο Γιάννης Λάτσης (γνωστός επίσης ως "καπετάν Γιάννης",  ήταν Έλληνας μεγιστάνας εφοπλιστής, γνωστός για τη μεγάλη περιουσία του και ιδρυτής μιας τεράστιας οικονομικής αυτοκρατορίας.

Γεννήθηκε στο Κατάκολο της Ηλείας, στις 14 Σεπτεμβρίου το 1910.
Ξεκίνησε από μικρή ηλικία την ναυτιλιακή του σταδιοδρομία.
Στα μετέπειτα έτη, συνεργάστηκε με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας για την μεταφορά πετρελαίου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι για το χτίσιμο της περιουσίας του στηρίχτηκε πολύ στους ισχυρούς φίλους του, με τους οποίους είχε συνάψει καλές σχέσεις.
Το 1969, την περίοδο της Χούντας, ίδρυσε την "Πετρόλα Ελλάς", ενώ το 1972 αγόρασε έκταση 1.770 στρεμμάτων στην Ελευσίνα, για να κατασκευάσει διυλιστήρια.
Το 1980, αγόρασε την "Bank de Depots" από την οικογένεια Ωνάση.
Επίσης, είχε στην κατοχή του, μέχρι τον θάνατό του, την τράπεζα "EFG Eurobank Ergasias".
Το 1970, ίδρυσε το Ίδρυμα Υποτροφιών Ι.Σ. Λάτσης και το 1990, το Ίδρυμα Αποκαταστάσεως Ομογενών εξ Αλβανίας.
Με δικά του χρήματα, ανέγειρε το Λάτσειο Κολέγιο.

Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα από την Ελληνική Δημοκρατία και με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Με δικά του έξοδα αναπαλαίωσε το Θέατρο Απόλλων στον Πύργο, ενώ επίσης με δικά του έξοδα έχτισε το Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο, στην ίδια πόλη.

Το 2003 στις 17 Απριλίου σε ηλικία 93 χρονών έφυγε από την ζωή.

Ήταν νυμφευμένος με την Εριέττα Τσουκαλά και απέκτησε 3 παιδιά, τον Σπύρο, την Μαργαρίτα και την Μαριάννα, τελευταία σύντροφο του ηθοποιού Νίκου Κούρκουλου.
Την ίδια χρονιά, η Forbes τον ανακήρυξε ως τον 101ο πιο πλούσιο άνθρωπο, με την περιουσία του να εκτιμάται στα 5.4 δισεκατομμύρια δολάρια.
 

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Κώστας Καραμανλής .

Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (εκλέχτηκε τον Φεβρουάριο του 1999).
Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Ένωσης (εκλέχτηκε τον Απρίλιο του 1998).
 Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1956.

Είναι παντρεμένος με την κα Νατάσσα Παζαΐτη από το 1998 και πατέρας δύο παιδιών.
Απεφοίτησε από τη Νομική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών (1979).
Σπούδασε Οικονομικά στο Κολέγιο Deree (1980).
Απέκτησε το πτυχίο Masters στις Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες καθώς και το Διδακτορικό του στη Διπλωματική Ιστορία από τη Σχολή Fletcher της Νομικής και Διπλωματικής του Πανεπιστημίου Tufts της Βοστώνης (1980 - 84).
Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό (1977 - 79).
Εκλέχθηκε στο Συνέδριο των Φοιτητών της Νομικής Σχολής Αθηνών (1976 - 78).

Μέλος της ΟΝΝΕΔ (Οργάνωση Νεολαίας Νέας Δημοκρατίας) και στη Νέα Δημοκρατία (1974 - 79) σε θέματα Οργάνωσης και Ιδεολογίας (1984 - 89) Άσκησε τη Δικηγορία (1984 - 89).
Δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες, Διπλωματική Ιστορία και Νομικά στο Κολέγιο Deree και στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Φοιτητών Study in Greece (1983 - 89).
Έγραψε το βιβλίο "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι Ελληνικές Εξωτερικές Σχέσεις της Ελλάδος 1928 - 32" (Πρώτη έκδοση από την Ευρωεκδοτική 1986, δεύτερη έκδοση από την Παπαζήση 1995).
Επιμελήθηκε και προλόγισε τις εκδόσεις "Το Πνεύμα και η Εποχή του Γκορμπατσώφ" (1987) και "Ιμπεριαλισμός: Η Υπόθεση της Αγκόλα" (1988).

Συμμετείχε στην συγγραφή του συλλογικού τόμου " Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και Βαλκανική Πολυδιάσπαση, Ο ρόλος της Ελλάδας" με την μελέτη " Η Μετακομμουνιστική Αναστάτωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη" (Εκδόσεις Σιδέρη 1994).
Συνεργάστηκε με το εβδομαδιαίο περιοδικό "Οικονομικός Ταχυδρόμος" (1987 - 1989).

Ιδρυτικό Μέλος και Πρόεδρος της KIΠAEA και του Ελληνικού Κέντρου προώθησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης "Ευρώπη 1992".
Εξελέγη Βουλευτής Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 1989, τον Νοέμβριο του 1989, τον Απρίλιο του 1990, τον Οκτώβριο του 1993 και τον Σεπτέμβριο του 1996.

Διετέλεσε ως μέλος της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής στο Συμβούλιο της Ευρώπης και ως Γραμματέας της Προεδρίας της Βουλής.

Διετέλεσε ως μέλος της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων.
Διετέλεσε Γραμματέας της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού, Προγράμματος και Ενημέρωσης της Νέας Δημοκρατίας και ως μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου (1993 - 95).
Διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας (1993 - 97).
Διετέλεσε Πρόεδρος της Ομάδας Κοινοβουλευτικού ΄Εργου για την Εξωτερική Πολιτική της Νέας Δημοκρατίας (1996 - 97).
Ομιλεί Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά.