My Bonjour

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΛΕΠΟΥΔΕΛΗΣ

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά του Λέσβιου επιχειρηματία Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της συμπατριώτισσάς του Μαρίας Βρανά.
Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε το 1895 στο Ηράκλειο, όπου ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελουργίας, και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του.

Με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, ο Παναγιώτης Αλεπουδέλης μεταφέρει την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Αθήνα και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην οδό Σόλωνος 98α.
Σε ηλικία έξι ετών ο Οδυσσέας εγγράφεται στο ιδιωτικό Λύκειο Μακρή, που βρισκόταν τότε στην οδό Ιπποκράτους.
Το 1918 πεθαίνει η μεγαλύτερη αδελφή του Μυρσίνη, σε μόλις ηλικία 20 ετών.
Το 1923, ένα έτος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Αλεπουδέλη ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία).
Το 1924 θα γνωρίσει στη Λωζάνη τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που αποτελούσε το πολιτικό ίνδαλμα της οικογένειάς του.

Το φθινόπωρο του 1924 μετεγγράφεται στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και τον επόμενο χρόνο χάνει τον πατέρα του.
Σ’ αυτή την περίοδο των μαθητικών του χρόνων εκδηλώνονται τα πρώτα πνευματικά του ενδιαφέροντα.
Συνεργάζεται με το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων, διαβάζει ελληνική και γαλλική λογοτεχνία και το 1927 έρχεται σε επαφή με την ποίηση του Καβάφη.
Το 1928 παίρνει το απολυτήριο του τότε Γυμνασίου και γνωρίζει την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Οδυσσέας επισκεπτόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου, γεγονός που θα επηρεάσει το λυρικό υπόστρωμα της ποίησής του.

Το 1929 αποτελεί καθοριστικό έτος για την ποιητική του διαδρομή.
Ανακαλύπτει τον σουρεαλισμό και διαβάζει Λόρκα και Ελιάρ.
Γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τα στέλνει με ψευδώνυμο σε περιοδικά.
Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η οικογένειά του μετακομίζει στην οδό Μοσχονησίων 146 (Πλατεία Αμερικής).
Το 1933 γίνεται μέλος της Ιδεοκρατικής Φιλοσοφικής Ομάδας του Πανεπιστημίου και συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συζητήσεις με τους Ιωάννη Συκουτρή, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Το 1935 θα γνωρίσει τον ποιητή και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκο, που θα επηρεάσει καθοριστικά την ποίησή του, όπως και τη λαϊκή ζωγραφική του Θεόφιλου, η οποία θα ασκήσει σημαντική επίδραση στον εικονιστικό προσανατολισμό της ποίησής του.
Τον ίδιο χρόνο, ο φίλος και ομότεχνός του Γιώργος Σαραντάρης τον φέρνει σε επαφή με τη λογοτεχνική συντροφιά, που εξέδιδε το πρωτοποριακό περιοδικό Νέα Γράμματα.
Την αποτελούσαν, μεταξύ άλλων, οι Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς, Γιώργος Κατσίμπαλης και Ανδρέας Καραντώνης.
Στα Νέα Γράμματα θα δημοσιευτεί το πρώτο του δόκιμο ποίημα με τίτλο Του Αγαίου, με την υπογραφή: Ελύτης.

Το 1936 γνωρίζεται με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και από τότε θα τους συνδέσει μια μακρόχρονη και στενή φιλία.
Στην παρέα τους εντάσσονται οι ζωγράφοι Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και Γιάννης Μόραλης, καθώς και ο ποιητής Νίκος Καρύδης, δημιουργός του εκδοτικού οίκου Ίκαρος, ο οποίος θα εκδώσει τα περισσότερα από τα βιβλία του Ελύτη.
Τον ίδιο χρόνο θα διακόψει τις σπουδές του στη Νομική και θα στρατευθεί.
Θα απολυθεί ως έφεδρος αξιωματικός το 1938.

Τον Δεκέμβριο του 1939, όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεσπάσει, θα εκδώσει σε 300 αντίτυπα την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο
Προσανατολισμοί, μια φωτεινή αχτίδα μέσα «στη συννεφιά του κόσμου». Το 1940 η οικογένεια Αλεπουδέλη μετακομίζει στην οδό Ιθάκης 31 και την ίδια χρονιά ο Σάμουελ Μπο-Μποβί μεταφράζει τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη στα γαλλικά.

Με την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός και ο παγωμένος χειμώνας του '40, τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 προωθείται με το λόχο του εντός του αλβανικού εδάφους.
Στις αρχές του 1941 παθαίνει κοιλιακό τύφο και μεταφέρεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων.
Γλυτώνει τον θάνατο ως εκ θαύματος και μεταφέρεται στην Αθήνα.
Η μακριά του ανάρρωση συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και την επακολουθήσασα Κατοχή.

Το 1943 κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα, μια αλληγορική αντίσταση μέσα στην Κατοχή, καμουφλαρισμένη σε μια υπερρεαλιστική φόρμα, όπως η Αμοργός του Γκάτσου και ο Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου, που κυκλοφορούν την ίδια χρονιά.

Το 1945 συνεργάζεται με το υπερρεαλιστικό περιοδικό Τετράδιο.
Δημοσιεύει μεταφράσεις ποιημάτων του Λόρκα κι ένα δικό του έργο, την ελεγεία Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.
Την ίδια χρονιά, με εισήγηση του Γιώργου Σεφέρη, τοποθετείται διευθυντής προγράμματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), θέση από την οποία παραιτείται μετά από λίγο.
Την περίοδο αυτή ασχολείται με τη ζωγραφική, που ήταν μια παλιά του απασχόληση, συμπληρωματική της ποίησης του.

Το 1948 φεύγει από την Ελλάδα, που δοκιμάζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο, για την Ελβετία και από εκεί στο Παρίσι, όπου εγκαθίσταται.
Εκεί γνωρίζεται με την πρωτοπορία της γαλλικής διανόησης (Μπρετόν, Ελιάρ, Τζαρά, Καμί) και έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Πικάσο, Ματίς, Σαγκάλ και Τζιακομέτι.
Το 1950 επισκέπτεται την Ισπανία και στο τέλος του ίδιου χρόνου εγκαθίσταται στο Λονδίνο, όπου συνεργάζεται με το BBC.

Το 1952 επιστρέφει στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο επανακάμπτει στο ΕΙΡ ως διευθυντής προγράμματος, θέση που θα κρατήσει για ένα μονάχα χρόνο.
Το 1959 κυκλοφορεί το Άξιον Εστί, μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ο ποιητής καταδύεται στις ρίζες του ελληνικού μύθου και αντλεί υλικό και μορφές, εικόνες και ήχους, επιτυγχάνοντας μια δραματική σύνθεση, στην οποία το λυρικό «εγώ» ταυτίζεται με το επικό «εμείς» και η σύγχρονη γραφή συνδυάζεται με μια περιουσία, αρχαία βυζαντινή και νεώτερη.
Το έργο αυτό του Ελύτη θα γνωρίσει πλατιά αναγνώριση και θα γίνει «κτήμα του Λαού», όταν θα μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1964.

Το 1967 το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου τον βρίσκει να μεταφράζει αποσπάσματα της Σαπφούς, στη νέα του κατοικία επί της οδού Σκουφά 23.
Το 1969 φεύγει για δεύτερη φορά από την Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου θα παραμείνει έως το 1971, οπότε επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίζεται πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ι.Ρ.Τ. και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974 - 1977).
Παρά την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο των βουλευτών Επικρατείας, ο Ελύτης αρνείται, παραμένοντας πιστός στην αρχή του να μην αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική πρακτική.
Το 1977 αρνείται, επίσης, την αναγόρευσή του ως Ακαδημαϊκού.

Το 1979 έρχεται η μεγάλη στιγμή για τον ποιητή.
Στις 18 Οκτωβρίου η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι θα του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την ποίησή του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία και τη δημιουργία».
Στην ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας επισημαίνεται ότι το Άξιον Εστί αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της ποίησης του 20ου αιώνα.
Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής στις 10 Δεκεμβρίου 1979 στη Στοκχόλμη, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Κάρολο Γουσταύο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκούντως δημιουργικά για τον Ελύτη, με σημαντικές εκδόσεις έργων του στην ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση.
Οι διακρίσεις και οι τιμές για το έργο του, εντός και εκτός της Ελλάδας, θα συνεχιστούν και θα ενταθούν.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης θα φύγει από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του τριάντα, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό.
Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος».
 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

Ο Βασίλης Λεβέντης είναι Έλληνας πολιτικός, πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων και πρώην βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1951στη Μεσσήνη.

Είναι το τέταρτο παιδί του Αποστόλου και της Γρηγορίας Λεβέντη, οι οποίοι κατάγονταν από το Κορακοβούνι Αρκαδίας, ενώ οι γονείς τους κατάγονταν από τον Δρυμώνα Κυθήρων.
Η οικογένεια Λεβέντη, μετά από καταστροφή της περιουσίας της από τους Γερμανούς κατακτητές, είχε μετοικήσει στον Πειραιά όπου ο Βασίλης Λεβέντης ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση (το δημοτικό και το εξατάξιο γυμνάσιο).

Το 1969 εισήλθε ένατος στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με άριστα και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας.

Ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό στη Διεύθυνση Διοικητικής Μέριμνας Ναυτικού (Δ.Δ.Μ.Ν.), στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας, ως Επίκουρος Σημαιοφόρος, την περίοδο 1976-1978.
Ομιλεί Αγγλικά και Γερμανικά.

Κατά τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα (1970-1974), που ο Λεβέντης ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο, κατείχε πολύγραφο και με ομάδα συμφοιτητών του διένειμε προκηρύξεις, καλώντας τους Αθηναίους σε εξέγερση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς.
Η πρώτη ουσιαστική όμως επαφή του Λεβέντη με την πολιτική έγινε το 1975 όταν, ως συνεργάτης του πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου, Κυπριανού Μπίρη, συνέβαλε στη σύνταξη των άρθρων 21 και 24 του Συντάγματος και στη δημιουργία του προγράμματος ΔΕΠΟΣ.

Με την ενεργό πολιτική ασχολήθηκε για πρώτη φορά το 1974 ως ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Μετά το 1981 εκδήλωσε έντονες διαφωνίες, υπό την άποψη ότι το κόμμα μετά τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης σταδιακά απομακρυνόταν από τις αρχές του και στην ουσία συνέχιζε την πολιτική των προκατόχων του.
Το 1982 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Πειραιά.

Το 1984 ίδρυσε το πρώτο οικολογικό κόμμα στην Ελλάδα, ενώ ο συνδυασμός που δημιούργησε με τον τίτλο «Ελεύθεροι» συμμετείχε στις Ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς αποσπώντας 8.816 ψήφους και ποσοστό 0,15%.
Το 1986 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων, λαμβάνοντας 2.352 ψήφους και ποσοστό 0,57%.
Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1989 μετείχε ως υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στη Β' Αθήνας, όμως με 5.212 σταυρούς προτίμησης κατατάχθηκε μόλις 29ος ανάμεσα σε 31 υποψήφιους και δεν εκλέχτηκε.

Στις αρχές του 1990 ίδρυσε το κόμμα Οικολόγοι Ειρηνιστές Πράσινοι, με το οποίο συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς, ενώ στα τέλη του έτους ίδρυσε τον τηλεοπτικό σταθμό Κανάλι 67.

Το 1992 συνεργάστηκε με το δημοκρατικό κόμμα Κέντρο του Γιώργου Γ. Παπανδρέου για τη δημιουργία του κόμματος Ένωση Κεντρώων και Οικολόγων και μετέπειτα γνωστού ως Ένωση Κεντρώων.
Το όνομα του κόμματος επελέγη για να θυμίζει την Ένωση Κέντρου, της οποίας ιδρυτής και πρόεδρος ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.
 Αρχικά συμπεριλάμβανε τη φράση "και Οικολόγων" η οποία όμως αργότερα αφαιρέθηκε.
Σκοπός της ίδρυσης του κόμματος ήταν να στεγάσει στον κεντρώο χώρο την παραδοσιακή κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Λεβέντης θεωρούσε πως αυτή προδόθηκε από τη μετεξέλιξη του κινήματος.

Ο Λεβέντης έγινε ευρύτερα γνωστός λόγω της συμμετοχής του στις αναπληρωματικές εκλογές στις 5 Απριλίου 1992 στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθήνας.
Παρόλο που δεν εκλέχθηκε βουλευτής, ο Λεβέντης απέσπασε περισσότερες από 100 χιλιάδες ψήφους (114.942), αριθμός κατά πολύ μεγαλύτερος από την εκλογική δύναμη της Ένωσης Κεντρώων στην περιφέρεια.

Η Ένωση Κεντρώων συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις για το Κοινοβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο από το 1993.
Την ίδια χρονιά το Κανάλι 67 μετονομάστηκε σε Κανάλι 40: Κοινωνική και Οικολογική Τηλεόραση Ελλάδος - Green Greece, ενώ ο σταθμός στα τέλη του 2000 πουλήθηκε στον εκδότη Γιώργο Κουρή, μετονομάζοντας τον στις 8 Ιανουαρίου του επομένου έτους σε Extra Channel.
Μετέπειτα πέρασε στην ιδιοκτησία του Φίλιππου Βρυώνη και επαναμετονομάστηκε τον Αύγουστο του 2003 σε Extra 3.
Ο Λεβέντης από το 2000 παρουσίαζε τηλεοπτική εκπομπή πολιτικού περιεχομένου στο ίδιο κανάλι, με τίτλο Πολιτικός Μαραθώνιος, που προβαλλόταν σε εβδομαδιαία βάση.
Τα τελευταία χρόνια συνεχίζει τις εκπομπές μέσα από το επίσημο κανάλι της Ένωσης Κεντρώων στο YouTube με το όνομα Αντιδιαπλοκή TV.
Αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα Αυριανή.
Φιλοξενείται συχνά από δημοσιογράφους περιφερειακών καναλιών για συνεντεύξεις και σχολιασμό της επικαιρότητας.
Από το 2004 διακινεί την εφημερίδα-όργανο του κόμματος της Ένωσης Κεντρώων «Αντιδιαπλοκή».
Επίσης είναι ο συγγραφέας δύο βιβλίων-συλλογών δημοσιευμάτων του στην Αυριανή, τα «Εκδότες και δημοσιογράφοι, οι μεγάλες πληγές της ελληνικής κοινωνίας» και «Ανοίγουμε το αρχείο του Βασίλη Λεβέντη».

Ο Λεβέντης είχε προτείνει για τη θέση του πρωθυπουργού σε κυβέρνηση συνεργασίας τον Λουκά Παπαδήμο από τον Ιούνιο του 2011, πριν την ανάθεση εντολής σχηματισμού στις 10 Νοεμβρίου του 2011, της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου, όταν έφτασε σε αδιέξοδο διαχείρισης της χώρας το ελληνικό πολιτικό σύστημα, κατά την οικονομική κρίση.
 Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να εκφράζει την εκτίμησή του στο πρόσωπο του Λ. Παπαδήμου και υποστηρίζει ότι η Κυβέρνηση Παπαδήμου τελούσε υπό ασφυκτική ομηρία των πολιτικών κομμάτων που τη στήριζαν, αλλιώς θα μπορούσε να παραγάγει περισσότερο και καλύτερο έργο.

Στις βουλευτικές εκλογές Ιανουαρίου του 2015, το κόμμα του Λεβέντη λαμβάνει 5,11% στην Α΄ Θεσσαλονίκης, μία μονάδα πάνω από το ΠΑΣΟΚ (4,12%) και περίπου 4 μονάδες πάνω από το ΚΙΔΗΣΟ (1,33%), ενώ στην επικράτεια το 1,79% με 110.826 πολίτες να ψηφίζουν την Ένωση Κεντρώων, όταν στις προηγούμενες εκλογές του Ιουνίου 2012 είχε περιοριστεί στο 0,28%.

Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 η Ένωση Κεντρώων πέτυχε την είσοδό της στην Βουλή, όπως και ο ίδιος ο Λεβέντης, 23 χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος, με ποσοστό 3,43% και εκλογή 9 βουλευτών.

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου του 2019, η Ένωση Κεντρώων έλαβε ποσοστό 1,24% και κατά συνέπεια δεν κατάφερε να εισέλθει στο κοινοβούλιο, με τον Βασίλη Λεβέντη να μην επανεκλέγεται.

Ο Λεβέντης υποστηρίζει ότι έχει γίνει δολοφονική απόπειρα εναντίον του στην Καλλιθέα κατά τις αναπληρωματικές εκλογές της Β' Αθηνών του 1992.
Επίσης, καταγγέλλει ως δεύτερη δολοφονική απόπειρα τροχαίο ατύχημα στην περιοχή Μαλγάρων Θεσσαλονίκης στις 21 Σεπτεμβρίου 1996 (παραμονή των βουλευτικών εκλογών του 1996).
Στην δεύτερη περίπτωση, νοσηλεύτηκε στο Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο επί ένα μήνα.

Στις αρχές του 1994 ο τότε δημοσιογράφος - και μετέπειτα υπουργός εργασίας, πολιτισμού και εθνικής άμυνας - Πάνος Παναγιωτόπουλος κάλεσε τον Βασίλη Λεβέντη σε εκπομπή του στον ΑΝΤ1 με εμφανή διάθεση εμπαιγμού.
Ο Λεβέντης όμως κατάφερε να κρατηθεί ψύχραιμος και μάλιστα ανέφερε και σε εκείνη την εκπομπή την εκτίμησή του ότι η οικονομική πολιτική που ασκείτο στην Ελλάδα από τα δυο μεγάλα κόμματα που κυβερνούσαν μετά το 1974 οδηγεί τη χώρα σε πτώχευση, κάτι που επαληθεύτηκε το 2010.
Τις επόμενες ημέρες ο Παναγιωτόπουλος δέχθηκε έντονη κριτική από τα ΜΜΕ, κλήθηκε και σε απολογία από την ΕΣΗΕΑ και τερματίστηκε η συνεργασία του με τον ΑΝΤ1.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2021 έγινε γνωστό ότι έχει προσβληθεί από τον νέο κορονοϊό και ότι διασωληνώθηκε στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Ευαγγελισμού.
Αποσωληνώθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου, αλλά την επομένη διασωληνώθηκε ξανά. Στις 19 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε εκ νέου αποσωλήνωσή του, όμως τις επόμενες ημέρες μπήκε στην εντατική (για δεύτερη φορά), λόγω επιδείνωσης της υγείας του.
Στις 15 Νοεμβρίου αποσωληνώθηκε (για τρίτη φορά), λόγω βελτίωσης της κατάστασής του.
Μετά από 2 μέρες (δηλαδή την 17η Νοεμβρίου) βγήκε από τη ΜΕΘ του Ευαγγελισμού και νοσηλεύτηκε σε κανονικό δωμάτιο του προαναφερθέντος νοσοκομείου.
Ο οργανισμός του αποδυναμώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ επίσης (όπως ανέφερε ο αδελφός του) έχει σημειώσει μεγάλη απώλεια σωματικού βάρους. Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 πήρε εξιτήριο, μετά από 75 ημέρες νοσηλείας.

Αποτέλεσε αντικείμενο έντονης σάτιρας στο παρελθόν από τον Γιώργο Μητσικώστα.
Ο τελευταίος όμως, κατά δήλωσή του μέσω των κοινωνικών δικτύων, πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ζήτησε συγγνώμη από τον Λεβέντη, καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει το κόμμα του, την Ένωση Κεντρώων.
 

ΝΟΤΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ

Ο Νότης (Παναγιώτης) Σφακιανάκης είναι Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής.

Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1959 στο Ηράκλειο της Κρήτης από πατέρα Κρητικό (Κωνσταντίνος) και μητέρα Μικρασιάτισσα (Δέσποινα).

Σε ηλικία 7 ετών, λόγω του χωρισμού των γονιών του, εγκαταστάθηκε στην Κω όπου ζούσαν οι γονείς της μητέρας του, ενώ πέρασε κάποια μικρά χρονικά διαστήματα στη Γερμανία, όπου είχε εγκατασταθεί η μητέρα του μετά τον δεύτερο γάμο της.

Το 1985 ο Σφακιανάκης ξεκίνησε την επαγγελματική του ενασχόληση με το τραγούδι στην Κω, ως αρχηγός ξενόγλωσσου συγκροτήματος και έπειτα στην Κρήτη ως λαϊκός τραγουδιστής.
Το 1988 πήγε στην Αθήνα, όπου κατάφερε να συνεργαστεί με τραγουδιστές όπως η Πόλυ Πάνου, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Γιώργος Σαλαμπάσης, ο Κώστας Μοναχός κλπ.
Το καλοκαίρι του 1990 μετέβη στη Θεσσαλονίκη όπου συνεργάστηκε με την Ελένη Δήμου και προσέλκυσε το ενδιαφέρον μουσικών παραγωγών. Ζ
Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε είναι το "Νοσταλγείς τα περασμένα", στο δίσκο ΕΝΑ του Σάκη Καβατζικιώτη που κυκλοφόρησε το 1990.

Τον Ιούνιο του 1991 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Σφακιανάκη με τίτλο "Πρώτη Φορά" (Sony Music).
Περιλάμβανε 11 τραγούδια σε στίχους και μουσική δημιουργών όπως οι Τάσος Βουγιατζής και Πάνος Φαλάρας.
Το 1992 μετακόμισε από την Sony στην EMI και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Είσαι ένα πιστόλι», ο οποίος αποτελείτο από 13 τραγούδια μεταξύ των οποίων τα «Είσαι ένα πιστόλι», «Ώπα ώπα», «Δεύτερα χέρια», «Ένα με τη νύχτα» κ.ά.,με τα δύο πρώτα να σημειώνουν σημαντική επιτυχία.
Το 1993 ακολούθησε ο δίσκος «Με το Ν και με το Σ» που περιλάμβανε 13 κομμάτια σε στίχους και μουσική των Πυξ Λαξ, Αλέκου Χρυσοβέργη, Σπύρου Γιατρά κ.ά. Από τον συγκεκριμένο δίσκο ξεχώρισαν τραγούδια όπως το «Λίγο λίγο» και το «Μα εσύ με καις». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.

Το επόμενο έτος κυκλοφόρησε η τέταρτη δισκογραφική δουλειά του.
Ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία είχαν οι επόμενες δουλειές του.

Επιτυχία γνώρισε και το διπλό CD «XXX Ενθύμιον» με ζωντανές ηχογραφήσεις από το νυκτερινό κέντρο REX.

Ο Νότης Σφακιανάκης είναι παντρεμένος από το 1991 με την Αγγλίδα Κίλι Σφακιανάκη, την οποία γνώρισε το 1984 στην Κω όπου εκείνη ήταν ξεναγός.
Το ζευγάρι έχει αποκτήσει δίδυμα, τον Απόλλωνα και την Αφροδίτη.

Ο Σφακιανάκης έχει πραγματοποιήσει συναυλία για το Χαμόγελο του παιδιού συγκεντρώνοντας 18.000 κόσμο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ενώ έχει παραχωρήσει έσοδα από διάφορες συναυλίες και δίσκους του στον δήμο Μεγίστης για την ανακαίνιση του δημοτικού σχολείου και στην κοινότητα Ορμενίου Έβρου για τη δημιουργία αίθουσας πολιτισμού που φέρει το όνομά του.
Μερικά χρόνια μετά τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού από Τούρκο αξιωματικό των ενόπλων δυνάμεων του ψευδοκράτους, ο Σφακιανάκης κάλυψε τα έξοδα κατασκευής μνημείου από τον γλύπτη Μιχάλη Λαγουβάρδο προς τιμήν του δολοφονημένου Ελληνοκύπριου, το οποίο ωστόσο δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί σε δημόσιο χώρο λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών.

Συνελήφθη στις 29 Νοεμβρίου 2020 από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ κατά τη διάρκεια τυπικού ελέγχου, για παράνομη οπλοκατοχή και κατοχή ναρκωτικών ουσιών.
 Σχηματίστηκε δικογραφία σε βάρος του και ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος και του απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες για παράνομη οπλοκατοχή και κατοχή ναρκωτικών για προσωπική χρήση.

Η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε επ' αόριστον, λόγω των κυβερνητικών μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας COVID-19.[23]

Στο παρελθόν είχε τοποθετηθεί εναντίον της αποκάλυψης της ταυτότητας και των σεξουαλικών προτιμήσεων της ΛΟΑΤ κοινότητας (coming out), και εναντίον έντυπων μέσων, καθώς κατά τον ίδιο προωθούν λανθασμένα πρότυπα.
 Επιπλέον είχε τοποθετηθεί ανοικτά σε διάφορες δηλώσεις του υπέρ της Χρυσής Αυγής.