My Bonjour

ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Η Μαρίκα Κοτοπούλη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Μαΐου 1887, από γονείς ηθοποιούς, τον Δημήτριο Κοτοπούλη (1848-1919) και την Ελένη Κοτοπούλη (1851-1926), το γένος Σιλιβάκου.

Το βάπτισμα του πυρός στο θέατρο το πήρε βρέφος σαράντα ημερών στο έργο «Ο Αμαξηλάτης των Άλπεων», που ανέβασε ο θίασος των γονιών της.
Σε ηλικία έξι ετών έπαιξε το ρόλο της μικρής μαθήτριας στην πρώτη ελληνική επιθεώρηση «Λιγ’ απ’ όλα» των Μίκιου Λάμπρου και Λάμπου Αστέρη.
Μέχρι τα δέκα της είχε υποδυθεί το τέκνο του λοχία Γουλιέλμου στους «Δύο Λοχίας» των Ντομπινί, Μποντουέν και Μαγιάρ, το φάντασμα στον σεξπιρικό «Μάκβεθ», την Αδιαφορίδου στο «Παρθεναγωγείον» του Δεληκατερίνη και τον Έρωτα στο έργο του Καλοστύπη «Προμηθεύς εν Ολύμπω».

Από το 1897 έκανε θεατρικές εμφανίσεις με τον θίασο των γονιών της και εκτός Αθηνών - Θεσσαλονίκη, Σύρο, Ναύπλιο, Πάτρα και Σμύρνη - ερμηνεύοντας ρόλους, όπως την Κυρά-Γιάννενα στον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας» του Κορομηλά, τη Μάγδα στο ομώνυμο δράμα του Ζούντερμαν και την κυρία Λάσκαρη στα «Μαλλιά Κουβάρια» του Νικολάου Λάσκαρη.
Έκανε μεγάλη εντύπωση για τις υποκριτικές της ικανότητες και οι κριτικοί της εποχής, δεν φείσθηκαν κολακευτικών σχολίων για τις επιδόσεις της στο θεατρικό σανίδι.
Τη χαρακτήρισαν «δόξα της ελληνικής σκηνής», «θαύμα σκηνικής σαγήνης», «αληθινή ενσάρκωση της μεγάλης τέχνης και ιδανικόν της ελληνικής σκηνής» και «μοναδική της Ελλάδος τραγωδό».

Το 1902 προσελήφθη στη «Νέα Σκηνή» του Χρηστομάνου, αλλά αποχώρησε γρήγορα, για να ενταχθεί στο νεοσύστατο «Βασιλικό Θέατρο Αθηνών».
Στην πρώτη της εμφάνιση ερμήνευσε τον Μώμο στο σεξπιρικό «Όνειρον Θερινής Νυκτός» και συνέχισε με την Ιφιγένεια στην ομώνυμη τραγωδία του Γκαίτε και τη Μαργαρίτα στον «Φάουστ» του ιδίου.
Σημαντική στιγμή στην καριέρα της νεαρής Κοτοπούλη υπήρξε η συμμετοχή της στην τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια», που ανέβηκε στη δημοτική το Νοέμβριο του 1903 από το Βασιλικό Θέατρο και προκάλεσε τη βίαια αντίδραση των οπαδών της καθαρεύουσας.
Τα αιματηρά επεισόδια που ακολούθησαν είναι γνωστά ως «Ορεστειακά».

Τον Οκτώβριο του 1906 αναχώρησε για το Παρίσι, συνοδευόμενη από τον εξάδελφό της ηθοποιό Πέτρο Νικολάου.
Στη γαλλική πρωτεύουσα παρέμεινε επί τετράμηνο, όπου παρακολούθησε πλήθος παραστάσεων κι ενημερώθηκε για τις τρέχουσες θεατρικές εξελίξεις. Αμέσως μετά την επάνοδό της στην Αθήνα εμφανίσθηκε για είκοσι μέρες στη Σύρο με τον θίασο της μητέρας της, παίζοντας μεταξύ άλλων στα έργα «Μάγδα» του Ζούντερμαν, «Κυρά της Θάλασσας» του Ίψεν και «Αρχισιδηρουργός» του Ονέ. Μετά την περιοδεία αυτή επέστρεψε στην Αθήνα και, όπως έγραψε ο ιστορικός του νεοελληνικού θεάτρου Γιάννης Σιδέρης, έστησε τον θρόνο της στην ελληνική πρωτεύουσα, ο οποίος παρέμεινε έκτοτε ασάλευτος.

Η θιασαρχική της σταδιοδρομία άρχισε το 1908, όταν ίδρυσε θίασο με τον κωμικό Κωνσταντίνο Σαγιώρ και παρουσίασαν το έργο του Μπράκο «Μητέρα». Στη συνέχεια ανέβασαν τη «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου (10 Ιουνίου 1909), το μονόπρακτο του Νιρβάνα «Όταν σπάση τα δεσμά του» (Αύγουστος 1909) και «Τα χαμίνια» του Δεληκατερίνη (Σεπτέμβριος 1909). Τον χειμώνα του ίδιου χρόνου, ο θίασός της περιόδευσε στην Κωνσταντινούπολη, τη Σύρο και τον Βόλο.

Το 1908, ενώ βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη για περιοδεία, η Κοτοπούλη ερωτεύτηκε τον πολιτικό και στοχαστή Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος υπηρετούσε στην εκεί ελληνική πρεσβεία.
Η πολύκροτη σχέση τους βάστηξε μέχρι τη δολοφονία του αγαπημένου της, στις 30 Ιουλίου 1920, από υποστηρικτές του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Το 1911 ίδρυσε νέο θίασο σε συνεργασία με τον κωμικό ηθοποιό του μουσικού θεάτρου Ιωάννη Παπαϊωάννου και παρουσίασε στο «Αττικόν» της οδού Σταδίου την «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ.
Τον Απρίλιο του 1912 συγκρότησε τον πρώτο προσωπικό της θίασο και απέκτησε δική της θεατρική στέγη στην πλατεία Ομονοίας, στο θέατρο της «Νέας Σκηνής», που ανακαινίσθηκε και μετονομάστηκε σε «Θέατρον Μαρίκας Κοτοπούλη».
Εκεί, έπαιξε επί σειρά ετών σπουδαίους ρόλους, όπως την «Ηλέκτρα» του Αισχύλου, την «Ηρώ» του Γκριλπάτσερ, τη Δεισδαιμόνα στον «Οθέλλο» του Σέξπιρ, τη Στρίγκλα στο «Ημέρωμα της Στρίγκλας» του Σέξπιρ, τη Φραγκίσκα στον «Αμαξά Ένσελ» του Χάουπτμαν, την Πορκία στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σέξπιρ, τη Φαύστα στην ομώνυμη τραγωδία του Βερναρδάκη και την Αγαθή στον «Νικηφόρο Φωκά» του ιδίου.

Το 1921 τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’ και το 1923 με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας.
Το 1924 παντρεύτηκε τον αιγυπτιώτη επιχειρηματία Γιώργο Χέλμη (1891-1975), με τον οποίο έζησε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά.
Το 1926 έκτισε το εξοχικό της στην περιοχή του Ζωγράφου, το οποίο σήμερα στεγάζει του Μουσείο Μαρίκας Κοτοπούλη.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής απείχε συνειδητά από τις θεατρικές παραστάσεις και βοήθησε αρκετούς αριστερούς συναδέλφους της, που διώκονταν για την αντιστασιακή τους δράση.
Η ίδια ανήκε στη Δεξιά και υποστήριζε τον θεσμό της βασιλείας.

Μετά την απελευθέρωση διορίστηκε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο μετονομάστηκε σε Βασιλικό, αμέσως μετά την παλινόρθωση της βασιλείας το 1946.
Συμμετέχοντας σε κλιμάκιο του Βασιλικού Θεάτρου ερμήνευσε το ρόλο της Κλυταιμνήστρας στις παραστάσεις της «Ορέστειας» του Αισχύλου, που δόθηκαν το 1949 στο Ηρώδειο και τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο της χώρας από τον βασιλιά Παύλο.
Την ίδια χρονιά παρέδωσε τα ηνία του θιάσου της στον ανιψιό της Δημήτρη και η ίδια περιορίστηκε σε έκτακτες εμφανίσεις.

Η Μαρίκα Κοτοπούλη πέθανε αιφνιδίως από καρδιακή ανακοπή στην Αθήνα στις 11 Σεπτεμβρίου 1954, σε ηλικία 67 ετών.
 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΣΚΙΤΖΟΓΛΟΥ

Ο Οδυσσέας Εσκιτζόγλου  γεννήθηκε στον Πειραιά στις  3 Μαΐου 1932 και ήταν Έλληνας ιστιοπλόος, που αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960.

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα το 1956 στους αγώνες με σκάφη τύπου "Lightning".
Εν συνεχεία, αναδείχθηκε 5 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, Μεσογειονίκης, πρωταθλητής Ευρώπης και κατέκτησε πολλές διεθνείς διακρίσεις, με σημαντικότερη την πρωτιά του στους Ολυμπιακούς της Ρώμης.

Κατέκτησε την πρωτιά και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1960 με το σκάφος "Νηρεύς"  στην κατηγορία Ντράγκον, με πλήρωμα τον τότε Διάδοχο Κωνσταντίνο και το Γιώργο Ζαΐμη.
Ανήκε στα σωματεία: Ι.Ο. Πειραιώς, Ν.Ο. Ελλάδος και ΠΟΙΑΘ.

Το 1964 κατέκτησε την 8η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο το 1964 με το Μαγουλά και το Ζαΐμη.
Αργότερα, το 1968, ήταν 15ος στο Μεξικό.

Ήταν παντρεμένος και είχε 3 κόρες.
Πέθανε στον Πειραιά, στις 26 Αυγούστου 2018.
 

ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ

Η Ρένα (Ειρήνη) Κουμιώτη γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία, στις  3 Μαΐου 1941και ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια του νέου κύματος.

Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες: ο πατέρας της από τη Σμύρνη και η μητέρα της από την Κωνσταντινούπολη.

To 1968 δούλευε στην «Απανεμιά» όπου ήρθε και ο Μανώλης Μητσιάς, που μόλις είχε κατέβει απ' τη Θεσσαλονίκη.
Εκεί την άκουσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και της πρότεινε να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.
Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Δώσε μου το στόμα σου», το γνωστό «χελιδονάκι» και μετά το «Πρώτη φορά».
Από την «Απανεμιά» βρέθηκε να δουλεύει με τον Πουλόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου και τον Λευτέρη Μυτιληναίο στο «Καν-Καν».
Την ίδια χρονιά στο θέατρο «REX» συμμετείχε στον θεατρικό «Δρόμο».

Ακολούθησαν στη δισκογραφία το «Σταμάτησε του ρολογιού οι δείχτες» και το «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα, ενώ συμμετείχε στους δίσκους «Ώρες» και «Θαλασσινό τριφύλλι» του Λίνου Κόκοτου.
Το επόμενο καλοκαίρι πάλι με τον Πουλόπουλο τραγούδησε στην «Αθηναία» και μετά στα «Δειλινά» για τρεις σεζόν απ' τον Οκτώβριο του 1970 μέχρι το 1972, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Σταμάτη Κόκοτα, τον Χρηστάκη και τον Γιώργο Ζαμπέτα.
Το 1972 συνεργάστηκε με το Γιώργο Νταλάρα στο θέατρο Μπουρνέλη.
Μετά τα «Δειλινά» πήγε στη «Φαντασία».
Πάλι με τον Πουλόπουλο στην Πλάκα, μετά ξανά στο «Καν-Καν» με τον Στράτο Διονυσίου και τον Ζαμπέτα.
Το 1974 πήγε για δουλειά στον Καναδά όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της.

Το 1983 επέστρεψε στην Ελλάδα και εμφανίστηκε πάλι με το Γιάννη Πουλόπουλο, την Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και την Αθηναϊκή κομπανία στο «Ζυγό».
Μετά στα «Ηλιοβασιλέματα» με το Ζαμπέτα και τη Μαίρη Λίντα και στ' «Αστέρια» με τον Κόκοτα.
Για δυο συνεχόμενες χρονιές εμφανίστηκε στη μπουάτ «Μαρκίζα».
Τέλος, το 1995 συνεργάστηκε με τον Μίμη Πλέσσα.
Από τότε έκανε μόνο συναυλίες τα καλοκαίρια και επιλεκτικές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές.
Επηρέασε με την ερμηνεία της πολλές νεότερες σημαντικές τραγουδίστριες όπως, η Γλυκερία, η Χαρούλα Αλεξίου, η Άννα Βίσση, η Λιζέτα Νικολάου και η Κωνσταντίνα.

Έκανε δύο γάμους, απέκτησε δύο παιδιά και το καλοκαίρι του 2022 έχασε τον πρωτότοκο γιο της, Νίκο Σαββίδη.

Απεβίωσε από επιπλοκές άνοιας στις 3 Απριλίου 2023.
Κηδεύτηκε την επόμενη ημέρα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
 

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΤΟΣ

Ο Νίκος Γιαννάτος γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1955 (69 ετών) στη Νέα Σμύρνη Αττικής.
Έντεκα χρονών αποκτά την πρώτη του κιθάρα.
Ξεκινάει τις μουσικές του σπουδές στο Ελληνικό Ωδείο και στα δεκάξι του παίζει τρομπέτα σε clubs και συναυλίες.

Δυστυχώς ή ευτυχώς διακόπτει ‘βάναυσα’ τις σπουδές του διαφωνώντας ριζικά με τον τρόπο διδασκαλίας των τότε Ωδείων.
Ξεφεύγει’ στη Φλωρεντία.
Ως τρομπετίστας συμμετέχει στον ιστορικό δίσκο του Δημήτρη Πουλικάκου, Μεταφοραί – Εκδρομαί ο Μήτσος!!!
Από το ’75 παίζει μπάσο και κιθάρες, αυτοδίδακτος.

Ακολουθεί έναν πολύ πιο ελεύθερο τρόπο έκφρασης, πράγμα που τον φέρνει πιο κοντά σε μουσικούς οι οποίοι τον επηρεάζουν με την φιλία τους και το παίξιμό τους: Γιώργος Φιλιππίδης, Λάκης Ζώης, Δήμης Παπαχρήστου, Jony Labitsi, Κώστας Δουκάκης, Γιώργος Πετρίδης, Βασίλης Ντάλλας, Πέτρος Σκούταρης, Πολυδεύκης Τσουτσόγλου, Σταύρος Λογαρίδης.

Παίζει σε διάφορα ροκ σχήματα της εποχής με κορυφαία στιγμή την γνωριμία του με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αρχές του ’80!!!
Μετά από ένα ταξίδι του στις Ινδίες, φεύγει για Δ. Βερολίνο.
Εκεί, παντρεύεται με την Christine και αποκτούν δυο κόρες, την Ζωή και την Χαρά – Μάτα !!!

Στα επτά χρόνια διαμονής του στο Δ. Βερολίνο παίζει με διάφορα groups αποκομίζοντας τέτοια εμπειρία, που τον βάζει πλέον σε μια άλλη πραγματικότητα και τον επαναπροσδιορίζει.
Στις αρχές του ’90 επαναπατρίζεται κάνοντας μια καινούρια αρχή.
Η ‘συνάντησή’ του με τους Πυξ Λαξ στα τέλη του ’96 αλλάζει όλα του τα σχέδια για τα επόμενα χρόνια.

Kυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του CD με το συγκρότημα ΑΜΗΝ και συνεχίζει ακάθεκτος μια μουσική πορεία, σαν βασικό μέλος των GROOVA Niko, αλλά και των LUKAS SIDERAS TRIO, που σύντομα θα κυκλοφορήσουν νέες δουλειές και από τα δύο σχήματα.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΕΡΙΔΗΣ

Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι Έλληνας ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης της τηλεόρασης, του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Φοίτησε στο 40ό Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, ενώ στο Λύκειο ασχολήθηκε με τη φωτογραφία.
Αποφοίτησε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 1987.
Στα τέλη του 1990 δημιούργησε μαζί με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη το μουσικό γκρουπ Άγαμοι Θύται, για χάρη του οποίου κατέβηκε στην Αθήνα, στην οποία διαμένει πλέον μόνιμα.

Έχει μια κόρη από τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Γκασούκα, την ηθοποιοί Φωτεινή Αθερίδου, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι ζευγάρι με την επίσης ηθοποιό, Σμαράγδα Καρύδη.
Πέρα από ηθοποιός είναι και σκηνοθέτης.
Έχει ασχοληθεί με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο τόσο ως ηθοποιός και κειμενογράφος, όσο και ως σκηνοθέτης, ειδικά τα τελευταία χρόνια.